The Man who initiated Political Economy in Thailand, Dr. Preecha Piamphongsant: The Concept Idea of Political Economy

Authors

  • Tuvapon Tong-intarach A Lecturer of Political Science Faculty of Humanities and Social Sciences, Pibulsongkram Rajabhat University

Keywords:

Political Economy, Thoughts of Political Economy, Preecha Piamphongsant

Abstract

Political economy is a new field of study in Thailand, compared to other fields such as political science and law. There are two types of study on Thai political economy. In the past, this field of study was not part of educational institutes and was interested merely by scholars. Since political economy is based on understanding of the world and society on academic foundation with creative criticism for guiding a society to a new change, it resulted in dissatisfaction from authorities during the governance of dictatorship. Nevertheless, after the governance of the country was changed into democracy, political economy has become a part of university study. In 1976, the first lecture on political economy for students was held at the Faculty of Economics, Thammasart University. The reason making political economy become well-known was the foundation of political economy group which was an important school of thought at the Faculty of Economics, Chulalongkorn University in 1979. At present, there are courses of study in Bachelor, Master, and Doctoral Degrees at the Faculty of Political Science and Law, Burapa University. The key person who initiated, laid the foundation of, and propagated the concept of Political economy in Thailand was Dr. Preecha Piamphongsant. This research, thus, aimed to study the political economy theory of Dr. Preecha Piamphongsant, one of the most important political economy scholars of Thailand.

References

กนกศักดิ์ แก้วเทพ. (2549a). กำเนิดและพัฒนาการของสำนักเศรษฐศาสตร์การเมืองจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ใน สำนักสำนักเศรษฐศาสตร์การเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย วิธีการศึกษาสังคมไทย (4). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

_______. (2549b). ปรัชญาและแนวคิดเศรษฐศาสตร์การเมืองของอาจารย์ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์ ใน สำนักสำนักเศรษฐศาสตร์การเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.วิธีการศึกษาสังคมไทย (4). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2553). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เกษียร เตชะพีระ. (2553). จิตร ภูมิศักดิ์นักวิชาการนอกคอก ใน จิตร ภูมิศักดิ์ปัญญาชนนอกคอก บันทึกคำอภิปราย “สัมมนา 72 ปี จิตร ภูมิศักดิ์” วันที่ 27 กันยายน 2545 ณ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉลาดชาย รมิตานนท์. (2545). ความรวย ความจน ทำบุญกุศลหรือสวัสดิการสังคม .ใน เศรษฐศาสตร์การเมือง (เพื่อชุมชน) คนจนไทยในมิติทางสังคม ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา และศิริพร ยอดกมลศาสตร์. (2543). แนวคิดเศรษฐกิจแห่งชาติกับการพัฒนาเศรษฐกิจไทย. ใน เศรษฐศาสตร์การเมือง (เพื่อชุมชน)ฉบับที่ 15 . กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2551). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2554). 100ปีแห่งการปฏิรูประบบราชการวิวัฒนาการของอำนาจรัฐและอำนาจการเมือง. กรุงเทพฯ: สถาบันนโยบายศึกษา.

ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2544). รัฐศาสตร์แนววิพากษ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์. (2547). ธรรมศาสตร์การเมืองไทย จากปฏิวัติ 2475 ถึง 14 ตุลา 2516-6 ตุลา 2519. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

_______. (2549). รัฐ-ชาติกับ (ความไร้) ระเบียบโลกชุดใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิภาษา.

ทักษ์ เฉลิมเตียรณ. (2552). การเมืองระบบพ่อขุนอุปถัมภ์แบบเผด็จการ. กรุงเทพฯ: โครงการตำรามนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์.

ปรีชา เปี่ยมพงศ์สาน. (2543). นิเวศเศรษฐศาสตร์และนิเวศวิทยาการเมือง. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาตำรา ศูนย์บริการเอกสารวิชาการ คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

_______. (2545). เศรษฐศาสตร์แห่งความมืด ความมืดของเศรษฐศาสตร์: เดินทางไกลไปสู่ postmodern economics ใน เศรษฐศาสตร์การเมือง (เพื่อชุมชน)14 วิกฤติรอบด้านรัฐบาลอุดจาด. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต. (2557). ปรัชญาสังคมศาสตร์: การอธิบายทางสังคม รากฐานสำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ยศ สันตสมบัติ. (2556). มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์. (2546). กระบวนการกำหนดนโยบายเศรษฐกิจในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.

ลักษณวัต ปาละรัตน์. (2553). ญาณวิทยา (ทฤษฎีความรู้). กรุงเทพฯ: ภาควิชาปรัชญา คณะมนุษย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2550). วิวัฒนาการการเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วิทยากร เชียงกูล. (2542). เศรษฐศาสตร์มิติใหม่. กรุงเทพฯ: โครงการวิถีทรรศน์.

สมเกียรติ วันทะนะ. (2551). อุดมการณ์ทางการเมืองร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: โครงการส่งเสริมสนับสนุนการพัฒนาประชาธิปไตยและการเมืองภาคพลเมือง สมาคมรัฐศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สมพงศ์ ชูมาก. (2555). ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศยุคปัจจุบัน (ทศวรรษ1990สู่ทศวรรษแรกแห่งศตวรรษที่ 21). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุภางค์ จันทวานิช. (2553). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุรพงษ์ ชัยนาม. (2548). ทฤษฎีการปฎิวัติสังคม ใน เอกสารการสอนชุดวิชาปรัชญาการเมือง.มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2556). การแสวงหาความรู้แบบหลังนวสมัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ระเบียงทอง.

อมร รักษาสัตย์. (2543). ประชาธิปไตยในเยอรมนี ใน ประชาธิปไตย อุดมการณ์ หลักการ และแบบอย่างการปกครองหลายประเทศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2555). การเปลี่ยนแปลงโลกทัศน์ของชนชั้นนำไทยตั้งแต่สมัยรัชกาลที่4 ถึงพุทธศักราช 2475. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2553). ทฤษฎีและวิธีวิทยาการวิจัยวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.

Downloads

Published

2019-06-30

Issue

Section

Original Article