การบริหารจัดการแบบร่วมมือกันกับการพัฒนาทางการเมือง
คำสำคัญ:
การพัฒนาทางการเมือง, การบริหารจัดการแบบร่วมมือกัน, ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียบทคัดย่อ
บทความฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ อธิบายการพัฒนาการเมือง โดยการนำแนวคิดการบริหารจัดการแบบร่วมมือกัน นำมาประยุกต์ใช้ โดยอาศัยความร่วมมือจากผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย เพื่อให้เกิดการมีส่วนร่วม ประกอบด้วย 4 ส่วน ได้แก่ ส่วนที่หนึ่ง ความหมายของการพัฒนาทางการเมือง และความสำคัญของการพัฒนาทางการเมือง ในช่วงทศวรรษ 1960 ส่วนที่สอง ความหมาย ความสำคัญ และความท้าทายในการนำแนวคิดการบริหารจัดการแบบร่วมมือกัน ไปประยุกต์ใช้ในการบริหารจัดการ ส่วนที่สาม การนำแนวคิดการบริหารจัดการแบบร่วมมือกัน มาใช้ในการพัฒนาการเมืองในระดับท้องถิ่น และส่วนสุดท้าย บทสรุป การนำแนวคิดการบริหารจัดการแบบร่วมมือกันมาใช้ในการพัฒนาทางการเมือง
References
กมล ทองธรรมชาติ. (2535). การเมืองและการปกครอง. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพาณิช.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2552). สภาพัฒนาการเมือง.วารสารสถาบันพระปกเกล้า ปีที่ 6, ฉบับที่ 1 (มกราคม – เมษายน 2551) หน้า 5-17
วสันต์ เหลืองประภัสร์ และคณะ. (2557) โครงการวิจัยเรื่อง การศึกษาและรวบรวมตัวอย่างการบริหารกิจการบ้านเมืองแบบร่วมมือกัน (Collaborative Governance) ระหว่างภาครัฐ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ภาคเอกชน ภาคประชาสังคม และชุมชน. รายงานฉบับสมบูรณ์ (Final Report). เสนอต่อสำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (สำนักงาน ก.พ.ร.) ภายใต้การสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. หน้า 406-407.. (2563). ขับเคลื่อนการบริหารราชการ แบบประชารัฐที่เน้นประชาชนเป็นศูนย์กลาง. สำนักงาน
ศูนย์วิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2549). จริยธรรมนักการเมือง. รายงานการวิจัยมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นรนิติ เศรษฐบุตร. (2545). การเสริมสร้างสมรรถนะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: โครงการวิจัยร่วมกันระหว่างไทยและญี่ปุ่น. กรุงเทพฯ: กรมการปกครอง
ประทาน คงฤทธิ์ศึกษาการ. 2539. การพัฒนาเพื่อพัฒนาประชาธิปไตย และการปฏิรูปการเมือง ในรัฐสภาปีที่ 44 ฉบับที่ 1 เดือน กุมภาพันธ์ 2539. กรุงเทพฯ : สำนักเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
ปิยพงษ์ บุษบงก์. (2560). การวิเคราะห์นโยบายและการวางแผนแบบปรึกษาหารือ : Deliberative policy analysis and planning. กรุงเทพฯ : คอมม่อนบุ๊คส์
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. 2559. การเมือง: แนวความคิดและการพัฒนา. พิมพ์ครั้งที่ 21. กรุงเทพฯ : คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พัชรี สิโรรส และพรทิพย์ แก้วมูลคำ. (2560). การบริหารแบบมีส่วนร่วม: ตัวแบบและกรณีศึกษาสู่ความสำเร็จ. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 24(2), 139-160.
พัชราภา ตันตราจิน. (2021). การจัดการปกครองแบบร่วมคิดร่วมทำ (Collaborative Governance) : ปัจจัยที่มีผลต่อการสร้างและนำไปปฏิบัติ. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 8(1), 139-162.
พบสุข ช่ำชอง. (2561). การบริหารจัดการบนฐานความร่วมมือ : ฐานรากนวัตกรรมท้องถิ่น. มหาสารคาม : โครงการผลิตตำราฯ วิทยาลัยการเมืองการปกครอง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ศักดิ์สิทธิ์ ฆารเลิศ, & อลงกต สารกาล. (2017). ว่าด้วยแนวคิดการบริหารจัดการปกครองท้องถิ่นบนฐานเครือข่ายความร่วมมือ. วารสารสังคมศาสตร์นิติรัฐศาสตร์, 1(2), 82-103.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์, แปรถิ่นเปลี่ยนฐาน : สร้างการปกครองท้องถิ่นให้เป็นรากฐานของประชาธิปไตย, พิมพ์ครั้งที่ 2, (กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2557), 1-2.
Ansell, C., & Gash, A. (2008). Collaborative Governance in Theory andPractice. Journal of Public Administration Research and Theory, 18(4), 543-571.
Booher, D. E. (2004). Collaborative governance practices and democracy. National Civic Review, 93(4), 32-46.
DAMIAN, S. (2007). A Simulation Model of Loan Servicing for Savings and Credit Cooperative Organizations (SACCOs). under the Poverty Alleviation Program (Doctoral dissertation, Makerere University).
Kirk Emerson, Tina Nabatchi and Stephen Balogh. (2011). An Integrative Framework for Collaborative Governance. Journal of Public Administration Research and Theory, 22, 1-29.
Pye, L. W. (1966). Coming dilemmas for China's leaders. Foreign Affairs, 44(3), 387-402.
Chrislip, D. D., & Larson, C. E. (1994). Collaborative leadership: How citizens and civic leaders can make a difference (Vol. 24). Jossey-Bass.
Water Forum, (2021). Water Forum Signatories. Retrieved October 6, 2021, from https://www.waterforum.org./stakeholder/water-forum-signatories.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 วารสารเอเชียตะวันออกและอาเซียนศึกษา
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ได้ผ่านการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิ ทัศนะและข้อคิดเห็นจาก บทความในวารสารเป็นของผู้เขียน ไม่ถือเป็นความรับผิดชอบของคณะผู้จัดทำและศูนย์การเมือง สังคม และอาณาบริเวณศึกษา การนำบทความในวารสารไปตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตจาก กองบรรณาธิการ
