Positive Space : Intermediry Space Between Humans Architecture And Context
Main Article Content
Abstract
Architectural spaces can be divided into two categories according to intention of use. The first one
is a ‘positive space’, which is the space that has been planned, served as functional space and has a clear
boundary. The second one is a ‘negative space’, which is extendable space and does not serve as any
specific functional space, has no clear boundary either in natural environment or uncontrollable context.
However, there is another category of space, which acts as an intermediary space between the two
categories mentioned above. It is a space that allows both types of space link to each other, causing a
connection between‘positive space’and ‘negative space’; this kind of space can be called ‘positive/negative
space’ ‘Positive/negative space’ was firstly mentioned by Japanese architect Yoshinobu Ashihara and it was
published on his book ‘Exterior Design in Architecture’ in 1971. Unfortunately, his notion has not been
widely disseminated. This article is intended to provide an overview of ‘positive/negative space’ as well as
the various architectural spaces which related to illustrate the provenance, conditions, functions and
benefits of ‘positive/negative space’ ‘Positive/negative space’ is an interstitial space between interior space
and nature causing a connection between humans and environment
Article Details
References
Yoshinobu Ashihara. (1981). ”Positive and Negative Space” in Exterior design in architecture, 31-45, Van Nostrand Reinhold Company; Revised Edition.
Kengo Kuma.”Flowing Out” in Anti-Objet, 34-47, Architectural Association (October 30, 2013)
Steve Holl. ”Archetypal Experiences in Architecture” in Question in Perception, 124-127, William K Stout Pub; 2nd edition (July 15, 2007)
Teiji Itoh. Space and Illusion in the Japanese Garden, 29-32, Weatherhill; 3rd edition (September 1, 1980) Peter Schjeldahl. (June 2, 2003) The Prophet: Malevich’s Revolution. accessed October 25, 2017 ,from https://www.newyorker.com/magazine/2003/06/02/the-prophet-2
ทิพย์สุดา ปทุมานนท์. (2535). การจัดองค์ประกอบและที่ว่างในงานออกแบบพื้นฐาน , 47, กรุงเทพมหานคร: กราฟฟิค แอนด์ พับบลิเคชั่นส์.
อรศิริ ปาณินท์.(2538).ที่ว่างทางสถาปัตยกรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2 (ปทุมธานี : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต.
เจนยุทธ ล่อใจ. คุณลักษณะของที่ว่างทางสถาปัตยกรรมในสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น: แนวทางการศึกษาสู่การออกแบบสถาปัตยกรรมร่วมสมัย, 66, วารสารวิชาการ การออกแบบสภาพแวดล้อม ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 (กรกฎาคม –ธันวาคม 2558).
ต้นข้าว ปาณินท์. (2553. ) คนและความคิดทางสถาปัตยกรรม. สำนักพิมพ์สมมติ.