การศึกษาระบบเสียงภาษาผู้ไทยในจังหวัดอุบลราชธานี

Main Article Content

ณัฐสุดา ภาระพันธ์
สุนทร วรหาร

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยเรื่องการศึกษาระบบเสียงผู้มีอำนาจไทยรูปร่างอุบลราชธานีข้างล่างเพื่อศึกษาระบบเสียงพยัญชนะ สระ และวรรณยุกต์ ของภาษาถิ่นผู้ไทย ออบลราชธานี โดยที่รายการวิจัยจากเอกสารและการวิจัยต่าง ๆ และรายการวิจัยจากแบบทดสอบ แคว้นยุกต์แล้วนำมาสอบถามผู้บอกภาษาดังกล่าวและเสื้อผ้าส่วนใหญ่ 50 ในผลการศึกษาพบว่ามีหน่วยเสียงพยัญชนะเดี่ยว 20 หน่วยเสียงเท่านั้น/p, t, k, ?, ph, th, kh, b , d, c, f, s, h, m, n, N, l, w, j, ø/ หน่วยเสียงพยัญชนะต้นใต้น้ำกล้ำ 2 หน่วยเสียงโดยเฉพาะ /kw, khw/ หน่วยเสียงพยัญชนะท้าย 9 หน่วยเสียงไม่รวม/p, t, k, ?, m, n, N, w, j/ หน่วยเสียงสระเดี่ยวจำนวน 18 หน่วยเสียงไม่รวม /i, iù, e, eù, E, Eù, µ, µù, «, «ù, a, aù, u, uù, o, où, , ù/หน่วยเสียงวรรณยุกต์มี 4 หน่วยเสียงไม่รวม 1) หน่วยเสียงวรรณยุกต์ระดับกลาง (Mide Tone) 2) หน่วยเสียงวรรณยุกต์รัช (High Tone) 3) หน่วยเสียงวรรณยุกต์เปลี่ยนตก (Falling Tone) และ 4) หน่วยเสียงวรรณยุกต์เปลี่ยนขึ้น (Rising Tone)


 

Article Details

บท
บทความวิจัย

References

กัลยา ติงศภัทิย์. (2537). “เสียงในภาษา” ใน เอกสารการสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 หน่วยที่ 2. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

เกษแก้ว ภูษา และพะนีวัลย์ ภูธา. (25 ธันวาคม 2560). ประวัติความเป็นมาของชาวผู้ไทบ้านป่าข่า.

ตำบลหนองสิม อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี. สัมภาษณ์.

จินตนา ศูนย์จันทร์. (2539). การวิเคราะห์คำศัพท์ภาษาผู้ไทย อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร:

ศึกษาเฉพาะกรณีเปรียบเทียบคำศัพท์ของบุคคลสามระดับอายุ. (ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร).

พจณี ศรีธรราษฎร์. (2526). การศึกษาเปรียบเทียบวรรณยุกต์ถิ่นผู้ไทยใน 3 จังหวัด.

(วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรบัณฑิต, สาขาภาษาศาสตร์และภาษาเอเชียอาคเนย์ มหาวิทยาลัยมหิดล).

พรสวรรค์ นามวัง. (2544). วรรณยุกต์ภาษาอีสาน (ลาว) ที่พูดโดยคนอีสาน ผู้ไทย และโซ่ ในชุมชน

ตำบลนาเพียง อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต,

สาขาวิชาภาษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).

พานทอง ศุภโกศล. (2548). การศึกษาเปรียบเทียบคำวิเศษณ์จากผญาภาษาถิ่นอีสานและผญาภาษาถิ่น

ผู้ไทย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).

พิชญา ชาลีหอม. (2556). ระบบเสียงภาษาผู้ไทย อำเภอปทุมราชวงศา จังหวัดอำนาจเจริญ.

รายงานการวิจัยศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

พิณรัตน์ อัครวัฒนากุล. (2541). การศึกษาเปรียบเทียบระบบวรรณยุกต์ในภาษาของคน “ลาว”

คน “ญ้อ” และคน “ผู้ไท” ในอำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม. (วิทยานิพนธ์

อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

เพ็ญประภา จุมมาลี. (2553). ระบบเสียงภาษาผู้ไท ตำบลถ้ำเจริญ อำเภอโซ่พิสัย จงหวัดบึงกาฬ.

(วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยศิลปากร).

มุจลินทร์ ลักษณะวงศ์. (2551). การศึกษาเปรียบเทียบคำศัพท์ภาษาไทถิ่นในจังหวัดสกลนคร.

(วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยศิลปากร).

ยศกร สิทธิศักดิ์ไพบูลย์, จรัสวิไล จรูญโรจน์, ม.ล. และวิภากร วงศ์ไทย. (2553) “การศึกษาชื่อลายผ้า

แพรวาในภาษาผู้ไทยตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์,” วารสารวิจัย มข. (ฉบับบัณฑิตศึกษา)

,(1) (มกราคม-มีนาคม): 126-133.

โรชินี คนหาญ. (2546). คำพื้นฐานภาษาผู้ไทย: การศึกษาตามแนวภาษาศาสตร์ชิงประวัติ.

(วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).

วิไลวรรณ ขนิษฐานันท์. (2520). ภาษาผู้ไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมทรง บุรุษพัฒน์. (2536). สรวิทยา: วิเคราะห์หน่วยเสียง. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.

สิริกัญญา วรชิน. (2552). การศึกษาสถานภาพทางภาษาของภาษาผู้ไทย อำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัด

กาฬสินธุ์. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชียมหาวิทยาลัยมหิดล).

สุเนตร วีระภัทร. (2538). ผญาของชาวผู้ไทย กิ่งอำเภอหนองสูง จังหวัดมุกดาหาร.

(วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, ไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).

สุรจิตต์ จันทรสาขา. (2544). วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์ และภูมิปัญญา

จังหวัดมุกดาหาร. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (30 มกราคม 2550). ไท. สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2561, จาก

https://www.orst.go.th/iwfm_table.asp?a= 30&i=0040002304004003%2F63EHN5954022.

สุวิไล เปรมศรีรัตน์ และคณะ. (2547). แผนที่ภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ:

โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

อมรรัตน์ วันยาว. (2545). การตั้งชื่อของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไทในเขตอำเภอเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์.

(ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).

Chamberlain, James R. (1975). “A New Look at the History and Classification of the

Tai Language,” In Studies in Tai Linguistics in Honor of William J. Gedney.

-66. Edited by Jimmy G. Harris and James R. Chamberlain. Bangkok: CIEL.