บริษัทพัฒนาเมือง : องค์กรเอกชนกับการมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายสาธารณะ
คำสำคัญ:
บริษัทพัฒนาเมือง, การพัฒนาเมือง, นโยบายสาธารณะ, องค์กรเอกชนบทคัดย่อ
บทความนี้ศึกษา “บริษัทพัฒนาเมือง” ในฐานะองค์กรเอกชนที่จัดตั้งขึ้นมา และเข้ามามีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายสาธารณะของเมือง มีวัตถุประสงค์หลักในการศึกษาแนวคิดและบทบาทขององค์กรเอกชนที่เรียกว่าบริษัทพัฒนาเมือง และปฏิสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในกระบวนการเข้าไปสู่การมีส่วนร่วมในการกำหนดนโยบายสาธารณะ โดยใช้วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลจากผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการขับเคลื่อนบริษัทพัฒนาเมืองและนโยบายสาธารณะ ผลการศึกษาพบว่า บริษัทพัฒนาเมืองใช้แนวคิดเมืองเติบโตอย่างชาญฉลาด และแนวคิดเมืองอัจฉริยะ เข้ามาช่วยกำหนดทิศทางของการพัฒนาเมือง ให้สอดคล้องกับนโยบายของรัฐส่วนกลาง โดยเกิดจากอุปสงค์ของนโยบายจากภาคประชาชน และกลุ่มผลประโยชน์ในเมือง ผ่านรูปแบบกิจกรรมที่สร้างปฏิสัมพันธ์ภายในเมือง ก่อให้เกิดงานที่เป็นผลประโยชน์หลักของเมือง และหาช่องทางการใช้อำนาจในกฎหมายท้องถิ่นอย่าง พรบ. เทศบาล เพื่อให้เมืองสามารถขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะไปได้ รวมถึงการใช้วิธีการในการผลักดันนโยบายผ่านชนชั้นนำทางอำนาจ ทั้งในระดับจังหวัดและระดับชาติ ใช้ข้อมูลจากการวิจัยมาสร้างน้ำหนักและเหตุผลของนโยบายสาธารณะ และสร้างความสัมพันธ์กับสื่อมวลชนอีกด้วย
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2540). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ การศาสนา.
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับ สื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
เกวลี เพชรศรีชาติ. (2560). นโยบายสาธารณะว่าด้วยการพัฒนาเมือง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, คณะรัฐศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เครือข่ายเชียงใหม่จัดการตนเอง. (2555). (ร่าง) พระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการเชียงใหม่มหานคร พ.ศ. ....... เชียงใหม่: วนิดาการพิมพ์.
ชนิษฎา ชูสุข และคณะ. (2559). กระบวนการนโยบายสาธารณะในการพัฒนาเมืองหาดใหญ่. วารสารการ บริหารท้องถิ่น, 9(2), 35-47.
ฐานเศรษฐกิจ. (2561). ดึง 15 บริษัทพัฒนาเมืองร่วมขับเคลื่อนยุทธศาสตร์ชาติไทย. วันที่ค้นข้อมูล 12 พฤษภาคม 2562, เข้าถึงได้จาก https://www.thansettakij.com/business/314382
เดชรัต สุขกำเนิด. (2547). นโยบายสาธารณะกับสุขภาพของคนไทย. กรุงเทพฯ: อุษาการพิมพ์.
ธีรภัทร์ ลอยวิรัตน์. (2550). บทบาททางการเมืองของหอการค้าจังหวัดนครศรีธรรมราชต่อการกำหนด นโยบายสาธารณะ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พิชญ์ พงศ์สวัสดิ์. (2560). เมือง-กิน-คน (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: ศูนย์ศึกษามหานครและเมือง
มหาวิทยาลัยรังสิต.
รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์. (2546). กระบวนการกำหนดนโยบายเศรษฐกิจในประเทศไทย: บทวิเคราะห์เชิง ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจการเมือง พ.ศ. 2475-2530. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
วีระศักดิ์ เครือเทพ และภาวิณี ช่วยประคอง. (2557). รายงานการวิจัยการติดตามและประเมินผลการ กระจาย อำนาจของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรี.
ศรายุทธ คชพงศ์ และคณะ. (2564). การนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. Journal of Modern Learning Development, 6(5), 274-288.
ศุภชัย ยาวะประภาษ และปิยากร หวังมหาพร. (2552). นโยบายสาธารณะไทย: กำเนิด พัฒนาการและ สถานภาพของศาสตร์. กรุงเทพฯ: จุดทอง.
ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ และคณะ. (2562). ขอนแก่นโมเดล: Khon Kaen Model. ขอนแก่น: คลังนานา วิทยา.
ศุภสวัสดิ์ ชัชวาล. (2562). พลวัตการกระจายอำนาจในประเทศไทย จาก พ.ศ. 2535 – 2561. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). นโยบายสาธารณะแบบมีส่วนร่วม. วันที่ค้นข้อมูล 12 พฤษภาคม 2562, เข้าถึงได้จาก https://infocenter.nationalhealth.or.th/node/119
สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้ (องค์การมหาชน). (2558). รายงานผลสำรวจและศึกษาวิจัยชุด ความรู้ ส่องโอกาส สร้างอาชีพ การขยายตัวของความเป็นเมือง (urbanization). กรุงเทพฯ: ดิ วันโอวัน เปอร์เซ็นต์.
สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2554). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 แก้ไขเพิ่มเติม ถึง (ฉบับที่ 2 พุทธศักราช 2554). กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
อัญมณี ปินใจ. (2546). บทบาทของหอการค้าจังหวัดเชียงใหม่ต่อนโยบายสาธารณะ. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ภาษาอังกฤษ
Aiken, M. (2014). Private corporations shaping public policy: How can third sector organizations influence for profit organizations?. Retrieved May 10, 2019, from www.istr.org/resource/resmgr/MunsterAbstracts/Aiken,_Mike.pdf
Crouch, C. (2011). Giant corporations: A problem of democracy. in The strange non-death of neo-liberalism. Cambridge, UK: Polity Press.
Dye, T. R. (2002). Understanding public policy. New Jersey: Prentice Hall.
Denhardt, R. B., & Denhardt, J. V. (2007). The new public service: Serving, not steering.
New York: M.E. Sharpe, Inc.
Heurkens, E. (2012). Private sector-led urban development projects: management, partnerships & effects in the Netherlands and the UK. Rotterdam, NL: Sirene Ontwerpers.
Keeley, J., & Scoones, I. (2003). Understanding environmental policy processes: cases from Africa. London: Earthscan Publications.
Koppenjan, Joop F. M., & Enserink, B. (2009). Public–private partnerships in urban infrastructures: Reconciling private sector participation and sustainability. Delft, NL: Delft University of Technology.
The Economist. (2015). Special report Singapore: The Singapore exception. Retrieved December 28, 2018, from http://www.economist.com/sites/default/files/20150718_ singapore.pdf
The Urban Land Institute. (2004). Ten principles for smart growth on the suburban fringe. Washington, D.C.: The Urban Land Institute.
