การพัฒนาระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอน แบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์

Main Article Content

กำพร ประชุมวรรณ
ธีรวุฒิ มูลเมืองแสน
สุวัตน์ ดวงรัตน์
นันทวรภัทร พิมพ์ศักดิ์

บทคัดย่อ

                การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนาระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอนแบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์ มีการคัดเลือกประชากรและกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง ตามเกณฑ์ ได้แก่ กลุ่มผู้รู้ กลุ่มผู้ปฏิบัติ กลุ่มตัวอย่าง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบสำรวจ แบบสังเกตแบบสัมภาษณ์ แบบสอบถาม การสนทนากลุ่ม ชุดระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอน แบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์ นำเสนอผลการวิจัยแบบพรรณนาวิเคราะห์ และบรรยายสรุปผลการวิจัยประกอบตาราง


              ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยสภาพปัญหาและอุปสรรคของการจัดการเรียนการสอนดนตรี 6 ด้าน จากการสังเคราะห์ข้อมูลปัญหาพบประเด็นสำคัญที่มีความต้องการสอดคล้องในการแก้ไขปัญหาการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาอยู่ในระดับประถมศึกษา ช่วงชั้นที่ 1 ประกอบด้วย การออกเสียง ฝึกหู ฟัง จังหวะ ทำนอง และการออกเสียงประกอบทำนอง ผลที่ได้สู่การพัฒนาระบบการสอนตามแนวคิดหลักในการพัฒนา ประกอบด้วย การเรียนปฏิบัติดนตรี กระบวนการสอนแบบผู้ชี้นำ และการสร้างการเรียนรู้ด้วยกระบวนการคิดสร้างสรรค์ นำมาพัฒนาเป็นระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอนแบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์ ช่วงชั้นที่ 1 ประกอบด้วย 4 โครงสร้างหลัก ได้แก่ เนื้อหาการสอน เทคนิคการสอน กระบวนการสอน และการประเมินผล


              การพัฒนาระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอนแบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์ ได้แก่ เนื้อหาการสอน เทคนิคการสอน กระบวนการสอน และการประเมินผล ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของกลุ่มตัวอย่าง 50 คน พบว่าคะแนนเฉลี่ยหลังเรียน (ร้อยละ 84.26, SD = 4.80) สูงกว่าคะแนนเฉลี่ยก่อนเรียน (ร้อยละ 67.66, SD = 5.18) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และระดับความพึงพอใจของกลุ่มผู้ปฏิบัติอยู่ในระดับมากที่สุด (  = 4.55, SD = 0.18) และความพึงพอใจของกลุ่มตัวอย่างอยู่ในระดับมาก (  = 4.22, SD = 0.52)

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ประชุมวรรณ ก., มูลเมืองแสน ธ. ., ดวงรัตน์ ส., & พิมพ์ศักดิ์ น. . . (2025). การพัฒนาระบบการสอนทักษะปฏิบัติดนตรีในระบบการศึกษาโดยใช้กระบวนการสอน แบบผู้ชี้นำและการคิดสร้างสรรค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 16(2), 196–212. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/humanjubru/article/view/283592
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้

ศิลปะตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์

การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.

. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์

คุรุสภาลาดพร้าว.

ธีรวุฒิ นุชเจริญ. (2565). แนวทางการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนดนตรีในระดับชั้นมัธยมศึกษา

อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

ศิรินทร อิญญา, และพิมลมาศ พรหมสกุล. (2567). การพัฒนาบทเรียนออนไลน์แบบห้องเรียนกลับด้าน

(Flipped Classroom) ในวิชาหลักการและวิธีขับร้องเพลงไทยสำหรับนักเรียนประถมศึกษา.

วารสารการศึกษาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 52(1), 1–17.

Cremata, R. (2017). Facilitation in popular music education. Journal of Popular

Music Education, 1(1), 63–82.

Zhan, H. (2025). The influence of music education on students' social skills

development. SHS Web of Conferences, 213, 02019.

Zhang, L., & Roongruang, P. (2022). Investigation and comparative study on the

present situation of music teachers in urban-rural primary school. Asia

Pacific Journal of Religions and Cultures, 6(2), 60–78.