An Educational Development Model for Underprivileged Students in Elementary 6, Bacho District, Narathiwat Province
Keywords:
Model, educational development, underprivileged studentsAbstract
This study aimed to 1) construct an educational development model for underprivileged students in Elementary 6, Bacho District, Narathiwat Province; and 2) evaluate operational suitability and feasibility for implementing the model with these students.
Results revealed that 1) expert validation of the educational development model for underprivileged students in Elementary 6, Bacho District, Narathiwat Province, yielded an extremely high rate of agreement with 18 objective-congruent items; and 2) the evaluation of operational suitability and feasibility of the model with the targets included 2.1) the top three suitable items regarding schools, teachers, and parents jointly cultivating and raising awareness to ensure that the underprivileged students develop desirable characteristics and life skills as self-immunity against drugs and abuses in the present and future society; the schools offering guidance to ensure that the underprivileged students and their parents could work towards completing a compulsory education and develop the capacity to pursue a career of interest; and the schools supporting transportation, lunches, breakfasts, and milk supplements for all underprivileged students in all classes; and 2.2) the top four operationally feasible items were the schools supporting transportation, lunches, breakfasts, and milk supplements for all underprivileged students in all classes; schools, teachers, and parents jointly cultivating and raising awareness to ensure that the underprivileged students develop desirable characteristics and life skills as self-immunity against drugs and abuses in the present and future society; the schools supporting parents and incorporating the sufficiency economy philosophy in teaching management to enhance professional experience, reducing expenses, and increase household incomes to ensure students’ continuing education; and the schools keeping detailed information of the underprivileged students for quick and convenient promotion and development in the future.
References
ชญานิน จันทรวิจิตร์. ผู้ด้อยโอกาสทางการศึกษา: บทบาทการสนับสนุนของวัดและพระสงฆ์ในพื้นที่ชายแดนไทย-เมียนมา. วิทยานิพนธ์ คณะศิลปศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2559.
ชาย โพธิสิตา. 2562. ศาสตร์และศิลป์การวิจัยเชิงคุณภาพ. ครั้งที่ 8. กรุงเทพ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. 2562. เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. ครั้งที่ 14. กรุงเทพมหานคร: อมรการพิมพ์.
ฐิชารัศม์ พะยอมยงค์. ผลของการให้การปรึกษาแบบบุคคลเป็นศูนย์กลางตามแนวคิดของโรเจอรส์ที่มีต่อความรู้สึกเห็นคุณค่าในตนเองและความเข้มแข็งทางจิตใจของเด็กด้อยโอกาส. วิทยานิพนธ์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 2554.
ณัฎฐาภรณ์ เลียมจรัสกุล. 2555. การวิเคราะห์ค่าใช้จ่ายทางการศึกษาของครัวเรือนไทยภายใต้โครงการเรียนฟรี 15 ปี. เชียงใหม่ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
ทัศนีย์ สิงห์เจริญ และคณะ. สวัสดิการและรูปแบบการพัฒนาท้องถิ่นตามหลักประชาธิปไตย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์. 2555.
ทิศนา แขมมณี. 2551. ลีลาการเรียนรู้-ลีลาการสอน. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. 2562. ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. ครั้งที่ 23. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรศักดิ์ อุปไมยอธิชัย. 2563 . ความเป็นครู แนวทางการพัฒนาทฤษฎีสูการปฏิบัติ . ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประศาสนี เชยชิต. ความคิดเห็นของนักเรียนต่อการจัดการเรียนการสอนในโรงเรียนศึกษาสงเคราะห์เพชรบุรี อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาราชภัฏสวนดุสิต. 2547.
พรสวรรค์ ภัทรบรรพต. ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตในเด็กกลุ่มด้อยโอกาสของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 23 จังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. 2556.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. 2554. “ความเหลื่อมล้ำ และความเป็นธรรมด้านการศึกษา”. ในปาฐกถาเสาหลักของแผ่นดิน : ชุดความเหลื่อมล้ำและไม่เป็นธรรม. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาณุพงษ์ แก้วอินทร์. การบริหารสถานศึกษาตามกรอบการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สองของโรงเรียนมัธยมศึกษา กลุ่มดอยอ่างขาง สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 34. 2559.
ภูริวรรษ คำอ้ายกาวิน. การนำเสนอกลยุทธ์การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตที่จำเป็นสำหรับเด็กด้อยโอกาสในการเสริมสร้างการยอมรับเป็นสมาชิกของสังคม. วิทยานิพนธ์ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 2557.
รัตนะ บัวสนท์. 2563 . การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รินทอง นรทีทาน. แนวทางการแก้ปัญหาการออกกลางคันแบบมีส่วนร่วมของผู้บริหาร ครู ผู้ปกครองนักเรียน โรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาร้อยเอ็ด เขต 3. วิทยานิพนธ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด. 2553.
เริงชัย หมื่นชนะ. “จิตวิทยาการศึกษากับหลักการสอน”. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ ปีที่ 2 ฉบับที่ 1 (พฤษภาคม – สิงหาคม 2558) หน้า 1.
วัชรา เล่าเรียนดี และคณะ. 2560. กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เชิงรุกเพื่อพัฒนาการคิดและยกระดับคุณภาพการศึกษาสำหรับศตวรรษที่ 21. นครปฐม: เพชรเกษมพริ้นติ้งกรุ๊ป.
วีซานา อับดุลเลาะ. การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาจังหวัดนราธิวาส. วิทยานิพนธ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา. 2551.
วีรผล แสงปัญญา. 2562. จิตวิทยาการเรียนการสอน. ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศศิธร ศรีเวียง. 2556. การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร : โอเดียนสโตร์.
ศิราพร อรินแก้ว. การเพิ่มประสิทธิภาพการดำเนินโครงการส่งเสริมอาชีพและการมีงานทำสำหรับเด็ก ด้อยโอกาสในสถานศึกษาของโรงเรียนบ้านบ่อแก้วจังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ คณะศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 2561.
สวนีย์ ภิรมย์ไกรภักดิ์. รูปแบบการเรียนตระหนักรู้ตนเองด้านความรับผิดชอบของเด็กด้อยโอกาส โดยใช้กระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 50 จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. 2559.
สุคนธ์ สินธพานนท์ และคณะ. 2562. หลากหลายวิธีสอนเพื่อพัฒนาคุณภาพเยาวชนไทย. ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุคนธ์ สินธพานนท์. 2561. นวัตกรรมการเรียนการสอนของครูยุคใหม่เพื่อพัฒนาทักษะของผู้เรียนในศรรตวรรษที่ 21. ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เทคนิคพริ้นติ้ง.
สุนันท์ เหมะธุลินทร์. การวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองของเด็กด้อยโอกาสในโรงเรียนศึกษาสงเคราะห์เชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 2553.
สุภาวดี เพ็ชรทองหลาง. ศึกษารูปแบบกิจกรรมการพัฒนาเด็กในสถานสงเคราะห์เด็กชายบ้านฟุตบอลเยาวชน (ภูเก็ต). วิทยานิพนธ์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต. 2556.
สุรางค์ โค้วตระกูล. 2559. จิตวิทยาการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุนันท์ ปัทมาคม . การจัดระบบ . กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ม.ป.ป. (อัดสำเนา) .
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. 2542. แนวทางการจัดการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร : บริษัทพิมพ์ดี จำกัด.
อนุสรา กันทาอ้าย. การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพเด็กด้อยโอกาส จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 2555.
อภิชา แดงจำรูญ. 2563. หนังสือชุด “ครูผู้สร้างแรงบันดาลใจ”. ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อริยา คูหา. 2562. จิตวิทยาเพื่อการดำรงชีวิต. ครั้งที่ 4. สงขลา: นีโอพ้อยท์.
อริสรา เภสัชชา. แนวทางการพัฒนาการดำเนินงานสวัสดิการสังคมแก่เด็กด้อยโอกาสในเขตพื้นที่องค์การบริหารส่วนตำบลผไทรินทร์ อำเภอปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์. ค้นคว้าอิสระ คณะรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 2558.
อาภรณ์ ใจเที่ยง. 2553. หลักการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
อิสรีย์ วงศ์ศรีใส และคณะ. การพัฒนาระบบเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารเพื่อเพิ่มศักยภาพการจัดการเรียนการสอนของโรงเรียนด้อยโอกาสกรณีศึกษาโรงเรียนศาลา ตำบลดงใหญ่ อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีเทคโนโลยีราชมงคล. 2556.
Brown, Phil. 2000. “Environmentand Health”in C. Bird, F. Conrad,and A. Fremont, eds. Handbook of Medical Sociology. pp.143-158. NJ : Prentice Hall.
NESSE. 2012. Mind the Gap: Educational Inequality across EU Regions. European Commission’s Directorate-General for Education and Culture. NESSE Network of Experts.
Unicef. 2007. A Human Rights-Based Approach to Education for all. sl: United Nations children’d fund/United nations Educational, Scientific and Cultural Organization.
Schmidt, William H. 2011. “Equality of Educational Opportunity, Myth or Reality in U.S. Schooling?” American educator winter 2010-2011.
