ปัจจัยที่ส่งผลกระทบเชิงเศรษฐกิจในกลุ่มอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของกลุ่มทุนจีนในจังหวัดเชียงใหม่: มุมมองจากภาครัฐ ภาคเอกชนและนักวิชาการ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลกระทบเชิงเศรษฐกิจในกลุ่มอุตสาหกรรม
การท่องเที่ยวของกลุ่มทุนจีนในจังหวัดเชียงใหม่ เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกผู้ให้ข้อมูล
จากภาครัฐ 7 คน ผู้แทนจากภาคเอกชน 5 คน และสัมภาษณ์นักวิชาการเพิ่มเติม 1 คนเพื่อไม่ให้ผลการศึกษา โน้มเอียง ใช้วิธีการคัดเลือกแบบเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า แนวคิดอุปสงค์การท่องเที่ยวในด้านปัจจัยภายใน ได้แก่ ปัจจัยทรัพยากรการท่องเที่ยว และปัจจัยสินค้าของที่ระลึกนั้น ส่งผลกระทบเชิงบวกต่อเศรษฐกิจ โดยภาครัฐ ภาคเอกชน และนักวิชาการ มีแนวความคิดเห็นในทิศทางเดียวกัน ในขณะที่ปัจจัยภายในประกอบด้วย ปัจจัยด้านความปลอดภัย ด้านโครงสร้างพื้นฐาน ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก ด้านการโฆษณาและประชาสัมพันธ์ และด้านภาพลักษณ์ ส่งผลกระทบทั้งในเชิงบวก และเชิงลบ โดยมีมุมมองที่แตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม ในด้านปัจจัยภายนอก ได้แก่ สภาวะเศรษฐกิจและการเมือง
ความนิยมในการท่องเที่ยว และการคมนาคม พบว่ามีความเห็นไปในทิศทางเดียวกันโดยเป็นปัจจัยที่ส่งผลกระทบเชิงเศรษฐกิจทั้งเชิงบวกและเชิงลบ เห็นควรในการดำเนินตามแนวทางที่ดีอยู่แล้ว และเห็นควรมีมาตรการในการควบคุมดูแลที่อาจจะมีผลกระทบเชิงเศรษฐกิจให้สอดคล้องกับความต้องการในเชิงอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างมีศักยภาพ
Article Details
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
ก้องภพ ภู่สุวรรณ. (2557). ปรับเชิงรุก ปลุกเชิงรับ จับกระแสนักท่องเที่ยวจีน. กรุงเทพ: ฝ่ายวิจัยเศรษฐกิจธนาคารแห่งประเทศไทย. กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ.2555-2559. กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. เมษายน 2554. หน้า 6.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2559). รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว. สืบค้นวันที่ 6 สิงหาคม 2559, จาก https://www.mots.go.th/ew_dl_link.php?nid=7789 การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ฉลองศรี พิมลสมพงศ์. (2557). การวางแผนและการพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร : คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
นพพล อัคฮาค. (2559). กระบวนการขับเคลื่อนการจัดทำบริการสาธารณะระหว่างหน่วยงานภาครัฐกับคณะทำงานชุมชนบนพื้นฐานแนวคิดการบริการสาธารณะแนวใหม่. วารสารการบริหารท้องถิ่น.
ปิยะลักษณ์ พุทธวงศ์. (2555). อุปสงค์การท่องเที่ยวต่างประเทศของนักท่องเที่ยวชาวไทย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. กรุงเทพฯ
ปรีชา แดงโรจน์. (2544). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวสู่ศตวรรษที่21.กรุงเทพฯ: ไฟร์ แอนด์ โฟร์ พรินติ้ง.
วิภา อุดมฉันท์, ไสว วิศวสนันท์, ทวี ธีระวงศ์เสรี, จันทร์จุฑา สุขขี และชัชวนันท์ สันธิเดช. (2558). สภาพปัญหาของการท่องเที่ยวระหว่างไทยกับจีน. กรุงเทพฯ : ศูนย์จีนศึกษา สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย. สืบค้นเมื่อ 9 กันยายน 2560, จาก https://www.thairath.co.th/content/509538.
สาโรจน์ ธรรมรักษ์. (2559). การขยายบทบาทของกลุ่มทุนจีนที่มีผลกระทบต่อเศรษฐกิจของไทย. กระทรวงการต่างประเทศ.
อัครพงศ์ อั้นทองและมิ่งสรรพ์ขาวสะอาด. (2552). การวิเคราะห์อุปสงค์การท่องเที่ยวไทยในระยะยาว. วารสารเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 29(2),1-34.
Chan Yuk Wah. (2009). Disorganized Tourism Space Chinese Tourists in an age of Asian tourism USA:Routledge.
Yen, I. & Kerstetter, D. (2009). Tourism impacts, attitudes and behavioural intentions. Tourism Analysis, 13(5), 545- 564
