การจัดการศึกษาตามแนวคิดพหุวัฒนธรรมศึกษาจังหวัดหนองคาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การจัดการศึกษาตามแนวคิดพหุวัฒนธรรมในจังหวัดหนองคาย มุ่งเน้นการพัฒนาให้เหมาะสมกับความหลากหลายทางวัฒนธรรมของผู้เรียน เพื่อส่งเสริมการอยู่ร่วมกันอย่างมีสันติและยอมรับในความแตกต่าง โดยการศึกษาพหุวัฒนธรรมนี้ ต้องการให้เกิดการเข้าใจในวิถีชีวิต ขนบธรรมเนียม และความเชื่อของแต่ละวัฒนธรรม การจัดการเรียนรู้พหุวัฒนธรรม ยังเน้นการสร้างมุมมองที่เปิดกว้าง การปรับปรุงกระบวนการเรียนการสอนให้เหมาะสม และการตรวจสอบเป้าหมายการเรียนรู้อย่างสม่ำเสมอ เพื่อตรวจสอบว่าได้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้หรือไม่ นอกจากนี้ ยังเสนอแนวทางการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่ส่งเสริมการยอมรับความแตกต่างและทัศนคติที่ดีต่อการอยู่ร่วมกัน ครอบคลุมประเด็น เช่น การบูรณาการเนื้อหาวิชาให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมที่หลากหลาย สร้างความยุติธรรมในการเรียนรู้ และลดอคติระหว่างวัฒนธรรม แนวทางพหุวัฒนธรรมยังส่งเสริมให้ผู้เรียนเกิดความภาคภูมิใจในวัฒนธรรมของตนเองและยอมรับวัฒนธรรมของผู้อื่น เพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมที่มีความหลากหลายได้อย่างมีประสิทธิภาพ การจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรม ไม่เพียงมุ่งเน้นการเรียนรู้เรื่องความหลากหลายทางวัฒนธรรมเท่านั้น แต่ยังเน้นการสร้างสภาพแวดล้อมในโรงเรียนให้เกิดความเสมอภาคและเคารพในความแตกต่าง โดยการมีส่วนร่วมของผู้เรียน ผู้สอน บุคลากรในโรงเรียนและชุมชน บทความนี้ได้เสนอการบูรณาการการเรียนรู้ร่วมกับการพัฒนาสังคมที่สอดคล้องกับปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง รวมถึงสนับสนุนแนวคิด “เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา” ในการเชื่อมโยงสังคมหลากวัฒนธรรมผ่านการส่งเสริมการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข การพัฒนาทักษะทางสังคม เช่น การสื่อสารและความเข้าใจระหว่างบุคคล และการเคารพในสิทธิเสรีภาพของผู้อื่น เป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยสร้างความมั่นคงให้กับชุมชนและส่งเสริมการพัฒนาแบบยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
สงวนสิทธิ์โดย วารสารศึกษิตาลัย วัดศรีสุมังคล์
เลขที่ 962 ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดหนองคาย
โทร. 086-8894578
E-mail : Sjmcunk@gmail.com
Website :https://so01.tci-thaijo.org/index.php/SJ
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2567). แผนยุทธศาสตร์การศึกษาเขตพัฒนาพิเศษเฉพาะกิจจังหวัดชายแดนภาคใต้ 20 ปี (พ.ศ. 2560-2579). เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2567. จาก http://planning.pn.psu.ac.th/plan_doc/procedure/docs_procedure/200_1509510396.pdf.
ขวัญจิต ศศิวงศาโรจน์, และคณะ. (2559). การอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม. นครปฐม:สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล.
คอลัฟ ต่วนบูละ และคณะ. (2559). การปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้กับสิทธิเสรีภาพในการเข้าร่วมกิจกรรมทางศาสนา. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันพระปกเกล้า.
เจน สุขศรีทองและคณะ. (2563). การศึกษาสังคมพหุวัฒนธรรมเพื่อนำไปสู่การปฏิบัติในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 13(3), 19-35.
ชรินทร์ มั่งคั่ง. (2560). อุดมคติวิทยา: หลักสูตรสังคมศึกษาเพื่อปวงชน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์. (2557). การจัดการศึกษาในสังคมพหุวัฒนธรรมสำหรับเด็กชนเผ่าโรงเรียนประถมศึกษาพื้นที่ชายขอบภาคเหนือ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 6(1), 8-10.
บังอร ร้อยกรอง. (2553). การพัฒนาแนวทางการจัดการศึกษาในสังคมพหุวัฒนธรรม. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บัญญัติ ยงย่วน และคณะ. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมในโรงเรียนประถมศึกษา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.
ประเวศ วะสี. (2547). ภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมกับการพัฒนา. ราชบัณฑิตยสถาน, 29(2), 275-280.
ปาลิดา สายรัตทองพัฒนพิชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมภาวะผู้นา เชิงพหุวัฒนธรรมของนักศึกษาครูในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ใน ปริญญานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระมหานภดล ปุญฺญสุวฑฺฒโก. (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนเขตบางรัก กรุงเทพมหานคร. พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิณสุดา สิริธรังศรี. (2558). แก่นการจัดการศึกษา ชุดโครงการการจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม: การศึกษาเพื่อสุขภาวะเด็กและเยาวชน. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ยศ สันตสมบัติ. (2540). มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รสสุคนธ์ เนาวบุตรและนรินทร์ สังข์รักษา. (2557). แนวทางการจัดการศึกษาเรียนร่วมพหุวัฒนธรรม:กรณีศึกษาชุมชนบ้านป่าละอูอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารวิชาการ Veridian E –Journal Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(2), 420-435.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพมหานคร : บริษัทนานมีพับลิเคชั่น จำกัด.
ลำพอง กลมกูล. (2561). พหุวัฒนธรรมทางศาสนากับแนวทางการอย่ร่วมกันของจีนและมลายู: กรณีศึกษาประเทศบรูไน. วารสารโพธิวิจัย, 2(2), 75-90.
วรากรณ์ พูลสวัสดิ์. (2562). การพัฒนาชุมชนตามแนวคิดทางสายกลางของขงจื๊อจื๊อ. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 4(3), 489-504.
สันติ บูรณะชาติ. (2561). กลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน ในบริบทสังคมพหุวัฒนธรรม จังหวัดพะเยา. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 11(4), 27-41.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่สิบเอ็ด พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร : สหมิตรพริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด.
อนุมานราชธน, พระยา. (2496). วิจารณ์เรื่องพิธีผูกขวัญทำขวัญ. วารสารศิลปากร, 6(3), 70-79.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2553). คุณภาพโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัดชายแดนใต้. เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2567. จาก http://www.gotoknow.org.
เอกรินทร์สังข์ทอง. (2555). ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ในสังคมพหุวัฒนธรรม: การทบทวนแนวคิดทฤษฎีและการปฏิบัติ. วารสารคณะศึกษาศาสตรมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์วิทยาเขตปัตตานี, 20(1), 45.
Banks, J. and Banks, CM. (2010). Multicultural Education: Issues and Perspectives, John Wiley & Sons, New York.
Banks, J.A. & McGee Banks, C.A. (2010). Multicultural education: issues and perspectives. Hob oden, N.J.: Wiley.
Gates, K.D. (2006). Multicultural Education in Public Elementary Schools. (Doctoral dissertation, University of Denver, 2006). Digital dissertations. Retrieved February 10, 2024, from http//proquest,umi.com.
