การทำเกษตรอินทรีย์ตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน กรณีศึกษาปราชญ์ชาวบ้านจังหวัดนครสวรรค์
คำสำคัญ:
เกษตรอินทรีย์, ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง, การพัฒนาที่ยั่งยืนบทคัดย่อ
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษารูปแบบการผลิตเกษตรอินทรีย์ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง และเพื่อศึกษาความสอดคล้องของการทำเกษตรอินทรีย์ตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งผลการศึกษาพบว่า ปราชญ์ชาวบ้านมีหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงเป็นเครื่องมือในการพัฒนาการทำเกษตรอินทรีย์ มีการจัดการความรู้ ตั้งแต่การสร้างประยุกต์ใช้ และมีการลองผิดลองถูกจนกระทั่งได้รับผลที่น่าพอใจจึงเผยแพร่ความรู้ นอกจากนั้นยังมีการเชื่อมโยงเครือข่ายการเรียนรู้ เพื่อแลกเปลี่ยน แบ่งปัน และช่วยเหลือเกื้อกูล การทำเกษตรอินทรีย์สามารถตอบสนองต่อเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน 6 เป้าหมาย ได้แก่ การลดความยากจน การเข้าถึงความมั่นคงทางอาหาร การมีสุขภาพที่ดี การเข้าถึงระบบสุขาภิบาลและน้ำดื่มที่สะอาด การผลิตและการบริโภคอย่างยั่งยืน และการลดปัญหาโลกร้อน
เอกสารอ้างอิง
เอกสารภาษาไทย
กระทรวงการต่างประเทศ. (2561). สรุปผลการทบทวนการดำเนินการตามวาระการพัฒนาที่ยั่งยืน ค.ศ. 2030 ระดับชาติโดยสมัครใจของประเทศไทยปี 2560. วันที่ค้นข้อมูล 15 มิถุนายน 2561, เข้าถึงได้จาก http://www.manpattanalibrary.com/admin/pdf/1017/pdffile.pdf.
กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2556). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
จิรายุ อิศรางกูร ณ อยุธยา และปรียานุช พิบูลสราวุธ. (2556). ตามรอยพ่อ ชีวิตพอเพียงสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
ทิศนา แขมมณี. (2558). ถอดรหัสปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสู่การสอนกระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรียานุช ธรรมปิยา. (2558). วิกฤติเศรษฐกิจ 2540 กับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง.
สรพงค์ เบญจศรี. (2553). “เกษตรอินทรีย์ในประเทศไทย.” วารสารมหาวิทยาลัยทักษิณ, 13 (1): 78-88.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
_______. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ.2560-2564. วันที่ค้นข้อมูล 15 มิถุนายน 2561, เข้าถึงได้จาก http://www.nesdb.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422.
สุริชัย หวันแก้ว และคณะ. (2545). การพัฒนาที่ยั่งยืนในกระแสโลกาภิวัฒน์กับทิศทางประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาการพัฒนาสังคม คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุริยะ ชนะชัย. (2553). การพัฒนารูปแบบการทำเกษตรอินทรีย์ครัวเรือนชนบทลุ่มแม่น้ำโขงบนฐานเศรษฐกิจพอเพียงและการเกษตรยั่งยืน. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขายุทธศาสตร์การพัฒนาภูมิภาค, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
เอกสารภาษาต่างประเทศ
Azadi, H. & et al. (2011). “Organic Agriculture and Sustainable Food Production System: Main Potentials.” Agriculture, Ecosystems & Environment, 144 (1): 92-94
Bergsteiner, H. & Dharmapiya, P. (2016). “The Sufficiency Economy Philosophy Process.” In Avery, G. C. & Bergsteiner, H. (eds.). Sufficiency Thinking: Thailand’s gift to an unsustainable world. (pp. 32-52). Sydney: Allen & Unwin.
Collette, L. & et al. (2015). Coping with climate change-the roles of genetic resources for food and agriculture. Rome: Food and Agriculture Organization of The United Nations.
Mongsawad, P. (2010). “The Philosophy of The Sufficiency Economy: A Contribution to the Theory of Development.” Asia-Pacific Development Journal, 17 (1): 130-131.
Wibulswasdi, C. & Dharmapiya, P. & Pootrakool, K. (2016). Sufficiency Economy Philosophy and Development. Bangkok: Foundation of Virtuous Youth.
