กลอนคู่รูปแบบอิ๋งเหลียนในวัดคณะสงฆ์จีนนิกาย กรณีศึกษาวัดฉื่อฉาง อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา Column Couplets in Thai - Chinese Temple A Case Study of Tsi Shan Temple in the HatYai District Songkhla Province
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
กลอนคู่รูปแบบอิ๋งเหลียน (楹联) เป็นกลอนคู่ที่เขียนด้วยตัวอักษรภาษาจีน ซึ่งติดหรือสลักอยู่บนเสา การแต่งกลอนคู่รูปแบบอิ๋งเหลียนถือว่าเป็นลักษณะคำประพันธ์พิเศษอย่างหนึ่งของจีน เน้นความสมดุล มีตัวจำนวนตัวอักษรเท่ากันทั้งสองวรรค โดยวรรคแรกอยู่ทางฝั่งขวา วรรคที่สองอยู่ทางฝั่งซ้าย กลอนคู่รูปแบบอิ๋งเหลียนสามารถพบเห็นได้ใน วัดจีนเกือบทุกแห่งในประเทศไทย การศึกษาครั้งนี้ได้สำรวจและเก็บข้อมูลอิ๋งเหลียนทั้งหมดที่ปรากฏในวัดฉื่อฉาง ซึ่งเป็น วัดจีนที่มีชื่อเสียงในจังหวัดสงขลา โดยจากการศึกษาการแปลความหมาย ศึกษาโครงสร้าง และประเมินคุณค่าทางประวัติศาสตร์ของอิ๋งเหลียน ทำให้ทราบว่า วัดฉื่อฉางมีประวัติศาสตร์ยาวนาน แต่ประวัติศาสตร์บางส่วนไม่ได้มีการบันทึกไว้ เป็นต้นว่า ประวัติผู้แต่งอิ๋งเหลียน เจ้าอาวาสรุ่นแรก เนื่องจากความสามารถทางภาษาจีนของผู้แต่งรุ่นหลังลดลง อิ๋งเหลียนที่ปรากฏในวัดจึงมีการเปลี่ยนแปลงด้านความหมาย โครงสร้าง อนึ่ง ตามทฤษฎีการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมและทฤษฎีสื่อของแมคลูฮัน วัฒนธรรมจะปรับตัวตามการพัฒนาของสังคม อิ๋งเหลียนในวัดฉื่อฉางจึงได้เปลี่ยนจากสื่อเย็นเป็นสื่อร้อนเพื่อให้คงอยู่และเผยแพร่ต่อไปในสังคมประเทศไทย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผลงานทางวิชาการที่ลงตีพิมพ์ในวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนหรือผู้แปลผลงานนั้น หากนำลงในวารสารจีนศึกษาเป็นครั้งแรก เจ้าของผลงานสามารถนำไปตีพิมพ์ซ้ำในวารสารหรือหนังสืออื่นได้โดยมิต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่หากผลงานที่ได้รับพิจารณานำลงในวารสารจีนศึกษา เป็นผลงานที่เคยตีพิมพ์ที่อื่นมาก่อนเจ้าของผลงานต้องจัดการเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์กับแหล่งพิมพ์แรกเอง หากเกิดปัญหาทางกฎหมาย ถือว่าไม่อยู่ในความรับผิดชอบของวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ทั้งนี้ ความคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน ไม่เกี่ยวกับกองบรรณาธิการวารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
เอกสารอ้างอิง
กัลยาณี กฤตโตปการกิต. (2019). กลวิธีทางวาทศาสตร์ในคำขวัญสิ่งแวดล้อมภาษาจีน. มหาวิทยาลัย ขอนแก่น.
ถาวร สิกขโกศล. (2009). เผียนเหวิน: คำประพันธ์พิเศษของจีน. วารสารจีนศึกษา, 2009(2), 134-140.
ภากร ฉัตรเจริญสุข. (2015). คุณค่าและการเปลี่ยนแปลงของวัดจีน ในสังกัดคณะสงฆ์จีนนิกายแห่งประเทศไทย กรณีศึกษา:
วัดจีนในกรุงเทพฯ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิชณี สวัสดิ์ตยวงศ์. (2004). ป้ายมงคลจีน เถียวฟู่ และตุ้ยเหลียน. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 23(2), 46-59.
พระภาณุวัฒน์ เลิศประเสริฐพันธ์. (2018). การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์จีนนิกาย. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุพจน์ อภิญญานนท์. (2000). แนวความคิดในการออกแบบวัดจีนในประเทศไทย. บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันเทคโนโลยี
พระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง
郭憲铃. (2022). 又是一個不得不的選擇. 大成报郭憲铃專欄1.2.2022.
柳紅玲. (2011). 論楹聯与我國傳統文化的繼承發展. Journal of Shandong Youth University of Political
Science issue, 149, 158-160.
王永寬. (2011). 桃符演变为春联的文化探讨. 河南教育學院學報 (哲學社會科學版), 2011(2), 8-12.
周敏. (2011). 周阿姨的故事. 商周出版.
Larry A Samovar, Richard E Porter. (2010). 跨文化傳播：第四版. 中國人民大學出版社.
Herbert Marshall Mcluhan. (2000). 理解媒介. 商務印書館.
