การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อการพัฒนาการสื่อสารภายในองค์กร
คำสำคัญ:
สื่อดิจิทัล, การสื่อสารภายในองค์กร, วัฒนธรรมองค์กรบทคัดย่อ
การสื่อสารในปัจจุบันมีพลวัตความเปลี่ยนแปลงอย่างมหาศาล ซึ่งส่งผลกระทบต่อวัฒนธรรมการสื่อสารภายในองค์กรต่างๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการนำสื่อดิจิทัลเข้ามามีบทบาทและส่วนร่วมในการพัฒนาเชิงศักยภาพในการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพ รวมไปถึงการสร้างแนวทางการสื่อสารที่รวดเร็วและจัดการปัญหาการสื่อสารที่ซับซ้อนและยากต่อการตีความได้ดีมากขึ้น ดังนั้นบทความนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อมุ่งศึกษา 1) การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อการจัดการปัญหาการสื่อสารภายในองค์กร และ 2) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารภายในองค์กรผ่านสื่อดิจิทัล ในการศึกษานี้ได้ นำแนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการสื่อสารภายในองค์กร สื่อดิจิทัล ตลอดจนกรอบแนวคิดต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องนำมาวิเคราะห์ปรากฏการณ์ ซึ่งผลการศึกษา พบว่า การใช้สื่อดิจิทัลเข้ามาบริหารจัดการและสร้างพื้นที่ในการแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารสามารถแก้ปัญหาในการสื่อสารภายในองค์กรได้ดีมากขึ้น และอาจนำไปสู่การแสดงบทบาทของผู้สื่อสารได้อย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงทิศทางการใช้สื่อดิจิทัลซึ่งมีคุณลักษณะสำคัญในการช่วยส่งเสริมและพัฒนาให้การสื่อสารภายในองค์กรเป็นไปด้วยความราบรื่นอันเนื่องจากการจัดการการใช้สื่อดิจิทัลที่สร้างความเข้าใจไปในแนวทางเดียวกันได้อย่างมีเอกภาพ
เอกสารอ้างอิง
ณัฏฐ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2553). การสื่อสารในองค์การ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เดชา เดชะวัฒนไพศาล. (2565). พฤติกรรมองค์การ ทฤษฎีและการประยุกต์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธรินด์ เลิศสุขีเกษม. (2565). การปรับตัวขององค์การภาครัฐสู่รัฐบาลดิจิทัล: ศึกษากรณีการปรับตัวของกระทรวงการต่างประเทศสู่การเป็นรัฐบาลดิจิทัลตามกรอบของแผนพัฒนารัฐบาลดิจิทัลของประเทศไทย ปี พ.ศ. 2563 - 2565 [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิชานาถ ยะรินทร์. (2560). วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานของพนักงานธนาคารกรุงเทพ จำกัด (มหาชน) ในจังหวัดเชียงใหม่ [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
บุหงา ชัยสุวรรณ. (2558). การสื่อสารการตลาดผ่านสื่อสังคม: ภาพรวมและกรอบแนวความคิด. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมนิด้า, 2(1), 173-198.
เบญริสา ตันเจริญ. (2562). กลยุทธ์การสื่อสารภายในองค์กรสำหรับองค์กรขนาดกลางและขนาดเล็ก. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 8(1), 192-205.
พรชนก จันทร์อำนวย. (2565). การเปิดรับการสื่อสาร วัฒนธรรมองค์กร และความจงรักภักดีต่อองค์กรของพนักงานองค์กรเอกชนในช่วงวัยเจเนอเรชัน Z [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พินิจตา คำกรฤาชา. (2560). วัฒนธรรมองค์การที่มีผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของบุคลากรสำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ ประจำจังหวัด ในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
แพมาลา วัฒนเสถียรสินธุ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อปัญหาการสื่อสารภายองค์กร กรณีศึกษา บริษัท ยูไนเต็ด แสตนดาร์ด เทอร์มินัล จำกัด (มหาชน) [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิกานดา พรสกุลวานิช. (2565). สื่อใหม่และการจัดการการสื่อสาร. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Daft, R. L. (2001). Organization theory and design. South-Western College Publishing.
Kim, H., & Park, J. (2023). The impact of communication technologies on social connections and cultural practices. New Media & Society, 25(3), 541–558.
McQuail, D. (2010). McQuail's mass communication theory. (6th ed.). Sage Publications.
Smith, A., Johnson, B., & Lee, C. (2022). Trends in digital media consumption: Shifting preferences and credibility. Journal of Communication Research, 48(4), 321–339.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
