หน่วยตัวแทนและวิธีการของการกล่อมเกลาทางการเมืองของประชาชนไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหน่วยตัวแทนและวิธีการของการกล่อมเกลาทางการเมืองของประชาชนไทย ประชากรที่ใช้ในการศึกษา คือ ประชาชนไทย จำนวน 67,070,000 คน ซึ่งถูกสุ่มตัวอย่างขึ้นมาศึกษา จำนวน 2,000 คน ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบกลุ่มและแบบโดยบังเอิญประกอบกัน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสำรวจการกล่อมเกลาทางการเมืองของประชาชนไทย สถิตที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า ในภาพรวมทั้งประเทศ ประชาชนไทยได้รับการกล่อมเกลาทางการเมืองด้วยหน่วยตัวแทน คือ สื่อสารมวลชน ในระดับที่มากที่สุด ซึ่งสอดคล้องกับเมื่อจำแนกตามลักษณะของพื้นที่ คือ เทศบาลและ อบต. และยังสอดคล้องกับเมื่อจำแนกตามภูมิภาค คือ ภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้ และ กทม. ในขณะที่วิธีการของการกล่อมเกลาทางการเมืองที่ถูกนำมาใช้มากที่สุด คือ การเชื่อมโยงจากค่านิยมของคนส่วนใหญ่ในสังคม ซึ่งสอดคล้องกับเมื่อจำแนกตามลักษณะของพื้นที่และจำแนกตามภูมิภาค เช่นเดียวกัน
Article Details
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กนลา ขันทปราบ. (2527). “แนวทางที่ใช้ในการศึกษาการเมืองเปรียบเทียบ.” ใน ระบบการเมือง
เปรียบเทียบ. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดุษฎี สุทธปรียาศรี และวรรณา ปูรณโชติ. (2540). รายงานการวิจัยเรื่องกระบวนการปลูกฝังค่านิยม
และวิถีชีวิตประชาธิปไตยในสถาบันอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริม
และประสานงานเยาวชนแห่งชาติ.
ปรีชา ธรรมวินทร. (2532). การกล่อมเกลาทางการเมืองโดยผ่านหนังสือเรียน : วิเคราะห์หนังสือเรียน
ตามหลักสูตรประถมศึกษา พุทธศักราช 2521. สารนิพนธ์ปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาวิชาการปกครอง, คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว และสายทิพย์ สุคติพันธ์. (2526). การเมืองของเด็ก กระบวนการสังคมประกิต
ทางการเมือง. กรุงเทพฯ : เจ้าพระยาการพิมพ์.
พฤทธิสาณ ชุมพล. (2531). ระบบการเมือง : ความรู้เบื้องต้น. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
เพ็ญศรี จุลกาญจน์. (2541). การผลิตซ้ำอุดมการณ์เกี่ยวกับบทบาทและสถานภาพของหญิงและชาย.
วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ, คณะศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไพบูลย์ โพธิ์หวังประสิทธิ์. (2555). “การผลิตซ้ำอุดมการณ์ชายเป็นใหญ่ภายในครอบครัวชาวไทย
เชื้อสายจีนแต้จิ๋วในประเทศไทย : ศึกษาเฉพาะกรณีเพลงกล่อมเด็ก.” ใน วารสารมนุษยศาสตร์
และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ฉบับพิเศษการประชุมทางวิชาการมหาวิทยาลัย
มหาสารคาม ครั้งที่ 8. ปีที่ 31 (ฉบับพิเศษ), 270 – 277.
Almond, Gabriel & Powell, Bingham. (1966). Comparative Politics : A Developmental Approach.
Boston : Little, Brown and Company.
Chaffee, Steven. (1977). “Mass Communication in Political Socialization.” in Handbook of Political
Socialization : Theory and Research. New York : The Free Press.
Dawson, Richard & Prewitt, Kenneth. (1969). Political Socialization. Boston : Little, Brown.
Easton, David & Dennis, Jack. (1969). Children in the Political System. New York : McGraw Hill.
Langton, Kenneth. (1969). Political Socialization. London : Oxford University Press.
Yamane, Taro. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. Tokyo: Harper International Edition.
