รูปแบบสมรรถนะผู้สอนออนไลน์สู่ความเป็นมืออาชีพสำหรับอาจารย์มหาวิทยาลัยในการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิด (MOOC)
คำสำคัญ:
สมรรถนะผู้สอนออนไลน์, ประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้, บทบาทผู้สอน, ความเชี่ยวชาญ, ทักษะทัศนคติบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยความสัมพันธ์เชิงเหตุการณ์สมรรถนะผู้สอนออนไลน์สู่ความเป็นมืออาชีพสำหรับอาจารย์มหาวิทยาลัยในการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิด (MOOC) เป็นการวิจัยเชิงปริมาณใช้แนวคิดเกี่ยวกับการบริหารการศึกษาด้านการจัดการเรียนรู้อย่างมืออาชีพของอาจารย์มหาวิทยาลัยในการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิดเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้เรียนสู่การพัฒนาความเป็นมืออาชีพอย่างต่อเนื่องของอาจารย์ผู้สอนในมหาวิทยาลัย ประกอบด้วยปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอาจารย์ด้านบทบาท ความเชี่ยวชาญ ทักษะ และทัศคติที่ดีเพื่อประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิดในความเป็นมืออาชีพ มีทักษะด้านเทคโนโลยี นวัตกรรมการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ออนไลน์และผลลัพธ์การเรียนรู้นำมาเป็นกรอบการวิจัย ประชากร ได้แก่ อาจารย์ผู้สอนรายวิชาที่เปิดสอนออนไลน์ระบบเปิดของมหาวิทยาลัยประเทศไทย จำนวน 3,145 คน กลุ่มตัวอย่างใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบหลายชั้น แบ่งกลุ่มจาก 5 มหาวิทยาลัยได้ตัวอย่างจำนวน 320 คน การเก็บข้อมูลโดยใช้เครื่องมือวิจัยแบบสอบถามประมาณค่า 5 ระดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนาสถิติพื้นฐาน การวิเคราะห์สถิติเชิงอนุมานเพื่อวิเคราะห์ปัจจัย อิทธิพลระหว่างตัวแปร และประมวลผลโดยใช้สถิติ Z-test เพื่อพิสูจน์สมมติฐานที่ระดับความเชื่อมั่น 95% ด้วยโปรแกรม AMOS เพื่อวิเคราะห์สมการเชิงโครงสร้าง (Structural Equation Modeling: SEM) และทดสอบความสอดคล้องกลมกลืนของโมเดลการวิจัย ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่สำคัญที่สุดต่อการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิด ได้แก่ บทบาท รองลงมาเป็นทักษะ ทัศนคติ และความเชี่ยวชาญมีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญต่อประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิด โดยทั้งหมดมีค่า p=0.000 ระดับความเชื่อมั่นที่ร้อยละ 95 ข้อค้นพบจากงานวิจัยนี้นำไปใช้เป็นแนวทาง กลไกการพัฒนาสมรรถนะอาจารย์ผู้สอนออนไลน์สู่ความเป็นมืออาชีพในการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ออนไลน์ระบบเปิด (MOOC)
เอกสารอ้างอิง
ฐาปนีย์ ธรรมเมธา และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาอาจารย์เพื่อเตรียมความพร้อมในการสอนออนไลน์แบบเปิดสำหรับมวลชน. โครงการมหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทย สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.
เดชา เดชะวัฒน์ไพศาล. (2563). การเปลี่ยนแปลงและความท้าทายในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ยุคใหม่. สืบค้นเมื่อ 7 มีนาคม 2566, จาก mycourseeville.com
ปราวีณยา สุวรรณณัฐโชติ. (2561). สมรรถนะและบทบาทผู้สอนออนไลน์: การแสดงตนและ สนับสนุนผู้เรียน. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรม ราชูปถัมภ์, 12(2), 244-256.
ปราวีณยา สุวรรณณัฐโชติ. (2563). การสังเคราะห์แนวทางวิธีการสอนและรูปแบบการใช้เครื่องมือเพื่อการเรียนรู้ในรายวิชาออนไลน์แบบเปิดเพื่อมวลชนเพื่อเป็นแนวทางการจัดการศึกษาในระบบ Thai MOOC (รายงานวิจัย). สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
มหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทย. (2567). ข้อมูลพื้นฐานโครงการมหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทย (Thai MOOC). สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2567,จาก https://thaimooc.org/publishers
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). แนวทางการพัฒนาอาจารย์เพื่อเตรียมความพร้อมในการสอนออนไลน์แบบเปิดสำหรับมวลชน. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2566,จาก http://support.thai cyberu.go.th
Adedoyin, O. B. & Soykan, E. (2020). Covid-19 pandemic and online learning: The challenges and opportunities. Interactive Learning Environments, 28(6), 1-13.
Anderson, T. (2008). The Theory and Practice of Online Learning. Athabasca: Athabasca University.
Baran, E., & Correia, A.-P. (2022). Designing engaging online courses: Building learner engagement through instructional design. Journal of Educational Computing Research, 60(1), 45-65.
Bates, A. W. (2015). Teaching in a Digital Age: Guidelines for Designing Teaching and Learning. Tony Bates Associates Ltd.
Biggs, J. & Tang, C. (2011). Teaching for quality learning at university. (4th Ed). New York: Open University Press.
Boettcher, J. V., & Conrad, R. M. (2016). The Online Teaching Survival Guide: Simple and Practical Pedagogical Tips. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Cheng, X., et al. (2021). The interaction between attitudes toward online learning and teacher-student rapport. International Journal of Emerging Technologies in Learning, 16(3), 17-30.
Dittmar, E. & McCracken, H. (2012). Promoting continuous quality improvement in online teaching: Meta model. Journal of Asynchronous Learning Networks, 16(2), 163-176.
Fornell, C. & Larcker, D. F. (1981). Evaluating structural equation models with unobservable variables and measurement error. Journal of Marketing Research, 18(1), 39–50.
Garrison, D. R. & Anderson, T. (2003). E-learning in the 21st Century: A Framework for Research and Practice. London: Routledge.
Garrison, D. R. & Vaughan, N. D. (2008). Blended learning in higher education: Framework, principles, and guidelines. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Hair, J. F., et al. (2012). Partial least squares: The better approach to structural equation modeling. Long Range Planning, 45(5–6), 312–319.
Ke Zhang, et al. (2019). MOOCs and open education in the Global South: Challenges, successes, and opportunities. New York: Routledge.
Koehler, et al. (2014). The technological pedagogical con-tent knowledge framework. In J.M. Spector et al. (eds.), Handbook of Research on Educational Communications and Technology. New York: Springer.
Kirkwood, A. & Price, L. (2014). Technology-enhanced learning and teaching in higher education: What is ‘enhanced’ and how do we know? A critical literature review. Learning, Media and Technology, 39(1), 6-36.
Kline, R. B. (1998). Principles and practice of structural equation modeling. New York: Guilford.
Koehler, M. J. & Mishra, P. (2005). What happens when teachers design educational technology? The development of Technological Pedagogical Content Knowledge. Journal of Educational Computing Research, 32(2), 131-152.
Lowenthal, P. R. & Dennen, V. P. (2021). Social presence in online learning: Historical and contemporary perspectives. Distance Education, 42(2), 253-270.
Martin, F., et al. (2022). Award-winning faculty online teaching practices: Roles and competencies. Online Learning Journal, 26(1), 145-165.
Mishra, P. & Koehler, M. J. (2006). Technological Pedagogical Content Knowledge: A Framework for Teacher Knowledge. Teachers College Record, 108(6), 1017-1054.
Rapanta, C., et al. (2021). Online university teaching during and after the Covid-19 crisis: Refocusing teacher presence and learning activity. Postdigital Science and Education, 3(3), 946-967.
Rovai, A. P. (2002). Building Sense of Community in Online Courses. International Review of Research in Open and Distributed Learning, 3(1). https://doi.org/10. 19173/irrodl.v3i1.79
Salmon, G. (2004). E-moderating: The Key to Teaching and Learning Online. New York: Routledge.
Shannon S., et al. (2020). Connecting online students to their higher learning institution, Distance Education, 41(1), 128-147.
Siemens, G. (2005). Connectivism: A learning theory for the digital age. International Journal of Instructional Technology and Distance Learning, 2(1), 3-10.
Shulman, L. S. (1987). Knowledge and teaching: Foundations of the new reform. Harvard Educational Review, 57(1), 1-22.
Trust, T. & Whalen, J. (2022). Emergency remote teaching during the COVID-19 pandemic: A transformative moment for online learning pedagogy. Educational Technology Research and Development, 70(1), 25-48.
Veletsianos, G. (2016). Emerging Technologies in Distance Education. Athabasca University Press.
Xie, K., Heddy, B. C. & Vongkulluksn, V. W. (2021). Examining engagement in online learning through a self-determination theory lens. TechTrends, 65(1), 123-134.
Yuan, L. & Powell, S. (2013). MOOCs and Open Education: Implications for Higher Education. Glasgow: JISC CETIS.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
