CONSERVATION OF TEACHER PRAVEJ KUMUT’S SAWDUANG STYLE IN COLLEGE OF DRAMATIC ARTS
Keywords:
Sawduang, Inheritance, Kru Pravej KumutAbstract
This article is written based on three main obtained data which are (1) the results of documentation research, (2) information from field trip studies, and (3) other related sources in order to present how the knowledge of Thai national music of Kru Pravej Kumut, who has been respected as a venerable person in Thai string instruments, has been inherited. Kru Pravej Kumut is also recognized as a national artist in performing arts (Thai traditional music) as well as a founder of Thai traditional music, music performance skills, and ethics of Thai musicians in the College of Dramatic Arts. The results of the study show that Kru Kru Pravej’ s Thai traditional music that has been inherited until the present time consists of 3 main perspectives including 1) experiences of being a co-performer with Kru Pravej Kumut 2) ethics of Thai musicians for Kru Pravej Kumut 3) individually inherited knowledge and ethical behaviors of a musician. According to Kru Pravej Kumut, there are three concepts regarding of Thai soprano fiddle. These concepts are (1) sitting position and holding position, (2) how to press the strings and how to use a bow, and (3) basic practices. As the author is inherited the knowledge from Kru Pravej Kumut, it is found that there is Conservation of Teacher Pravej Kumut’s Sawduang style in College of Dramatic Arts.
References
พิกุลศรี. ขอนแก่น: กองทุนดนตรีเฉลิมศักดิ์ พิกุลศรี สาขาวิชาดนตรีและการแสดง
คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เฉลิมศักดิ์ พิกุลศรี. (2546). ทฤษฎีและหลักปฏิบัติดนตรีไทย และพจนานุกรมดนตรีไทย โดย
ศาสตราจารย์ ดร. อุทิศ นาคสวัสดิ์. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
เฉลิมศักดิ์ พิกุลศรี. (2557). 90 ปี ดนตรีวิเศษ ประเวช กุมุท. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร:
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
ประเวช กุมุท. (2526). หกสิบปีแห่งความหลัง. กรุงเทพมหานคร: จันวาณิชย์.
มานพ วิสุทธิแพทย์. (2556). ทฤษฎีการวิเคราะห์เพลงไทย. กรุงเทพมหานคร: สันติศิริการพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2545). สารานุกรมศัพท์ดนตรีไทย ภาคคีตะ-ดุริยางค์. กรุงเทพมหานคร:
สหมิตรพริ้นติ้ง.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2561). รำลึกดูรยศิลปิน หลวงไพเราะเสียงซอ (อุ่น ดุรยะชีวิน). พิมพ์ครั้งที่ 1.
กรุงเทพมหานคร: สาขาวิชาดุริยางคศิลป์ไทย คณะศิลปะกรรมศาสตร์ ร่วมกับสำนักบริหาร
ศิลปวัฒนธรรม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิรานนท์ จิโรชจารุวัฒน์. (2552). ซออู้. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: เอ็มไอเอส.