การบูรณาการการออกแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑสถานพื้นบ้านภาคใต้ กรณีศึกษา พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเมืองไชยา ตำบลตลาดไชยา อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี Integrating with Visual Culture Design of Southern Part of Folk Museum: A Case Study Chaiya Folk Museum, Talat Chaiya Sub-District Chaiya District Surat Thani Province

Main Article Content

พรพิมล ศักดา
สุชาติ เถาทอง
จินดา เนื่องจำนงค์

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสังเคราะห์อัตลักษณ์เฉพาะถิ่น องค์ประกอบและรูปแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑสถานพื้นบ้านภาคใต้ สร้างต้นแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเมืองไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี และประเมินคุณภาพต้นแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ ด้วยวิธีวิจัยเชิงสร้างสรรค์ทัศนศิลป์ โดยใช้แบบแผนการวิจัยผสมผสานวิธี ด้วยวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ และวิธีการวิจัยเชิงปริมาณ โดยการสัมภาษณ์กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลักที่ได้จากการเลือกแบบเจาะจง ร่วมกับการสังเกตแบบมีส่วนร่วมและไม่มีส่วนร่วม การถ่ายภาพ สังเคราะห์องค์ประกอบและรูปแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑสถานพื้นบ้านเพื่อสรุปอัตลักษณ์พื้นถิ่นภาคใต้ที่จะใช้ในการออกแบบ และแบบสอบถามเพื่อการประเมินคุณภาพต้นแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเมืองไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี ผลการวิจัยสรุปได้ว่า


         1. อัตลักษณ์เฉพาะถิ่นเมืองไชยา ได้แก่ พระบรมธาตุไชยา ผ้าไหมพุมเรียง ไข่เค็มไชยา พระพุทธรูปนาคปรก พระอวโลกิเตศวร พระพุทธทาสภิกขุ สวนโมกขพลาราม และมวยไชยา ซึ่งลักษณะเด่นทางกายภาพของอัตลักษณ์ คือ เส้น รูปร่าง รูปทรง สี แบ่งได้ 2 ประเภท ได้แก่ รูปร่างเพื่อการสื่อความหมายและรูปร่างนามธรรม โดยการลดทอนรูปทรงจากรูปธรรมสู่นามธรรมเพื่อความเป็นสากลและจัดเตรียมไว้ใช้ในการออกแบบจากรูปร่างสู่รูปทรง หรือจาก 2 มิติ สู่ 3 มิติ ตามขั้นตอนการสร้างรูปร่างใหม่ คือ 1. การเปลี่ยนภาพลายเส้นสู่ภาพเงาอัตลักษณ์ที่มีรูปร่าง 2 มิติ 2. การจัดรูปร่างเพื่อให้เกิดรูปร่างใหม่จากการหมุน การพลิก การบิด การรวม การแยกย่อย 3. การเรียง การทำซ้ำรูปร่าง ให้เกิดลวดลายหรือลวดลายใหม่ 4. รูปร่างใหม่ที่เกิดขึ้นจากการตัดกันของรูปร่าง และ5. วนซ้ำสู่การเรียงลวดลายและการตัดกันของรูปร่าง จนกลับมาที่รูปร่างเดิมหรือได้ฐานข้อมูลรูปร่างที่เพียงพอต่อการใช้ในการออกแบบ


         2. แนวทางการออกแบบองค์ประกอบและรูปแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑสถานพื้นบ้านภาคใต้ โดยการจัดทำแบบร่าง 2 มิติ และ 3 มิติ ด้วยคอมพิวเตอร์ ประกอบด้วย ส่วนนิทรรศการและงานตกแต่ง ได้แก่ ระบบสัญจร การจัดวางและเนื้อหาการจัดแสดง และงานตกแต่งประกอบนิทรรศการ (วัสดุกราฟิก และวัสดุ 3 มิติ) และระบบป้ายและสัญลักษณ์  โดยกำหนดแนวคิดในการออกแบบจากการนำวิถีชีวิตความเป็นอยู่มาใช้ในการออกแบบ ซึ่งคนภาคใต้มีความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย และมีความสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมโดยรอบที่เป็นเอกลักษณ์  มีแนวคิดการนำอาคารเก่ามาปรับปรุงอาคารด้วยบรรยากาศในรูปแบบร่วมสมัย


         3. การประเมินคุณภาพต้นแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเมืองไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี สรุปได้ว่า ต้นแบบสื่อวัฒนธรรมทางทัศน์ประกอบพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านเมืองไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี มีความเหมาะสม ความเป็นไปได้ในทางปฏิบัติ และการนำไปใช้ประโยชน์ได้จริงในระดับมาก (   = 4.24, S.D. = 0.59) ซึ่งด้านการส่งเสริมการเรียนรู้ มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด จัดอยู่ในระดับมาก (  = 4.50, S.D. = 0.48) รองลงมาเป็นด้านการออกแบบ (  = 4.22, S.D. = 0.59) และด้านการสื่อความหมาย (  = 4.20, S.D. = 0.58)

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คณะกรรมการบูรณาการด้านพิพิธภัณฑ์และแหล่งเรียนรู้. (2559). แผนยุทธศาสตร์การบูรณาการด้านพิพิธภัณฑ์และแหล่ง

เรียนรู้ระยะ 20 ปี. กรุงเทพฯ: สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้.

จีรยศ ธูปเมืองปักษ์. (2551). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น : กรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์วัดพรหมราช อำเภอปักธงชัย จังหวัดนครราชสีมา.

สารนิพนธ์. ภาควิชาโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ดวงรัตน์ ด่านไทยนำ. (2551). การออกแบบเรขศิลป์เพื่อส่งเสริมสภาพแวดล้อมในเขตกรุงเทพมหานคร. รายงานการวิจัย.

สาขากราฟิกและมัลติมีเดีย คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องตน. พิมพครั้งที่ 7. กรงเทพฯ : สุวีริยาสาสน

ปิยะพงษ์ วิจารณ์. (2548). การเสนอแนวทางการออกแบบนิทรรศการเรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นบ้านหนองขาวสำหรับ

พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นหนองขาว อำเภอท่าม่วงจังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.

พิเชษฐ จันทร์รังษีฉาย. (2548). แนวความคิดในการออกแบบพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในเขตภาคเหนือตอนบน. วิทยานิพนธ์

สาขาวิชาสถาปัตยกรรม. สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

ศิริพร ศรีสินธุ์อุไรและอุษณีย์ พรหมสุวรรณ์. (2551). พลวัตและความหมายของพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น กรณีศึกษา พิพิธภัณฑ์

พื้นบ้านวัดม่วง อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี พิพิธภัณฑ์บ้านเขายี่สาร อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม.

กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการ.

สมคิด จำนงศร.( 2552). การพัฒนาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นวัดนาหนองเป็นศูนย์การเรียนรู้วิถีชีวิตชุมชนไทยยวน ตำบลดอนแร่

อำเภอเมือง จังหวัดราชบุรี. วิทยานิพนธ์. สาขาวิชาวัฒนธรรมศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล.

สิริรัตน์ สีสมบัติ. (2552.) แหล่งเรียนรู้ชุมชนกับการฟื้นฟูอัตลักษณ์ทางชาติพันธ์ของชาวชอง. วิทยานิพนธ์ สาขาวิชา

วัฒนธรรมศึกษา. มหาวิทยาลัยมหิดล.

สุจารีย์ จรัสด้วง. (2552). การบริหารจัดการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์. สาขาวิชาการบริหารงาน

วัฒนธรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สุชาติ เถาทอง. (2553). การวิจัยสร้างสรรค์ทัศนศิลป์. ชลบุรี: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.