ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้การสื่อสารการตลาดออนไลน์กับการตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซีในประเทศไทย
คำสำคัญ:
การรับรู้การสื่อสารการตลาดออนไลน์, การตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์, ผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซีบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับการรับรู้การสื่อสารการตลาดออนไลน์กับการตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซีในประเทศไทย และ 2) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ การสื่อสารการตลาดออนไลน์กับการตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์ของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซีในประเทศไทย รูปแบบการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แนวคิดการสื่อสารการตลาดออนไลน์เป็นกรอบการวิจัย พื้นที่วิจัย คือประเทศไทย กลุ่มตัวอย่าง คือผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซีในประเทศไทย จำนวน 384 คน ใช้วิธีคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบสะดวก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ สถิติเชิงพรรณนา คือ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ
ผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ข้อที่ 1) การรับรู้การสื่อสารการตลาดออนไลน์โดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ ด้านป้ายโฆษณาผ่านเว็บไซต์ รองลงมาคือ ด้านการตลาดผ่านเครื่องมือค้นหาบนอินเตอร์เน็ต และด้านการตลาดบนสื่อสังคมออนไลน์ ตามลำดับ ส่วนการตั้งใจซื้อซ้ำโดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ ตั้งใจกลับมาใช้บริการซ้ำอีกครั้งในอนาคต รองลงมาคือแนวโน้มว่าจะซื้อสินค้าหรือใช้บริการเพิ่มขึ้น และต้องการซื้อจะเลือกจากร้านค้าออนไลน์ก่อนเสมอ ตามลำดับ 2) การรับรู้การสื่อสารการตลาดออนไลน์ทุกด้านมีความสัมพันธ์ทิศทางบวกกับการตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์ การวิเคราะห์ถดถอยด้านการตลาดผ่านเครื่องมือค้นหาบนอินเตอร์เน็ต ด้านการตลาดบนสื่อสังคมออนไลน์ และด้านกลยุทธ์การติดตาม มีผลต่อการตั้งใจซื้อซ้ำสินค้าออนไลน์ องค์ความรู้จากงานวิจัยนี้นำไปสู่การกำหนดการสื่อสารการตลาดออนไลน์ที่ทำให้เกิดการซื้อซ้ำของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นซี
เอกสารอ้างอิง
งามตา นามแสง และคณะ. (2567). ส่วนประสมทางการตลาดบริการ และพฤติกรรมการตัดสินใจซื้อที่มีผลต่อความตั้งใจกลับมาซื้อซ้ำของลูกค้าที่ซื้อสินค้าในซุปเปอร์สโตร์ผ่านแอพพลิเคชั่น. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา. 11(1). 11-20.
ธนาคารกรุงศรีอยุธยา จำกัด (มหาชน) . (2567). 6 สิ่งต้องรู้ก่อนบุกตลาดพิชิตใจลูกค้า Gen Z. ค้นเมื่อ 5 เมษายน 2567, จาก https://www.krungsri.com/th/plearn-plearn/6-techneques-to-approach-gen-z.
ณัฐพงศ์ เจริญดีทรัพย์สิริ, ศิริรัตน์ โกศการิกา และยุพาวรรณ วรรณวาณิชย์. (2564). การสื่อสารทางการตลาดผ่านสื่อสังคมออนไลน์ที่ส่งผลต่อการรับรู้ตราสินค้าและส่งผลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าออนไลน์. วารสารเกษตรศาสตร์ธุรกิจประยุกต์. 15(23). 21-40.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550). ระเบียบวิธีการวิจัยทางพยาบาลศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่4). กรุงเทพฯ:
ยูแอนด์ไอ อินเตอร์มีเดีย.
พิชญ์พธู ไวยโชติ. (2565). การรับรู้การสื่อสารการตลาดต่อรูปแบบการดา เนินชวีติและความตั้งใจเลือกสถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษา ตามมุมมองของเจเนอเรชันซีในเขตกรุงเทพมหานคร. ค้นเมื่อ 5 เมษายน 2567, จาก https://scholar.utcc.ac.th/entities/publication/6eb15c49-a2f0-4eb7-8fba-2a4f00935966
สมนึก ภัททิยธนี. (2544). การวัดผลการศึกษา. มหาสารคาม : ภาควิชาวิจัยและพัฒนาการศึกษา
คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุธาวัลย์ เวพีวุฒิกร และชื่นจิตต์ แจ้งเจนกิจ. (2564). การสื่อสารการตลาดรูปแบบดิจิทัลของร้านค้าออนไลน์ Shopee ที่มีผลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อของผู้บริโภค. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ. 34(1). 76-88.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2566). มูลค่าตลาดอีคอมเมิร์ซของประเทศไทย ประจำปี 2023. ค้นเมื่อ 5 เมษายน 2567, จาก https://www.etda.or.th
วชิระ ขินหนองจอก. (2553). ทฤษฎีการรับรู้. ค้นเมื่อ 12 เมษายน 2567, จาก https://www.gotoknow.org /posts/๒๘๒๑๙๔.
หยาง หลิน และพัชร์หทัย จารุทวีผลนุกูล. (2567). ผลกระทบเชิงสาเหตุของการโฆษณา การประชาสัมพันธ์ และการส่งเสริมการขายต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าบนแอปพลิเคชัน Pinduoduo ของผู้ใช้บริการในมณฑลซานตง ประเทศจีน ผ่านตัวแปรคั่นกลางการมีส่วนร่วมของลูกค้า. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น. 6(2). 75-92.
สำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง. (2567). สถิติประชากรทางการทะเบียนราษฎร (รายเดือน) : จำนวนประชากรรายอายุ. สืบค้นเมื่อวันที่ 12 สิงหาคม 2567. เว็บไซต์ระบบสถิติทางการทะเบียน สำนักบริหารการทะเบียน
Anderson, C. (2006). The long tail: Why the future of business is selling less of more. New York: Hyperion.
Chaffey, D., & Smith, P. (2017). Digital Marketing Excellence: Planning, Optimizing and Integrating Online Marketing (5th ed.). Routledge. Retrieved Aprile 21, 2024, from https://doi.org/10.4324/9781315640341
Cuong, D. T. (2023). Determinants affecting online shopping consumers’ satisfaction and repurchase intention: Evidence from Vietnam. Innovative Marketing, 19(1), 126-139.
Deloitte. (2022). The evolution of E-commerce in a digital world. Retrieved Aprile 21, 2024, from https://www2.deloitte.com
Gounaris, S., Dimitriadis, S., & Stathakopoulos, V. (2010). An examination of effects of service quality and satisfaction on customer's behavioral intention in e-shopping. Journal of service marketing, 24(2), 142–156.
Hellier, P., Geursen, G., Carr, R., & Richard, J. (2003). Customer repurchase intention: A general structural equation model. European Journal of Marketing, 37(11), 1762–1800.
Kim, C., Galliers, R. D., Shin, N., Han, J., & Kim, J. (2012). Factors influencing internet shopping value and customer repurchase intention. Electronic Commerce Research and Applications, 11(4), 374–387.
Kotler, P., & Keller, K. L. (2016). Marketing management (15th ed.). Education, Inc.
Smith, J. (2022). Marketing to Gen Z: The power of social media engagement and influencer marketing. Retrieved Aprile 21, 2024, https://www.marketingdive.com
Williams, A. (2022). Marketing to Gen Z: Winning strategies for a digital generation. Retrieved Aprile 21, 2024, from https://www.marketingmag.com
Miller, K. R., ve Washington, K. (2011). Consumer Behavior. Richard K. Miller & Associates
Krejcie, R. V. and Morgan. D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement,30(3),607-610.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
