การสร้างสรรค์นาฏยศิลป์จากพฤติกรรม “หิวแสง”

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ เรื่อง การสร้างสรรค์นาฏยศิลป์จากพฤติกรรม “หิวแสง”มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างสรรค์การแสดงสร้างสรรค์ของนาฏยศิลป์ โดยใช้แนวคิดนาฏยศิลป์สมัยใหม่และนาฏยศิลป์หลังสมัยใหม่ ซึ่งผู้วิจัยได้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบเชิงคุณภาพและวิธีวิจัยแบบเชิงสร้างสรรค์ โดยใช้เครื่องมือในการวิจัยประกอบไปด้วยการสัมภาษณ์ สื่อสารสนเทศ ประสบการณ์ของผู้วิจัยและเกณฑ์มาตรฐานศิลปิน โดยผู้วิจัยให้ความสำคัญกับพฤติกรรม “หิวแสง” จากนั้นผู้วิจัยจึงนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์เพื่อค้นหารูปแบบและแนวคิดที่ได้หลังจากการสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ ผลการวิจัยพบว่า การสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ จากพฤติกรรม “หิวแสง” มีรูปแบบในการสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ทั้งหมด 8 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) บทการแสดง แรงบันดาลใจมาจากเหตุการณ์ในอดีตและปัจจุบันในสังคมของความอยากมีตัวตนที่มีพฤติกรรมในด้านลบและด้านบวก ผู้วิจัยจึงแบ่งออกเป็น 3 องก์ ประกอบด้วย องก์ 1 จุดเริ่มต้นของการ “หิวแสง” องก์ 2 การได้รับแสง องก์ 3 การรักษาแสง เพื่อแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของพฤติกรรม “หิวแสง” 2) ลีลานาฏยศิลป์ ผู้วิจัยใช้ลีลาของนาฏยศิลป์ไทยตามแบบแผน และลีลาการเคลื่อนไหวในชีวิตประจำวัน (Everyday movement) การด้นสด (Improvisation) ตามหลักนาฏยศิลป์หลังสมัยใหม่ รวมทั้งการออกแบบลีลานาฏยศิลป์ไทยตามแบบแผนมานำเสนอ 3) การคัดเลือกนักแสดง ใช้นักแสดงที่มีความสามารถทางด้านนาฏยศิลป์ไทย และความสามารถที่หลากหลาย นักแสดงชายจำนวน 5 คน นักแสดงหญิง จำนวน 4 คน นักแสดงทั้งหมด 9 คน  4) อุปกรณ์การแสดง ใช้อุปกรณ์ที่สอดคล้องกับบทการแสดง เช่น ขาตั้งกล้อง โทรศัพท์มือถือ จานข้าว กระเป๋า 5) เสียงและดนตรีประกอบการแสดง ได้แก่เสียงดนตรีไทยตามแบบแผน เสียงการสัมภาษณ์ข่าว และบทร้องที่ประพันธ์ขึ้นมาใหม่ 6) เครื่องแต่งกาย แต่งกายตามแบบนาฏยศิลป์ไทยตามแบบแผน และแต่งกายตามยุคสมัยให้สอดคล้องกับบทการแสดง 7) พื้นที่แสดง ใช้พื้นที่ในโรงละคร 8) แสง ใช้แสงที่สื่อความหมายและสะท้อนอารมณ์ตามบทการแสดงทั้งในอดีตและปัจจุบัน นอกจากนี้พบว่ามีแนวคิดที่ได้หลังจากการสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ จากพฤติกรรม “หิวแสง” ผู้วิจัยสร้างสรรค์ผลงานนาฏยศิลป์ โดยคำนึงถึงแนวคิด 6 ประการ ได้แก่ 1) จากพฤติกรรม “หิวแสง” 2) การสะท้อนปัญหาสังคม 3) ความคิดสร้างสรรค์ในงานนาฏยศิลป์ 4) การสื่อสารกับผู้ชม 5) การใช้สัญลักษณ์ในการสร้างสรรค์นาฏยศิลป์ 6) ทฤษฎีทางด้านศิลปกรรมศาสตร์ ทั้งนี้งานวิจัยฉบับนี้เป็นวิทยานิพนธ์เชิงสร้างสรรค์ทางด้านนาฏยศิลป์ที่มีการเชื่อมโยงองค์ความรู้ในศาสตร์แขนงอื่น ๆ เพื่อก่อเกิดความรู้และสามารถเป็นแนวทางให้แก่ผู้ที่จะศึกษางานทางด้านนาฏยศิลป์สร้างสรรค์ต่อไปในอนาคต