การส่งผู้ร้ายข้ามแดน

Abstract

ในอดีตการที่จะนำเอาตัวผู้กระทำผิดแล้วหลบหนีไปยังต่างประเทศกลับมาลงโทษให้ได้นั้น  เป็นไปได้ยากแต่เมื่อเทคโนโลยีด้านต่างๆ  ได้เจริญก้าวหน้ามากขึ้น การคมนาคมติดต่อสื่อสารก็สามารถทำได้สะดวกรวดเร็ว  จึงได้มีการสร้างความร่วมมือระหว่างประเทศขึ้น  ทั้งในลักษณะของการทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ  หากไม่ได้ทำสนธิสัญญาก็มีการวางหลักเกณฑ์ที่จะส่งผู้ร้ายข้ามแดนกลับไปลงโทษไว้  เช่น  ความผิดนั้นจะต้องเป็นความผิดทางอาญาที่ทั้ง 2 ประเทศถือว่าเป็นความผิดและมีอัตราโทษจำคุกไม่ต่ำกว่า 1 ปี  และคดีไม่ขาดอายุความ  และมีการกำหนดความผิดที่ไม่มีการส่งตัวในกรณีความผิดทางการเมือง  ความผิดต่อศาสนา  หรือความผิดทางทหาร  เป็นต้น  ดังนั้นเมื่อผู้กระทำความผิดได้หลบหนีไปยังต่างประเทศแล้วจึงยังมีโอกาสที่จะถูกนำตัวกลับมาลงโทษได้  แต่ในบางกรณีก็ยังอาศัยช่องโหว่ของกฎหมาย ที่ทั้ง 2 ประเทศอาจมีการบัญญัติในเรื่องของความผิดที่แตกต่างกัน  ทำให้รอดพ้นไปได้  ดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องพยายามสร้างหลักเกณฑ์ที่ใช้ในการพิจารณาให้ทัดเทียมกันในทุกๆ  ประเทศ  ซึ่งในประเทศไทยในปัจจุบันก็ได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติส่งผู้ร้ายข้ามแดน  พ.ศ.2551  เพื่ออุดช่องว่างต่างๆ  ซึ่งก็อาจจะช้าเกินไป  เพราะที่ผ่านมาก็มีหลายกรณีที่ไม่สามารถจะเอาผู้ที่กระทำความผิดกลับมาลงโทษได้