การพัฒนาศักยภาพการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดี โดยการมีส่วนร่วมระหว่างภาครัฐ เอกชน และชุมชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดี และหาแนวทางพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดี โดยการมีส่วนร่วมระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน ชุมชน และนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวในพื้นที่อารยธรรมทวารวดี จำนวน 18,361,221 คน ตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีอายุตั้งแต่ 20 ปี จนถึงอายุ 60 ปี จำนวน 400 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าคะแนนเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามที่มีค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ 0.969 และใช้การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณเพื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร
ผลการวิจัยพบว่า ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวต่อศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดีในภาพรวมอยู่ในระดับมากทุกด้าน เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านการเข้าถึงแหล่งพื้นที่ได้รับการประเมินอยู่ในอันดับแรก รองลงมา คือ ด้านสภาพแวดล้อมและภูมิทัศน์ของแหล่งท่องเที่ยว ส่วนอันดับสุดท้าย คือ ด้านความปลอดภัยแหล่งท่องเที่ยวมาเป็นอันดับอันดับสุดท้าย สำหรับความสัมพันธ์กับการบริหารจัดการท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดี ผลการทดสอบพบความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร คือ .707 ซึ่งมีความสัมพันธ์ในระดับสูง และปัจจัยการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดีส่งเสริมให้ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอารยธรรมทวารวดีเพิ่มขึ้นที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 ที่สามารถทำนายพยากรณ์ได้ดังสมการ = 1.363 + (0.168Cka) + (0.110Cca) + (0.117Per) + (0.282Sem)
Article Details
บทความที่นำมาสมัครลงตีพิมพ์ในวารสารต้องไม่เคยได้รับการตีพิมพ์เผยแพร่มาก่อน และไม่ส่งต้นฉบับบทความซ้ำซ้อนกับวารสารอื่น รวมทั้งผู้เขียนบทความต้องไม่ละเมิดหรือคัดลอกผลงานของผู้อื่น
เอกสารอ้างอิง
APEC International Centre for Sustainable Tourism (AICST). (2006). Tourism risk management – An authoritative guide to managing crises in tourism. Singapore: Asia-Pacific Economic Cooperation (APEC).
Chantaranamchoo, N., Rattanapongpinyo, T., & Ratsasanasart, D. (2014). Development Strategies for cultural tourism relevant to the ASEAN Community based on the creative economy of four Dvaravati Provinces. University of the Thai Chamber of Commerce Journal, 34(4), 1-15.
Dincu, A. (2015). Tourism potential and its role in the development of tourist activity. Scientific Papers: Animal Science and Biotechnologies, 48(2), 183-186.
Kaewmanee, J. (2014). Community-based tourism management in accordance with the philosophy of sufficiency economy of Baan Hua Khao Jean community, Phaktor district, Ratchaburi province. (Master’s thesis, Silpakorn University).
Kasikornbank. (2019). Thailand's Tourism Industry Outlook 2019. Retrieved March 22, 2019 from
https://kasikornbank.com/international-business/en/Thailand/IndustryBusiness/Pages/201901_
Thailand_TourismOutlook19.aspx.
Khunsong, S. (2012). Drawings of Dvaravati people life. Bangkok: Muang Boran Press.
Slehat, M. M. (2018). Evaluation of potential tourism resources for developing different forms of tourism: Case study of Iraq Al-Amir and its surrounding areas – Jordan. (Doctoral Dissertation, Katholischen Universität Eichstätt-Ingolstadt).
Ministry of Tourism and Sports. (2018). Domestic tourist statistics 2018. Retrieved March 22, 2019, from https:// www.mots.go.th/more_news.php?cid=509&filename=index
Naksanee, T. (2012). A project to develop tourism routes: A case study of Dvaravati civilization-Khmer sites in Ratchaburi Province, Thailand. Journal of International and Thai Tourism, 8(2), 1-17.
Office of Permanent Secretary Ministry of Commerce. (2017). Thailand Tourism Statistics Report.
Bangkok: Office of Permanent Secretary Ministry of Commerce.
Jungprawate, P. (2017). Community needs in developing potential for conservation tourism management: A case study of Klong Suan 100 Years old market, Bang Bo district, Samut Prakan province. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 12(1), 36-49.
Pender, P., & Sharpley, R. (2005). The management of tourism. London: Sage Publications.
Sonchaem, W., Phuditthanawong, W., Hutacharoen, R., & Hinjiranan, P. (2017). Influential factors on tourism potential of Buddhist temples: Case study of Buddhist temples in cultural conservation zone of Bangkok Metropolitan Administration (Rattanakosin and Thonburi). Kasetsart Journal of Social Sciences, 40(2), 466-471.
Rasoolimanesh, S. M., Ringle, C. M., Jaafar, M., & Ramaya, T. (2017). Urban vs. rural destinations: Residents’ perceptions, community participation and support for tourism development.
Tourism Management, 60(C), 147-158.
Rungmuang, T. (2015). The model development of creative tourism in order to enhance the network of tourism activities of DVARAVATI Four Provinces. Romphruek Journal, 33(1), 138-160.
Segota, T., Kuscer, K., & Mihalic, T. (2016). The impact of residents' informedness and involvement on perceptions of tourism impacts: The case of the destination bled. Journal of Destination Marketing and Management, 6(3), 196-206.
Siribowonphitak, C. (2016). Potential development of cultural heritage tourism of ancient remains in Maha Sarakham. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(4), 806-816.
Taiminen S. (2018). The negative impacts of overtourism on tourism destination from environmental and socio-cultural perspectives. (Degree Thesis, International Business university of London).
Thongkaew, B., Raksapol, A., Phengkona, J., & Jittapraphan, B. (2017). Potential and guidelines for tourism development in Khanthuli Sub-district, Suratthani province. Area Based Development Research Journal, 9(2), 106-121.
Tourism Authority of Thailand. (2018). PhraPrathonChedi Temple. Retrieved October 25, 2019, from https://www.tourismthailand.org/Attraction/phra-prathon-chedi.
Tourism Western Australia. (2008). Five A’s of Tourism. Retrieved Sep 25, 2018, from https://pgimgmt.com/developing-successful-and-sustainable-tourism-destinations-based-on-the-5-as-of-tourism.
United Nations Environment Programme (UNEP), & World Tourism Organization (WTO). (2005). Making tourism more sustainable: A guide for policy makers. Spain: UNWTO Press and Communications.
Williams, S. (1998). Tourism Geography. London: Routledge.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory analysis (3rd ed.). New York: Harper and Row Publication.
