การประเมินความต้องการจำเป็นการส่งเสริมครูของโรงเรียนเอกชนในจังหวัดเพชรบูรณ์
คำสำคัญ:
ความต้องการจำเป็น, การส่งเสริมครู, โรงเรียนเอกชน, การประเมินบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความต้องการจำเป็นการส่งเสริมครูของโรงเรียนเอกชนในจังหวัดเพชรบูรณ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ ครูโรงเรียนเอกชนในจังหวัดเพชรบูรณ์ จำนวน 305 คน ได้มาโดยการเปิดตาราง เครจซี่และมอร์แกน แล้วดำเนินการเลือกอย่างง่ายโดยวิธีการจับฉลาก เครื่องมือได้แก่ ประเมินความต้องการจำเป็นการส่งเสริมครูของโรงเรียนเอกชนในจังหวัดเพชรบูรณ์ มีลักษณะเป็นแบบมาตราประมาณค่า 5 ระดับ สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าดัชนีลำดับความสำคัญ Priority Needs Index (PNImodified) โดยการประเมินความต้องการจำเป็นโดยใช้วิธีการหาค่าผลต่างระหว่างสภาพที่ควรจะเป็น (I) กับสภาพที่เป็นจริงในปัจจุบัน (D) โดยใช้หลักการกำหนดความต้องการจำเป็นจากสภาพที่เป็นจริง พรรณนา)ผลการวิจัยพบว่า สภาพที่เป็นจริงในภาพรวม อยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านการคิดสร้างสรรค์ มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมา คือ ด้านการเป็นบุคคลแห่งการเรียนรู้ ส่วนด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด คือ ด้านหลักสูตร และสภาพที่ควรจะเป็นในภาพรวม พบว่า อยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณา รายด้าน พบว่าด้านการสร้างแรงบันดาลใจ มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมา คือ ด้านคุณธรรม จริยธรรมและจรรยาบรรณ ส่วนด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด คือ ด้านสื่อและนวัตกรรม ในส่วนค่าดัชนีลำดับความสำคัญของความต้องการจำเป็น พบว่า ในภาพรวมมีค่าเท่ากับ .409 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านหลักสูตร มีค่าดัชนีลำดับความสำคัญสูงสุด (.439) รองลง คือ ด้านสื่อและนวัตกรรม (.435) ส่วนลำดับสุดท้าย คือ ด้านความคิดสร้างสรรค์ (.376)
เอกสารอ้างอิง
เกตุชญา วงษ์เพิก, ระวิง เรืองสังข์, อินถา ศิริวรรณ. (2566). ศึกษาสภาพการบริหารสถานศึกษายุคดิจิทัลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. วารสารครุศาสตรปริทรรศน์ฯ. 10(1). 287-295.
เจนวจี ศิริสมบัติ. (2566). ความสัมพันธ์ระหว่างบทบาทของผู้บริหารสถานศึกษากับทักษะการจัดการเรียนรู้ของครูในศตวรรษที่ 21. มหาวิทยาลัยราชภัฏประจวบคีรีขันธ์.
ฉัตรวี ลิ้มสกุล, และอัญชลี ชยานุวัชร. (2562). ปัจจัยการยอมรับเทคโนโลยีสารสนเทศที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของบุคลากรในหน่วยงานภาครัฐ. วารสารการบริหารและนวัตกรรม, 5(2), 88–99.
ชนานัญ สุดโต, พรเทพ เสถียรนพเก้า และวัลนิกา ฉลากบาง (2566). การพัฒนารูปแบบการเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของครูในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาอัธยาศัย ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. Journal of Roi Kaensarn Academi, 8(7), 488-498.
ชวัลวิชญ์ ทิพราช, ทัศนา ประสานตรี และวัชรี่ แซงบุญเรือง. (2566). สภาพความต้องการจำเป็นและแนวทางพัฒนาทักษะสำคัญสำหรับครูในศตวรรษที่ 21 ในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาศรีสะเกษ ยโสธร. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศน์, 18(2), 11-22.
ฐาปวี หนองหารพิทักษ์, เพ็ญศรี ฉิรินัง, อรุณ รักธรรม, & อุดมวิทย์ ไชยสกุลเกียรติ. (2565). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูระดับประถมศึกษายุคประเทศไทย 4.0. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 10(3), 29-40.
ดียาอุดดีน กูนา, นวรัตน์ ไวชมภู และนิรันดร์ จุลทรัพย์. (2567). แนวทางการบริหารงานวิชาการโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม สังกัดสำนักงานคณะกรรมการ ส่งเสริมการศึกษาเอกชน อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี. วารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 7(2), 246-259.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
เปมิกา นิยมอุดมวัฒนา และเพ็ญวรา ชูประวัติ. (2567). ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาครูโรงเรียนทวีธาภิเศกบางขุนเทียน ตามแนวคิดสมรรถนะการทำงานร่วมกันของครู. วารสาร มจร.อุบลปริทรรศน์, 9(3), 1163-1176.
พระพัฒนพล สิริสุวณุโณ (เพ็ชรไชย), & วิทยา ทองดี. (2566). การพัฒนาครูสู่ความเป็นครูมืออาชีพในศตวรรษที่ 21. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 8(1), 757-766.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2560). ทักษะ 7 C ของครู 4.0. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภูรินทร์ อินทร์รักษ์ ,นิรัติศัย ภิรมย์แดง และอนิรุทติ์ นิยมพลอย. (2566). ผู้บริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร. 6(2) , 292-299.
รัฐนันท์ วันทอง และ มิตภาณี พุ่มกล่อม. (2563). แนวทางการพัฒนาทักษะในศตวรรษที่ 21 ของครูในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต 1. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(3), 545–560.
วนิดา ภูชำนิ, วัฒนา สุวรรณไตรย์, & ไชยา ภาวะบุตร. (2564). การพัฒนาสมรรถนะของครูเพื่อการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21: กรณีโรงเรียนบ้านนาตาลคำข่า. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 11(3), 155-169.
วัลภา นิลเขต, ปทิตตา ปิยสกุลเสวี, อัญมณี เมามีจันทร์, อภิรักษ์ อภิธนา, & พัชณัษฐ์ เสือนวม. (2565). STAR: คุณลักษณะสำคัญของครูกับการจัดการหลักสูตรฐานสมรรถนะ. วารสารวิชาการสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 8(1), 442.
วารุณี ลัภนโชคดี (2560), ปัจจัยที่ส่งผลและพัฒนาการของระดับคุณภาพการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานจากผลการประเมินคุณภาพภายนอกทั้งสามรอบของ สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). กรุงเทพฯ: สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน)
วาสนา มะณีเรือง (2559) “รูปแบบการพัฒนาครูเก่งครูดีของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน.” วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 30(2), 260-278.
วิมลทิพย์ ชุติมนต์โฆสิต และ สุกัญญา แช่มช้อย. (2566). ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาครูโรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดชลบุรีตามแนวคิดการเรียนรู้อย่างทั่วถึง. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 38(3), 169-180.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2556). ครูมืออาชีพเพื่อการปฏิรูปการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ทิปส์.
เวณิกา ถนอมเพียร, ทรงเดช สอนใจ และศุภธนกฤษ ยอดสละ (2565).แนวทางการพัฒนาสมรรถนะของครูในศตวรรษที่ 21 โรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุรินทร์ เขต 3. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 16(3), 200–221.
สกุณา บุญรอดรัมย์, ศรีเพ็ญ พลเดช และโกวิท วัชรินทรางกูร. (2564). รูปแบบการการพัฒนาครูมืออาชีพระดับประถมศึกษา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 9(1), 226-239.
สดายุ จุรุฑา และพิมลพรรณ เพชรสมบัติ. (2566). แนวทางการบริหารงานวิชาการสำหรับโรงเรียนขยายโอกาส สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานีเขต 2. วารสารการบริหารจัดการและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(5), 33-50.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). รายงานผลการดำเนินงานพัฒนาครู. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). แนวทางการนิเทศเพื่อพัฒนาและส่งเสริมการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) ตามนโยบายลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้. เข้าถึงได้จาก:http://academic.obec.go.th/images/document/1603180137_d_1.pdf. (วันที่ค้นข้อมูล : 10 มีนาคม 2567).
สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมการศึกษาเอกชน. (2567). แผนปฏิบัติราชการประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2567. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ (องค์การมหาชน). (2564). แผนยุทธศาสตร์สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2562-2565. กรุงเทพฯ: สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ (องค์การมหาชน).
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2556). บทวิเคราะห์สถานภาพการพัฒนาครูทั้งระบบและข้อเสนอแนะแนวทางการพัฒนาครูเพื่อคุณภาพผู้เรียน. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิก จำกัด.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). การศึกษาแนวโน้มความต้องการกำลังคนโดยยึดพื้นที่เป็นฐาน. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิก จำกัด.
สุชีรา มะหิเมือง (2565), การวิจัยและพัฒนาโปรแกรมเสริมสร้างความเป็นมืออาชีพของครูมือใหม่: ระยะพัฒนา (Research and Development of a Program to Enhance the Professionalism of Novice Teachers: A Development Phase). วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 33(3), 1–15.
Fox, R. (2007). Reinventing the gastronomic identity of Croatian tourist destinations. International Journal of Hospitality Management, 26, pp.546-559
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1986). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Peine, J. (2007). The educator's professional growth plan: A process for developing staff and improving instruction. [Online]. Available: http://www.eric.ed.gor. 25 Aug. 2023.
Saylor Galen J. and Alexander, W.M. (1974). Planning Curriculum for Schools. 3rd ed. New York: Holt Rinehart and Winston.
Stewart, Betty J. (2003). Relationships: Aipong Professional Development, Teacher Learning, Teaching Practices, and Student Achievement in Writing in four Middle Schools. Colorado: University of Northern Colorado.
Taba, Hilda. (1962). Curriculum development: theory and practice. New York: Harcourt. Brace and World, Inc.
Wang, X. (2014). "Encouraging and being encouraged: Development of an epistemic community and teacher professional growth in a Singapore classroom, "Teaching & Teacher Education, 44, (November 2014): pp. 12-24.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
