ผลของการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบที่ส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์ของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5

Authors

  • Nainate Manisai -
  • Supakan Buatips
  • Nathavit Portjanatanti

Keywords:

Design Thinking Process, Creative Thinking in Science

Abstract

The objectives of the study were to compare learning accomplishment, scientific creativity, and primary 5 students’ scientific method ability designed as Design Thinking Method, also examine the students’ satisfaction on the Design Thinking Method. The sample was a class with 20 students in primary 5 of Sukhirin School, Narathiwat Primary Education Service Area office 2, Narathiwat.         The duration of the implementation was 16 weeks in the second semester. The research instruments were the Design Thinking Method learning plan, the scientific learning achievement test, the evaluation of scientific creativity form, the evaluation of basic scientific skill form, the satisfaction towards to the Design Thinking Method, the author’s field note, and the semi – structured Interview. The research methodology operated as OneGroup Pretest – Posttest Design including data analysis, means, and standard deviation.

The findings were as follows: 1) The post-test’s learning accomplishment was higher than the pre-test. The pre-test’s mean was at 16.10 and the post-test was 22.40 in percentage. 2) The result of scientific creativity after learning was higher than before learning. The percentage of the before and after learning were 12.75 and 16.75 in order. 3) The students’ scientific skill after learning was higher than before learning. The percentage of the before and after learning were 10.60 and 12.25 in order. 4) the satisfaction of the students towards Design Thinking Method was a high level.

References

กรมวิชาการ. (2535). ความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.

กรมวิชาการ. (2545). การวิจัยเพื่อการพัฒนาการเรียนรู้ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

การเรียนของนักศึกษาในโรงเรียน สังกัดสานักงานเขตพื้นที่การศึกษาในจังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

จิรารัตน์ บุญส่งค์. (2559). ผลของการจัดการเรียนรู้โดยใช้สมองเป็นฐานที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทาง การเรียนและความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, สงขลา.

ชญาภรณ์ เอกธรรมสุทธิ์. (2563). รูปแบบการเรียนการสอนตามแนวคิดการคิดเชิงออกแบบร่วมกับแนวคิดการสะท้อนคิดการปฏิบัติเพื่อส่งเสริมความสามารถในการสร้างนวัตกรรมการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาล. วารสารวิจัยสุขภาพและการพยาบาล, 36(2), 1-14.

ชวลิต ชูกำแพง. (2550). การประเมินการเรียนรู้. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดการกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 21. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2542). การวิจัยทางการศึกษาปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, สกลนคร.

สถาบันการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2546). การจัดสาระการเรียนรู้กลุ่มวิทยาศาสตร์ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.

สมรัชนีกร อ่องเอิบ. (2550). การจัดการเรียนรู้บูรณาการสู่พหุปัญญา. กรุงเทพฯ: กลุ่มส่งเสริมนวัตกรรมการเรียนรู้ของครูและบุคลากรทางการศึกษา สำนักมาตรฐานการศึกษาและพัฒนาการเรียนรู้ สำนักงานเลขาธิการสภาพการศึกษา, กระทรวงศึกษาธิการ.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). การเรียนการสอนเพื่อการเรียนรู้ที่แท้จริงตามแนวทางปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). ร่างแผนแม่บทเทคโนโลยีสารสนเทศและ การสื่อสาร เพื่อการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2550). รายงานผลการวิจัยเรื่อง การวิจัยเพื่อพัฒนานโยบายส่งเสริมการจัดการศึกษาขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: กระทรวงฯ.

สุรีย์พันธุ์ พันธุ์ธรรม. (2553). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การคิดแก้ปัญหาและทักษะ กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ระหว่างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ แบบสืบเสาะหาความรู้ 7 ขั้น. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัย มหาสารคาม.

สุวิทย์ คำมูล. (2547). กลยุทธ์-การสอนคิดแก้ปัญหา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.

อับดุลยามีน หะยีขาเดร์. (2560). ผลของการจัดการเรียนรู้ตามแนวทางสะเต็มศึกษาที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนชีววิทยาความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์ และความพึงพอใจต่อ การจัดการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, ปัตตานี.

อารี พันธ์มณี. (2537). กิจกรรมสร้างสรรค์และการแก้ปัญหา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาแนะแนวและจิตวิทยา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต.

อุษณีย์ โพธิสุข. (2544). สร้างสรรค์นักคิด. กรุงเทพฯ: ศูนย์แห่งชาติเพื่อพัฒนาผู้มีความสามารถ พิเศษ.

Arends, R. (2001). Learning to teach. 3rd Ed. New York: McGraw-Hill.

Baeck, & Gremett. (2012). Design Thinking. In: H. Degen, & X. Yuan (Eds.). UX Best Practices: How to Achieve More Impact with User Experience. New York McGraw-Hill.

Barell, John. (1998). BBL an Inquiry Appoach. Llinois: Skylight Training and Publishing Inc.

Bloom, B.s. (1982). Human Characteristics and School Learning. New York.

Bloom. (1956). Taxonomy of Education Objective Hand Book 1: Cognitive-Domain. New York: David Mackay.

Brown, T. (2008). Design thinking. Harvard business review, 86(6), 84.

Brown, T. (2009). Change by Design: How Design Thinking Transforms Organizations and Inspires Innovation. New York: Harper Business.

Downloads

Published

2023-08-30