การพัฒนาความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการและบุคลิกความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาปริญญาตรีไทยหลักสูตรการเป็นเจ้าของกิจการ

บทคัดย่อ

            งานวิจัยนี้ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการและบุคลิกการเป็นผู้ประกอบการ ได้แก่ ชั้นปีการศึกษา เพศ และการมีธุรกิจครอบครัวของนักศึกษา ประชากรคือนักศึกษาคณะการสร้างเจ้าของธุรกิจและการบริหารกิจการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพ ชั้นปีที่ 1-4 จำนวน 750 คน สุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญได้ จำนวน 550 คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์แปรปรวนแบบพหุนาม 3 ทิศทาง ผลการวิจัยพบว่าร้อยละ 73 ของนักศึกษาในกลุ่มตัวอย่างมาจากครอบครัวที่มีธุรกิจ ประเภทของธุรกิจครอบครัวส่วนใหญ่คือการค้าขายโดยร้อยละ 75 ของกลุ่มกิจการเป็นธุรกิจฝ่ายพ่อ โดยมีรายได้มากกว่า 100,000 บาทต่อเดือน ความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการและบุคลิกความเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มีค่าสูงสุด รองลงมาคือนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ชั้นปีที่ 3 และชั้นปีที่ 4 ตามลำดับ ผลการทดสอบอิทธิพลของเพศ ชั้นปีการศึกษา และการมีธุรกิจครอบครัว พบว่า ในกลุ่มนักศึกษาเพศหญิงที่มีธุรกิจครอบครัว ชั้นปีการศึกษามีผลต่อความตั้งใจเป็นผู้ประกอบการและบุคลิกการเป็นผู้ประกอบการ โดยนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มีความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการสูงกว่าชั้นปีที่ 3 และ 4 และนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ยังมีบุคลิกการเป็นผู้ประกอบการสูงกว่าชั้นปีที่ 2 ส่วนในกลุ่มนักศึกษาเพศหญิงที่ไม่มีธุรกิจครอบครัว ชั้นปีการศึกษามีผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการเท่านั้น โดยนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มีความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการสูงกว่าชั้นปีที่ 2  3 และ 4 ในขณะที่ในกลุ่มนักศึกษาเพศชาย ทั้งการมีธุรกิจครอบครัวและชั้นปีการศึกษามีผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการและบุคลิกการเป็นผู้ประกอบการอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ