จากการทำให้เป็นประเด็นความมั่นคงสู่การทำให้เป็นอาวุธ

ร่างพระราชบัญญัติเอ็นจีโอและการทำให้การพัฒนาที่ไม่ใช่ของรัฐกลายเป็นอาชญากรรมในประเทศไทย

บทคัดย่อ

บทความนี้วิเคราะห์ร่างพระราชบัญญัติเอ็นจีโอของประเทศไทยในบริบทของการเปลี่ยนแปลงที่กว้างขึ้นสู่ระบอบการปกครองที่ให้ความสำคัญกับความมั่นคงและการควบคุมเชิงสัญลักษณ์ต่อภาค
ประชาสังคม แม้จะถูกเสนอว่าเป็นการปฏิรูประบบกำกับดูแล แต่ร่างกฎหมายฉบับนี้กลับตอกย้ำสภาพแวดล้อมทางกฎหมายที่องค์กรอิสระต้องเผชิญกับการเฝ้าระวังที่เพิ่มขึ้น ภาระด้านการปฏิบัติตามข้อกำหนด และความหวาดระแวงเชิงวาทกรรม อาศัยการวิจัยเอกสารและการวิเคราะห์วาทกรรมเชิงวิพากษ์ บทความนี้สำรวจว่าคำอย่าง “ความสงบเรียบร้อยของประชาชน” “ศีลธรรม” และ “อิทธิพลจากต่างประเทศ” ถูกใช้เพื่อสร้างภาพให้องค์กรภาคประชาสังคมเป็นภัยคุกคามแทนที่จะเป็นพันธมิตรในการพัฒนาอย่างไร
โดยต่อยอดจากคำวิจารณ์ของพิงค์แก้ว เหลืองอร่ามศรีเกี่ยวกับการควบคุมโดยอาศัยศีลธรรม และแนวคิดเรื่องอำนาจเชิงสัญลักษณ์ของบูร์ดิเยอ บทความเสนอว่าร่างกฎหมายฉบับนี้มิได้เพียงแต่จำกัดภาค
ประชาสังคม แต่ยังนิยามความชอบธรรมของภาคประชาสังคมขึ้นใหม่ผ่านการปรับให้สอดคล้อง
ทางอุดมการณ์และการกลั่นกรองเชิงกระบวนการ แทนที่จะสั่งห้ามองค์กรอย่างเปิดเผย กฎหมายกลับสถาปนาระบบควบคุมตนเองที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง ซึ่งค่อย ๆ บีบให้พื้นที่พลเมืองแคบลงภายใต้ภาพลักษณ์ของความเป็นกลางทางกฎหมาย โดยการเชื่อมโยงทฤษฎีความมั่นคง การใช้นิติศาสตร์แบบอำนาจนิยม และอำนาจเชิงสัญลักษณ์ บทความนี้แสดงให้เห็นว่าการปฏิรูปกฎหมายสามารถถูกใช้เป็นเครื่องมือในการทำให้การคัดค้านกลายเป็นอาชญากรรม ในขณะที่ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของระเบียบประชาธิปไตยไว้ได้