EDUCATIONAL MANAGEMENT ACCORDING TO THE CONCEPT OF MULTICULTURAL EDUCATION IN NONG KHAI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
Abstract
The multicultural education management in Nong Khai Province aims to develop an approach that is suitable for the cultural diversity of learners, promoting peaceful coexistence and acceptance of differences. This approach emphasizes an understanding of lifestyles, customs, and beliefs across cultures. Multicultural education management also highlights the importance of fostering an open-minded perspective, refining teaching processes, and regularly evaluating learning goals to ensure the objectives are achieved. Additionally, it proposes guidelines for organizing learning activities that encourage acceptance of diversity and positive attitudes toward coexistence. Key aspects include integrating curriculum content that aligns with diverse cultures, promoting fairness in learning, and reducing biases among cultures. This multicultural approach fosters learners' pride in their own culture while encouraging the acceptance of others, creating effective coexistence in a diverse society. Multicultural education management not only focuses on learning about cultural diversity but also emphasizes creating an equitable and respectful school environment. It involves active participation from students, teachers, school staff, and the community. This article proposes integrating learning with social development that aligns with the philosophy of sufficiency economy and supports the concept of "understanding, reaching out, and developing." This approach connects multicultural societies by promoting peaceful coexistence. Developing social skills, such as communication and interpersonal understanding, and respecting the rights and freedoms of others are essential factors in building community stability and fostering sustainable development.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
สงวนสิทธิ์โดย วารสารศึกษิตาลัย วัดศรีสุมังคล์
เลขที่ 962 ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดหนองคาย
โทร. 086-8894578
E-mail : Sjmcunk@gmail.com
Website :https://so01.tci-thaijo.org/index.php/SJ
References
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2567). แผนยุทธศาสตร์การศึกษาเขตพัฒนาพิเศษเฉพาะกิจจังหวัดชายแดนภาคใต้ 20 ปี (พ.ศ. 2560-2579). เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2567. จาก http://planning.pn.psu.ac.th/plan_doc/procedure/docs_procedure/200_1509510396.pdf.
ขวัญจิต ศศิวงศาโรจน์, และคณะ. (2559). การอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม. นครปฐม:สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล.
คอลัฟ ต่วนบูละ และคณะ. (2559). การปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ศูนย์อำนวยการบริหารจังหวัดชายแดนภาคใต้กับสิทธิเสรีภาพในการเข้าร่วมกิจกรรมทางศาสนา. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันพระปกเกล้า.
เจน สุขศรีทองและคณะ. (2563). การศึกษาสังคมพหุวัฒนธรรมเพื่อนำไปสู่การปฏิบัติในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 13(3), 19-35.
ชรินทร์ มั่งคั่ง. (2560). อุดมคติวิทยา: หลักสูตรสังคมศึกษาเพื่อปวงชน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์. (2557). การจัดการศึกษาในสังคมพหุวัฒนธรรมสำหรับเด็กชนเผ่าโรงเรียนประถมศึกษาพื้นที่ชายขอบภาคเหนือ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 6(1), 8-10.
บังอร ร้อยกรอง. (2553). การพัฒนาแนวทางการจัดการศึกษาในสังคมพหุวัฒนธรรม. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บัญญัติ ยงย่วน และคณะ. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาพหุวัฒนธรรมในโรงเรียนประถมศึกษา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.
ประเวศ วะสี. (2547). ภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมกับการพัฒนา. ราชบัณฑิตยสถาน, 29(2), 275-280.
ปาลิดา สายรัตทองพัฒนพิชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมภาวะผู้นา เชิงพหุวัฒนธรรมของนักศึกษาครูในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ใน ปริญญานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระมหานภดล ปุญฺญสุวฑฺฒโก. (2560). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนเขตบางรัก กรุงเทพมหานคร. พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิณสุดา สิริธรังศรี. (2558). แก่นการจัดการศึกษา ชุดโครงการการจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม: การศึกษาเพื่อสุขภาวะเด็กและเยาวชน. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ยศ สันตสมบัติ. (2540). มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รสสุคนธ์ เนาวบุตรและนรินทร์ สังข์รักษา. (2557). แนวทางการจัดการศึกษาเรียนร่วมพหุวัฒนธรรม:กรณีศึกษาชุมชนบ้านป่าละอูอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารวิชาการ Veridian E –Journal Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 8(2), 420-435.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพมหานคร : บริษัทนานมีพับลิเคชั่น จำกัด.
ลำพอง กลมกูล. (2561). พหุวัฒนธรรมทางศาสนากับแนวทางการอย่ร่วมกันของจีนและมลายู: กรณีศึกษาประเทศบรูไน. วารสารโพธิวิจัย, 2(2), 75-90.
วรากรณ์ พูลสวัสดิ์. (2562). การพัฒนาชุมชนตามแนวคิดทางสายกลางของขงจื๊อจื๊อ. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 4(3), 489-504.
สันติ บูรณะชาติ. (2561). กลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน ในบริบทสังคมพหุวัฒนธรรม จังหวัดพะเยา. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 11(4), 27-41.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่สิบเอ็ด พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร : สหมิตรพริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด.
อนุมานราชธน, พระยา. (2496). วิจารณ์เรื่องพิธีผูกขวัญทำขวัญ. วารสารศิลปากร, 6(3), 70-79.
อ้อมใจ วงษ์มณฑา. (2553). คุณภาพโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัดชายแดนใต้. เรียกใช้เมื่อ 1 มกราคม 2567. จาก http://www.gotoknow.org.
เอกรินทร์สังข์ทอง. (2555). ภาวะผู้นำเชิงกลยุทธ์ในสังคมพหุวัฒนธรรม: การทบทวนแนวคิดทฤษฎีและการปฏิบัติ. วารสารคณะศึกษาศาสตรมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์วิทยาเขตปัตตานี, 20(1), 45.
Banks, J. and Banks, CM. (2010). Multicultural Education: Issues and Perspectives, John Wiley & Sons, New York.
Banks, J.A. & McGee Banks, C.A. (2010). Multicultural education: issues and perspectives. Hob oden, N.J.: Wiley.
Gates, K.D. (2006). Multicultural Education in Public Elementary Schools. (Doctoral dissertation, University of Denver, 2006). Digital dissertations. Retrieved February 10, 2024, from http//proquest,umi.com.