การศึกษารูปแบบสัณฐานทางสถาปัตยกรรม เมืองโบราณบางขลัง เขตอำเภอสวรรคโลก และอำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย
Main Article Content
บทคัดย่อ
เมืองโบราณบางขลัง มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อบริบทของศิลปะสุโขทัย ถือเป็นเมืองสำคัญตามแนวถนนพระร่วง ที่เชื่อมระหว่างเมืองโบราณสุโขทัย กับเมืองโบราณศรีสัชนาลัย อีกทั้งยังปรากฏร่องรอยของเมืองโบราณ ก่อนสมัยสุโขทัย ณ สถานที่แห่งนี้ ซึ่งคงปรากฏหลักฐานทางโบราณคดีหลงเหลืออยู่หลายแห่ง ที่สำคัญ ได้แก่ วัดใหญ่ชัยมงคล วัดโบสถ์ วัดเจ็ดแถว วัดริมทาง และวัดเขาเดื่อ
ในปัจจุบัน เมืองโบราณบางขลัง ได้รับการบูรณะตามกระบวนการอนุรักษ์ โดยกรมศิลปากร แต่ก็ยังคงอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์มากนัก มีการรุกล้ำพื้นที่จากวัด และชุมชนโดยรอบ มีการตัดเส้นทางคมนาคมทับซ้อนเขตโบราณสถาน การที่เมืองโบราณบางขลัง ตั้งอยู่นอกเขตของอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย และศรีสัชนาลัย อีกทั้งยังตั้งอยู่ห่างไกลจากเส้นทางท่องเที่ยวหลัก ทำให้ขาดการดูแล บำรุงรักษา จากหน่วยงานภาครัฐเท่าที่ควร
งานวิจัยนี้ เป็นการศึกษาสภาพภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ กระบวนการอนุรักษ์ แผนผัง สัดส่วน รูปแบบ รูปทรง และองค์ประกอบทางสถาปัตยกรรม เพื่อนำเสนอรูปแบบสันนิษฐานทางสถาปัตยกรรมของเมืองโบราณบางขลัง อันแสดงให้เห็นถึงความเป็นเอกลักษณ์ และคุณค่าในศิลปสถาปัตยกรรมสุโขทัย
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ธิดา สาระยา. (2530). “สุโขทัย.” ใน เมืองสุโขทัยนี้ดี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
บวรเวท รุ่งรุจี และคณะ. (2525). รายงานสรุปผลการวิจัยการขุดค้นทางโบราณคดี ปีพุทธศักราช 2520-2525.
(อัดสำเนาเย็บเล่ม). โครงการอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย.
พญาลิไท. (2515). ไตรภูมิพระร่วง. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรณาคาร.
มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2526). เที่ยวเมืองพระร่วง. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2557). ศิลปะเขมร. กรุงเทพฯ: มติชน.
วนาพร คำบุศย์. (2553). การศึกษาพัฒนาการทางวัฒนธรรมของชุมขนเมืองโบราณบางขลัง ในเขตอำเภอสวรรคโลก และ
อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย (ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 18-22). วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาโบราณคดี
สมัยประวัติศาสตร์ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม. (2552). เมืองโบราณในอาณาจักรสุโขทัย. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2545). การวิเคราะห์ข้อมูลจากการขุดค้นทางโบราณคดีร่วมกับข้อมูลด้านศิลาจารึก และประวัติศาสตร์
ศิลปะสมัยสุโขทัย. รายงานวิจัยเสนอต่อสำนักงานสภาวิจัยแห่งชาติ.
ศิลปากร, กรม. (2535). ทำเนียบโบราณสถานอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สมาพันธ์. ศิลปากร, กรม. (2512). รายงานการสำรวจ และขุดแต่งโบราณวัตถุสถานเมืองเก่าสุโขทัย พ.ศ. 2508-2512. คณะกรรมการ
ปรับปรุงบูรณะโบราณสถาน จังหวัดสุโขทัย และจังหวัดกำแพงเพชร.
สันติ เล็กสุขุม. (2551). โบราณสถานกับรูปแบบสันนิษฐาน มรดกโลก สุโขทัย ศรีสัชนาลัย กำแพงเพชร 2. กรุงเทพฯ:
ทวีวัฒน์การพิมพ์.
สันติ เล็กสุขุม. (2548). รวมบทความ มุมมอง ความคิด และความหมาย งานช่างไทยโบราณ. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
สันติ เล็กสุขุม. (2549). ศิลปะสุโขทัย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.
สุรพล ดำริห์กุล. (2545). ข่วงเมือง และวัดหัวข่วง กับแบบแผนของเมืองในดินแดนล้านนา. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. (2539). ศิลปะขอม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. ศิลปสุโขทัย. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการฝ่ายวัฒนธรรมของ คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยการศึกษา
วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมสหประชาชาติ, ม.ป.พ.