ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชนปู่เจ้าสมิงพราย จังหวัดสมุทรปราการ เพื่อให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
คำสำคัญ:
ยุทธศาสตร์การพัฒนา, การท่องเที่ยว, แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาข้อมูลพื้นฐานและความต้องการด้านการท่องเที่ยว
เชิงวัฒนธรรมของชุมชนเทศบาลเมืองปู่เจ้าสมิงพราย 2) สร้างยุทธศาสตร์ในการพัฒนาการท่องเที่ยว
เชิงวัฒนธรรมของชุมชนเทศบาลเมืองปู่เจ้าสมิงพราย เป็นการวิจัยเชิงนโยบาย (Policy Research)
ร่วมกับการวิจัยแบบอนาคต EDFR (Ethnographic Delphi Futures Research) โดยใช้การเก็บ
ข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกจำนวน 18 ท่าน และผู้เชี่ยวชาญจำนวน 20 ท่าน ผลการวิจัยพบว่า
1) สภาพการณ์และความต้องการด้านการท่องเที่ยวของชุมชนปู่เจ้าสมิงพราย มีแหล่งท่องเที่ยว
ที่สามารถพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม โดยส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนใน
การพัฒนา 2) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชนปู่เจ้าสมิงพราย จังหวัดสมุทรปราการ
มีวิสัยทัศน์คือ ส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวิถีวัฒนธรรมของชุมชนปู่เจ้าสมิงพรายอย่างยั่งยืน
โดยการมีส่วนร่วมของชุมชน ประกอบด้วย 3 ประเด็นยุทธศาสตร์ได้แก่ 1) ปรับปรุงและพัฒนา
แหล่งท่องเที่ยวเชิงวิถีวัฒนธรรมที่มีอยู่ในชุมชน ทั้งในด้านสถาปัตยกรรม ประเพณีวัฒนธรรม
และวิถีชีวิตชุมชน 2) ส่งเสริมผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในชุมชนโดยสร้างการมีส่วนร่วมในการพัฒนา
การท่องเที่ยวเชิงวิถีวัฒนธรรมในชุมชน 3) พัฒนากลยุทธ์ทางด้านการตลาด และการประชาสัมพันธ์
เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวทั้งจากภายในประเทศและต่างประเทศมาสนใจการท่องเที่ยวในชุมชน
ซึ่งการประเมินยุทธศาสตร์โดยผู้เชี่ยวชาญพบว่ายุทธศาสตร์ที่สร้างขึ้นมีความเหมาะสม
เอกสารอ้างอิง
กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2560 ถึง 2564.
กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
คนึงภรณ์ วงเวียน. (2554). การพัฒนายุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาเกาะเสม็ด
จังหวัดระยอง. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร.
วันชัย มีชาติ. (2550). การบริหารองค์การ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2554). การบริหารจัดการและบริหารยุทธศาสตร์ของหน่วยงานภาครัฐ. กรุงเทพ-
มหานคร: Forepace publishing house.
เฉลียว บุรีภักดี. (2548). ชุดการศึกษาค้นคว้า รายวิชา 2553101 ทฤษฎีระบบและการประยุกต์ใช้ในการ
พัฒนา. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพมหานคร : โอเดียนสโตร์.
Alexandru, S., Rodica, P. & Gribmacea. (2015). Identifying cultural tourism potentials in Republic
of Moldova through cultural consumption among tourists. National Institute for Economic
Research.
Anna. L & Ivana. R. (2010). The role of heritage tourism in the Shetland Islands. International Journal
of Culture, Tourism and Hospitality Research. 4, 2: 118-129.
José G. Vargas-Hernández, (2012). Sustainable cultural and heritage tourism in regional development
of Southern Jalisco. World Journal of Entrepreneurship, Management and Sustainable
Development, Vol. 8 Issue: 2/3,pp. 146-161.
Marianna Sigala, D.L. (2006). Internaltional cultural tourism. Burlington: Elsevier.
Nur, I. M. R., & Saniah, A. Z., Syed, M. H. S. S. (2013). Between tourism and intangible cultural
heritage. ASEAN Conference. on Environment-Behaviour Studies Hanoi Architectural
University, Hanoi, Vietnam, 19-22 March 2013.
Saso K. & Naume M. (2012). Cultural tourism in Ohrid as a selective form of tourism development.
Service sector in terms of changing environment 2012.
Stufflebeam, Foley et al. (1971). Educational Evaluation and decision making. Itasca,IL: Peacock.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารธุรกิจปริทัศน์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และคณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
