พัฒนาการงานทัศนศิลป์ : การศึกษากระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมและประติมากรรม ของสกนธ์ ภู่งามดี ระหว่างปี พ.ศ. 2561-2563

Main Article Content

สกนธ์ ภู่งามดี

บทคัดย่อ

งานวิจัยเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์หลัก คือ เพื่อศึกษาวิเคราะห์กระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมและประติมากรรมของรองศาสตราจารย์ ดร. สกนธ์ ภู่งามดี กลุ่มตัวอย่างผลงานทัศนศิลป์ที่ทำการศึกษาวิเคราะห์ คือ ผลงานจิตรกรรม ที่สร้างสรรค์และจัดแสดงในนิทรรศการเดี่ยว (Solo Exhibition) ปี พ.ศ. 2561-2563 รวม 38 ชิ้น และผลงานประติมากรรม รวม 2 ชิ้น วิธีการวิจัย คือ (1) การศึกษาวิจัยจากเอกสาร  เพื่อสังเคราะห์ข้อมูลจากทฤษฎีและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง และ (2) วิเคราะห์ผลงาน โดยผู้วิจัยกำหนดประเด็นในการวิเคราะห์ ดังนี้ (2.1)  ที่มาของการสร้างสรรค์ผลงาน  (2.2) เนื้อหาที่นำเสนอในผลงาน  (2.3) การเลือกใช้กลุ่มสี (2.4)  ประเภทของสี (2.5)  วิธีการระบายสี และ (2.6)  การจัดองค์ประกอบศิลป์ภายในชิ้นงาน  สรุปผลงานวิจัยดังนี้  (1)  ที่มาของการสร้างสรรค์ผลงานโดยส่วนใหญ่ มาจากสภาพแวดล้อมรอบตัวของศิลปินที่มีทั้งความสุขและความสะเทือนใจ (2) เนื้อหาที่นำเสนอในผลงานโดยส่วนใหญ่ เป็นเรื่องราวของความสุขที่พบเห็นจากสถานที่ต่างๆ และความสะเทือนใจจากปัญหาสังคมและการเมืองในเชิงวิพากษ์  (3) การเลือกใช้กลุ่มสีโดยส่วนใหญ่เลือกใช้กลุ่มสีตัดกันเพื่อแสดงความรู้สึกที่ชัดเจนในแต่ละเรื่องราว (4)  ประเภทของสีโดยส่วนใหญ่เลือกใช้สีน้ำมันและสีอะคริลิคเป็นหลัก (5) วิธีการระบายสี เลือกใช้ 6 วิธีซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของศิลปิน และ (6) การจัดองค์ประกอบศิลป์ภายในชิ้นงาน ใช้ทั้งแบบสมมาตรและแบบอสมมาตรตามความเหมาะสมกับเนื้อหาของผลงานแต่ละชิ้น ทั้งนี้ ผลการศึกษาวิเคราะห์จะเป็นกรณีตัวอย่างสำหรับการเรียนการสอนวิชาที่เกี่ยวข้องกับการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะ และเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้สนใจศึกษากระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมและประติมากรรม สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการวิเคราะห์ผลงานของตนเองในการทำงานจริงต่อไป

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ภาษาไทย
กำจร สุนพงษ์ศรี. (2523). ศิลปะสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ชลูด นิ่มเสมอ. (2534). องค์ประกอบศิลปะ. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ราชบัณฑิตสถาน. (2541). พจนานุกรมศัพท์ศิลปะ (อังกฤษ-ไทย) ฉบับราชบัณฑิตสถาน พ.ศ.2541.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
วิกิพีเดีย. (ม.ป.ป.). “ความหมายขององค์ประกอบศิลป์”. สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2564. จาก http://en.wikipedia.org/wiki/Elements_of_art
วนิดา ขำเขียว. ( 2543). สุนทรียศาสตร์. กรุงเทพฯ: พรานนกการพิมพ์.
วิรุณ ตั้งเจริญ. (2535). ศิลปะและความงาม. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
สมเกียรติ ตั้งนโม. (2536). ทฤษฎีสี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
สุรชาติ ทินานนท์. (2541). “ศิลปะอบอริจิน: มีอะไรในจุดกับขีด.” วารสารศิลปกรรมศาสตร์ 1(2),: 56-59.
สุชาติ เถาทอง. (2532). หลักการทัศนศิลป์. กรุงเทพฯ: นำอักษร.
อารี สุทธิพันธุ์. (2528). ศิลปนิยม. กรุงเทพฯ: กระดาษสา.
_อารี สุทธิพันธุ์. (2532). ทัศนศิลป์และความงาม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ต้นอ้อ.
ภาษาอังกฤษ
Barnlund, D. C. (2008). A transactional model of communication. New Brunswick, New Jersey: Transaction.