การประยุกต์ใช้และพัฒนาศิลปะสื่อใหม่ในการแสดงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัฒนธรรมเทพเซียนในลัทธิเต๋า: กรณีศึกษา “เผิงไหล”
คำสำคัญ:
วัฒนธรรมเทพเซียนในลัทธิเต๋าแห่งเผิงไหล, ศิลปะสื่อใหม่, การแสดงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
งานวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะเฉพาะของวัฒนธรรมเทพเซียนในลัทธิเต๋าแห่งเผิงไหล วิเคราะห์การประยุกต์ใช้และแนวทางการสร้างสรรค์ศิลปะสื่อใหม่ในการแสดงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และเสนอแนวทางในการยกระดับการนำเสนอวัฒนธรรมดังกล่าวให้สอดคล้องกับบริบทของยุคดิจิทัล โดยอาศัยกรอบแนวคิดจากทฤษฎีการผลิตซ้ำทางวัฒนธรรมและทฤษฎีสัญศาสตร์ละครเวทีควบคู่กับแนวคิดด้านศิลปะสื่อใหม่
การวิจัยประกอบด้วยการวิจัยทางเอกสาร การศึกษาแนวปฏิบัติจากกรณีตัวอย่าง และการสำรวจภาคสนามในพื้นที่แหล่งท่องเที่ยวเผิงไหล ผลการวิจัยพบว่า แม้เผิงไหลจะมีรากฐานวัฒนธรรมเทพเซียนที่มั่นคง แต่รูปแบบการนำเสนอในปัจจุบันยังไม่ตอบสนองต่อความต้องการของนักท่องเที่ยวยุคใหม่ งานวิจัยจึงเสนอแนวทางพัฒนา เช่น โรงละครแบบดื่มด่ำ “เตาหลอมยา” การแสดงโดรนกลางทะเล และการฉายภาพแสงสีแบบ 3D Mapping บนวัดเผิงไหลเก๋อ ซึ่งใช้เทคโนโลยีศิลปะสื่อใหม่เพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ทางวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวให้มีมิติและคุณค่ามากยิ่งขึ้น ผลการวิจัยสะท้อนให้เห็นถึงศักยภาพของศิลปะสื่อใหม่ในการสื่อสารและผลิตซ้ำวัฒนธรรมดั้งเดิมให้มีชีวิตในยุคสมัยใหม่ อีกทั้งยังสามารถเป็นแนวทางเชิงปฏิบัติในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน และเป็นต้นแบบให้กับการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยววัฒนธรรมอื่น ๆ ในบริบทของวัฒนธรรม–ท่องเที่ยว 4.0 ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
เอกสารอ้างอิง
Bourdieu, P. (1984). Distinction: A Social Critique of the Judgment of Taste. Harvard University Press.
Couldry, N., & Hepp, A. (2017). The mediated construction of reality. Polity Press.
Dai, S. (2017). The formation and early evolution of the Penglai myth. Haidai Journal, (1), 22–34.
Elam, K. (2002). The Semiotics of Theatre and Drama. Routledge.
Grau, O. (2003). Virtual art: From illusion to immersion. MIT Press.
Huang, Y. (2022). Digital Tourism and Cultural Heritage in China. Routledge.
Jenkins, H. (2006). Convergence Culture: Where Old and New Media Collide. NYU Press.
Li, Z. (2019). How can "immersive" tourism performances be further developed. China Culture Daily, p. 007.
Manovich, L. (2013). Software Takes Command. Bloomsbury Academic.
Milgram, P., & Kishino, F. (1994). A taxonomy of mixed reality visual displays. IEICE Transactions on Information and Systems, E77-D(12), 1321–1329.
O’Connor, J. (2017). Cultural and Creative Industries: A Critical History. Routledge.
Peng, L. (2023). A study on the transformation of ethnic minority dance from the perspective of Bourdieu’s theory of cultural reproduction: Taking folk dances of Yunnan ethnic groups as an example. Journal of Inner Mongolia Arts University, 20(2), 94–101.
Peng, L. (2023). Cultural reproduction and the transformation of local heritage in contemporary China. Studies in Social Theory, 11(3), 112–127.
Rose, G. (2012). Visual Methodologies: An Introduction to Researching with Visual Materials. SAGE.
UNESCO. (2020). Culture 2030 Indicators. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization.
Wang, J. (2023). The legend of Penglai. Go to the World, 25, 78–79.
Wang, J. (2023). The mythological culture of Penglai immortals: Historical context and tourism potential. Qingdao Cultural Studies Journal, 28(2), 45–61.
Wang, N. (2021). Staging Chinese Tourism: Performance, Theatre and Consumption. Palgrave Macmillan.
Zhang, J., & Peng, G. (2023). Dramatic semiotics and cultural symbolism in stage design: A Chinese perspective. Journal of Theatre and Culture, 14(1), 88–102.
Zhang, J., & Peng, G. (2023). The imagery expression of Chinese-style stage visual design under the semiotics of drama. Sichuan Drama, 2, 142–145.
Zhang, L. (2019). Daoist Myths and Sacred Geography in Ancient China. Brill.
Zhao, W. (2010). Daoist cultural resources in Shandong and their development and utilization. Qilu Cultural Studies, 1, 322–331.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
