การส่งเสริมสมรรถนะนักเรียนระดับประถมศึกษาตามแนวคิดพหุปัญญา ENHANCING ELEMENTARY STUDENTS’ COMPETENCIES BASED ON THEORY OF MULTIPLE INTELLIGENCES
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้นำเสนอ การส่งเสริมสมรรถนะนักเรียนระดับประถมศึกษาตามแนวคิดพหุปัญญา โดยกล่าวถึงหลักสูตรฐานสมรรถนะที่เริ่มมีการทดลองใช้ในโรงเรียนระดับประถมศึกษาโดยหลักสูตรเน้นพัฒนาสมรรถนะ 6 ด้าน ประกอบด้วย 1) การจัดการตนเองอย่างมีสุขภาวะ 2) การคิดขั้นสูงและการเรียนรู้ 3) การสื่อสารด้วยภาษา 4) การจัดการและการทำงานเป็นทีม 5) การเป็นพลเมืองที่เข้มแข็ง และ 6) การอยู่ร่วมกับธรรมชาติและวิทยาการอย่างยั่งยืน และการส่งเสริมสมรรถนะเหล่านี้ผ่านการจัดการเรียนการสอนตามแนวคิดพหุปัญญา ที่กล่าวถึงความสามารถทางสติปัญญาที่หลากหลาย และเป็นการส่งเสริมความสามารถของมนุษย์ทั้ง 8 ด้าน ได้แก่ ด้านภาษา ด้านดนตรีและจังหวะ ด้านตรรกะและคณิตศาสตร์ ด้านทัศนสัมพันธ์ ด้านร่างกายและการเคลื่อนไหว ด้านธรรมชาติ ด้านการรู้จักตัวเอง, และด้านความสัมพันธ์กับผู้อื่น โดยกิจกรรมเหล่านี้สามารถส่งเสริมสมรรถนะของผู้เรียนในแต่ละด้านได้อย่างเหมาะสม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษา. (2562). รายงานพันธกิจด้านการปฏิรูปการศึกษา ผ่านหลักสูตรและ การเรียนการสอนฐานสมรรถนะ (A Commission Report on Education Reform through Competency-Based Curriculum & Instruction).
แสงมณี อยู่พุก. (2562). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการสร้างความรู้ด้วยตนเองที่ส่งเสริม การคิดอย่างมีวิจารณญาณเพื่อการแก้ปัญหาและจิตวิทยาศาสตร์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วารสารครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. 1(1). กันยายน – ธันวาคม. น.63 – 73.
สุวิทย์ มูลคํา และคณะ. (2551). การเขียนแผนการจัดการเรียนรู้ที่เน้นการคิด. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
อนุศร หงส์ขุนทด, 2019. ความหมายของสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. สืบค้นออนไลน์จาก http://krukob.com/web/1-117.
เยาวพา เดชะคุปต์. (2544). เอกสารในการอบรมเชิงปฏิบัติการ เรื่อง พหุปัญญาเพื่อการเรียนรู้ สำหรับเด็กปฐมวัย ณ หอประชุมใหญ่สำนักงานการประถมศึกษา จังหวัดฉะเชิงเทรา ระหว่างวันที่ 25-27 ตุลาคม 2544.
Gardner, H. (1993). Multiple Intelligences : The Theory in Practice. New York : Basic Book, Harper Collins.
นภเนตร ธรรมบวร. (2545). การพัฒนากระบวนการคิดของเด็กปฐมวัย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเวศ วะสี. (2535). การพัฒนาพลังสร้างสรรค์ขององค์กร (วิธีแก้ปัญหาที่ยากและสลับซับซ้อน). กรุงเทพฯ : หมอชาวบ้าน.
ตรีสุคนธ์ จิตต์สงวน และคณะ. (2557). สำรวจรูปแบบการเรียนรู้ พหุปัญญาและความฉลาดทางอารมณ์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6 โรงเรียนศรีอยุธยา ในพระอุปถัมภ์ฯ ปีการศึกษา 2557. กรุงเทพฯ: ผลงานทางวิชาการเพื่อขอเลื่อนวิทยฐานะเชี่ยวชาญ.
Boulton-Lewis, G.and Catherwood, D.ed. (1994). The Early Years :Developmental,Learning and Teaching. Victoria : The Australian Council for Educational Research.
ไผท สิทธิสุนทร. (2543). พหุปัญญาในโรงเรียนไทย. สานปฏิรูป. 2(22): 21.
สุรศักดิ์ หลาบมาลา. (2540). การใช้พหุปัญญาในห้องเรียน. วารสารวิชาการ. 2(1): 53-59.
สิริพัชร์ เจษฎาวิโรจน์. (2564). การจัดการเรียนรู้แบบสร้างสรรค์เป็นฐานกับกิจกรรมพหุปัญญา. Journal of Roi Kaensarn Academi. 6(11). น. 370 – 384.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2563). ทฤษฎีพหุปัญญาสู่การเข้าถึงอัจฉริยภาพของนักเรียนทุกคน. ออนไลน์.สืบค้นเมื่อ 20 กรกฎาคม 2564. แหล่งที่มา: https://www.trueplookpanya.com/blog/content/78233/- blog-teaartedu-teaart-
สมรรถนะเด็กไทยในยุคโลกพลิกผัน (VUCA World) Thai Learners’ Key Competencies in a VUCA Worl, คุรุสภาวิทยาจารย์ JOURNAL OF TEACHER PROFESSIONAL DEVELOPMENT ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 มกราคม – เมษายน 2563
สุภัทรศักดิ์ คําสามารถ. 2562. การเสริมสรางสมรรถนะครูด้านเทคโนโลยีสารสนเทศทางการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารนวัตกรรมและเทคโนโลยีเพื่อการเรียนรู้. 2(1). มกราคม-มิถุนายน. น.55 – 68.
