การพัฒนาหลักสูตรสู่ประชาคมอาเซียนโดยใช้กระบวนการภาคีเครือข่ายสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและศึกษาประสิทธิภาพของหลักสูตรสู่ประชาคมอาเซียนโดยใช้กระบวนการภาคีเครือข่าย แบ่งเป็น 2 ส่วน รวม 5 ขั้นตอน ส่วนที่ 1 การพัฒนาหลักสูตร มี 3 ขั้นตอน
คือ 1) การศึกษาข้อมูลพื้นฐาน 2) การจัดสาระและประสบการณ์การเรียนรู้ 3) การศึกษาผลการทดลองใช้หลักสูตร ผู้ให้ข้อมูลคือ ผู้สมัครใจเข้าร่วมการวิจัย ได้แก่ผู้แทนภาคีเครือข่ายจากองค์กรภาครัฐและเอกชน 20 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบบันทึกการสนทนากลุ่ม แบบตรวจสอบองค์ประกอบของหลักสูตร วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ร้อยละ และการวิเคราะห์เนื้อหา ส่วนที่ 2 การศึกษาประสิทธิภาพของหลักสูตร
มี 2 ขั้นตอนคือ 1) การนำหลักสูตรไปใช้ 2) การสรุปผลการใช้หลักสูตรและการปรับปรุงหลักสูตร กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่นักเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 3 27 คน ได้มาโดยวิธีสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้คือ หลักสูตร 4 หน่วยการเรียนรู้ แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แบบวัดทักษะ และแบบวัดเจตคติ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลวิจัยพบว่า หลักสูตร ประกอบด้วย 7 องค์ประกอบ แต่ละองค์ประกอบสอดคล้องกับสังคมพหุวัฒนธรรม ตอบสนองความต้องการของผู้เรียนและชุมชน ด้านประสิทธิภาพหลักสูตร หลังนำหลักสูตรไปทดลองใช้ นักเรียนมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงขึ้น มีทักษะการทำงานร่วมกับผู้อื่นในระดับมากที่สุด และมีเจตคติตระหนักรู้คุณค่าความเป็นไทยและความเป็นอาเซียนในระดับมาก
Article Details
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิตติคุณ รุ่งเรือง (2560). การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาประวัติศาสตร์สำหรับนักเรียนนานาชาติ.
ดุษฎีนิพนธ์สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ขนิฎฐา กาญจนรังษีนนท์. (2551). การสร้างเครือข่ายเพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: กลุ่มงานวิจัยและ พัฒนา.กรมการพัฒนาชุมชน.
ฆนัท ธาตุทอง.(2552).เทคนิคการพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา.พิมพ์ครั้งที่ 3.นครปฐม : เพชรเกษมการพิมพ์.
________ . (2554) .การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษา ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. (พิมพ์ครั้งที่ 2) เพชรเกษมการพิมพ์ : นครปฐม.
จิณณวัตร ปะโคทัง. (2549). รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานของ
โรงเรียนดีเด่น โรงเรียนกันทรารมณ์ จังหวัดศรีษะเกษ.วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา
ใจทิพย์ เชื้อรัตนพงษ์. (2539). การพัฒนาหลักสูตร: หลักการแนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์
อิมเพรส.
ชวลิต ชูกำแพง. (2553). การวิจัยหลักสูตรและการสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 2) มหาสารคาม : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เชษฐ์ ศิริสวัสดิ์.(2550).ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบวัฏจักรสืบเสาะหาความรู้ 7 ขั้น (7E) ร่วมกับการใช้คำถามระดับสูง ที่มีผลต่อการคิดอย่างมีเหตุผลและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง ระบบย่อยอาหาร ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4.วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
ณรงค์ ฤทธิเดช.(2553).การพัฒนารูปแบบการดำเนินการอาชีวศึกษาระบบทวิภาษา ระดับอาชีวศึกษาจังหวัดโดยใช้กระบวนการภาคีเครือข่าย วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัย เทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ทักษิณา เครือหงส์. (2550). การพัฒนาหลักสูตรบูรณาการเนื้อหารายวิชาคณิตศาสตร์กับวิชาคำนวณของช่างอุตสาหกรรรมระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล.ปริญญาการศึกษาดุษฏีบัณฑิต สาขาการวิจัยและพัฒนาหลักสูตร. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธำรง บัวศรี. (2542). ทฤษฎีหลักสูตรการออกแบบและพัฒนา. พิมพ์ครั้งที่4.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
นำพงศ์ สุขสบาย.(2556).การพัฒนาคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีที่พึงประสงค์ของประชาคมอาเซียน ด้วยกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2.วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและ การสอน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
บัณฑิตา ลิขสิทธิ์ (2553). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่องประวัติศาสตร์ไทยและความ ภาคภูมิใจในความเป็นไทยของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ที่มีความบกพร่องทางการ ได้ยินจากการสอนสาระประวัติศาสตร์ไทยที่ใช้วิธีการแสดงบทบาทสมมติร่วมกับการใช้สื่อรับรู้ทางสายตา . ปริญญานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
บุญเลี้ยง ทุมทอง. (2553). การพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เบญญาภา ต่อมคำ.(2555).สภาพการมีส่วนร่วมในการจัดการศึกษานอกระบบระดับการศึกษาขั้น
พื้นฐานของภาคีเครือข่าย สังกัดศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย อําเภอเมืองพะเยา จังหวัดพะเยา วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต.มหาวิทยาลัยพะเยา
ปฏล นันทวงศ์ และ ไพโรจน์ ด้วงวิเศษ. (2543). หลักสูตรและการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐาน. สงขลา :
สถาบันราชภัฎสงขลา.
ปราชญา กล้าผจัญ. (2552). หลักและทฤษฎีการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปารณทัตต์ แสนวิเศษ.(2555).การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานของโรงเรียน
ระดับประถมศึกษา:การสร้างทฤษฎีรากฐาน.วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต.
มหาวิทยาลัยราชภัฎสกลนคร
ผ่องพรรณ มุสิกานนท์.(2557).รูปแบบความร่วมมือของเครือข่ายการจัดการสุขภาพระดับองค์กรส่วนท้องถิ่นในจังหวัดร้อยเอ็ด.วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต.มหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
พงษ์ศักดิ์ ภูกาบขาว. (2540). เอกสารความรู้แนวทางสู่ความเป็นมืออาชีพ. ขอนแก่น : สำนักงาน
การประถมศึกษาขอนแก่น.
เพ็ชรี รูปะวิเชตร์.(2550). การพัฒนาศักยภาพกำลังคนในสถาบันอาชีวศึกษาและสถานประกอบการ . รายงานการวิจัย.คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
มัลลวีย์ รอสโฟล(2554).การพัฒนาโรงเรียนดีประจำตำบลผ่านกระบวนการภาคีเครือข่ายประเทศไทย.วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัญฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2552). จากหลักสูตรแกนกลางสู่หลักสูตรสถานศึกษา: กระบวนทัศน์ใหม่การพัฒนา.กรุงเทพฯ : จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
___________. (2555). การพัฒนาหลักสูตรแบบครบวงจร.กรุงเทพฯ. สุวีรยาสาส์น.
ศิริพร ตันติยมาศ.(2550). รูปแบบการบริหารเครือข่ายโรงเรียนแบบมีส่วนร่วมที่มีประสิทธิผล สังกัด กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุระพี อาคมคง.(2550).รูปแบบความร่วมมือขององค์การบริหารส่วนตำบลในการจัดการศึกษาขั้น
พื้นฐานในเขตภาคเหนือตอนล่าง.วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต.มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุทธนู ศรีไสย์. (2551). สถิติประยุกต์สําหรับงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน(2555).การพัฒนาสถานศึกษาสู่ประชาคมอาเซียน. กรุงเทพฯ : ห้างหุ้นส่วนจำกัดโรงพิมพ์อักษรไทย (น.ส.พ.ฟ้าเมืองไทย)
สำนักนายกรัฐมนตรี.(2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่11 พ.ศ.2555-2559. กรุงเทพฯ.
.(2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่12 พ.ศ.2560-2564. กรุงเทพมหานคร.
อ่องจิต เมธยะประภาส.(2550). การพัฒนาตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพการบริหารโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานด้วยวิธีปฎิบัติการแบบมีส่วนร่วม.วิทยานิพนธ์ระดับดุษฎีบัณฑิต.มหาวิทยาลัยรามคำแหง
Burroughs, C.D. (1997). “Popular Music in the History Classroom: A Case. Study.” Ph.D., Dissertation. Mississippi State University Publication Number AAT. 9818673.
Caswell, H. L., & Campbell, D. S. (1935). Curriculum development. New York: American Book.
Francis, D. & D. Young. (1979). Improving Work Group : A Practical Manual for Team Building. La Jolla, Calif. : University Associates.
Good, C. V. (1973). Dictionary of Education. New York: McGraw-Hill Book. Likert, R.
Jackson, S. E., Brett, J. F., Sessa, V. I., Cooper, D. M., Julin, J. A., & Peyronnin, K. (1991). Some Differences Make a Difference: Individual Dissimilarity and Group Heterogeneity as Correlates of Recruitment, Promotions, and Turnover. Journal of Applied Psychology, 76(5), 675-689.
Marsh, C. and G. Willis. (1995). Curriculum: alternative approach, ongoing issues. Englewood Cliffs, N.J.
Mayo, E. (1933). The Human Problems of an Industrial Civilization. New York : Macmillan.
Michaels, J.U., Crossman, R.M. & Scott, L.F. (1975). New Design for elementary curriculum & Instruction. New Delhi: McGraw Hill Book Company.
Oliva, P.F. (1992). Developing Curriculum. 3rd ed. New York: Harper Collins Publisher.
Parker, G. M. (1990). Team Players and Team Work : The New Competitive Business. Strategy. San Francisco, Calif. : Jossey – Bass. Robinson, G. C. (1994). Managers .
Sowell ,E.J.(2000). Curriculum: An integrative introduction (2nd edition). Upper Saddle River, NJ: Merrill/Prentice Hall. (S)
Taba, H.(1962). Curriculum: Theory and Practice. Jovanovich: Harcourt, Brace.
Tyler,R.W..(1949). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Illinois: Chicago University Press.
Woodcock, M. (1989). Team Development Manual . (2 nd ed.). Worcester : Great Britain by Billing & Son Ltd.
