มาตรการทางกฎหมายของประเทศไทยเพื่อขยายสิทธิของประชาชน ในการเข้าถึงสารสกัดจากกัญชาเพื่อวัตถุประสงค์ทางการแพทย์ที่ สอดคล้องกับพันธกรณีในกฎหมายระหว่างประเทศ

บทคัดย่อ

ถึงแม้จะมีข้อเท็จจริงว่ากัญชาจะถูกจัดเป็นยาเสพติดที่อยู่ภายใต้มาตรการควบคุมสูงสุดตามกฎหมายควบคุมยาเสพติดระหว่างประเทศ ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ากัญชาสามารถใช้ประโยชน์ในทางการแพทย์ได้เช่นกัน ดังนั้นอนุสัญญาเดี่ยวว่าด้วยยาเสพติดให้โทษ ค.ศ. 1961 และอนุสัญญาว่าด้วยวัตถุออกฤทธิ์ต่อจิตและประสาท ค.ศ. 1971 จึงเปิดช่องให้รัฐภาคีสามารถใช้ประโยชน์จากกัญชาในทางการแพทย์ได้ภายใต้ควบคุมจากภาครัฐ รัฐไทยในฐานะรัฐภาคีของกฎหมายระหว่างประเทศทั้งสองฉบับก็มีกฎหมายภายในที่เปิดช่องให้มีการใช้กัญชาเพื่อประโยชน์ในทางการแพทย์ได้เช่นกัน แต่เงื่อนไขการอนุญาตให้ผลิต นำเข้า และจำหน่ายยาจากกัญชาของรัฐไทยอาจมีลักษณะกึ่งผูกขาดอยู่กับภาครัฐ ทำให้การกระจายยาจากกัญชาไปสู่ผู้ป่วยที่ต้องการใช้ยากว่า 2 ล้านคนเป็นไปได้ยาก แต่เมื่อพิจารณาให้ดีก็ยังพอพบช่องว่างที่จะผ่อนคลายเงื่อนไขบางประการเพื่อให้ภาคเอกชนเข้ามามีส่วนร่วมในการผลิต นำเข้า และจำหน่ายยาจากกัญชาได้โดยไม่ทำให้รัฐไทยต้องละเมิดพันธกรณีตามกฎหมายระหว่างประเทศ