การออกแบบลวดลายแผ่นฉลุตกแต่งภายในตามอัตลักษณ์จังหวัดปทุมธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตลักษณ์จังหวัดปทุมธานี เพื่อออกแบบและพัฒนาลวดลายแผ่นฉลุตกแต่งภายในตามอัตลักษณ์จังหวัดปทุมธานีและเพื่อศึกษาความพึงพอใจต่อการออกแบบลวดลาย โดยมีขั้นตอนการศึกษา คือ การศึกษา อัตลักษณ์จังหวัดปทุมธานีจากภาคเอกสาร การศึกษาอัตลักษณ์ที่โดดเด่นและแนวคิดการออกแบบลวดลายจากการเก็บแบบสอบถามของคนในพื้นที่จังหวัดปทุมธานี จำนวน 400 คน เพื่อเป็นแนวทางในการออกแบบสร้างสรรค์และพัฒนาลวดลายฉลุ การวิจารณ์งานออกแบบลวดลายฉลุจากการสัมภาษณ์กลุ่มตัวแทนวิสาหกิจชุมชน จำนวน 10 คนและกลุ่มภาครัฐ จำนวน 10 คน และการประเมินความพึงพอใจของคนในพื้นที่จังหวัดปทุมธานี จำนวน 400 คน ผลการศึกษา พบว่า จังหวัดปทุมธานีมีอัตลักษณ์ที่โดดเด่นมากที่สุด 4 ประเภท ได้แก่ ดอกบัวและรวงข้าว สัญลักษณ์ด้านที่ตั้งถิ่นฐาน หงส์สัญลักษณ์ด้านศาสนา ดอกพิกุลลายสไบมอญสัญลักษณ์ด้านสังคม และการรำมอญสัญลักษณ์ด้านศิลปะการแสดง โดยรูปแบบลวดลายแผ่นฉลุตกแต่งภายในที่คนในพื้นที่จังหวัดปทุมธานีมีความพึงพอใจมากที่สุด คือ ลักษณะลายการผสมผสานตัวลาย 2 รูปแบบ ได้แก่ ตัวลายแสดงเนื้อหาที่เป็นการผูกลายส่วนย่อยของแผ่นผืนลายดอกบัวซ้อนดอกพิกุล และตัวลายแสดงเรื่องราวที่เป็นการนำตัวลาย อัตลักษณ์ ทั้ง 4 ด้าน โดยการ จัดองค์ประกอบตามรูปแบบเส้นโค้งจากท่ารำมอญที่มีจุดเด่นดอกบัวขนาดใหญ่ที่เคียงคู่รวงข้าว ใบบัว และหงส์ ที่เน้นการรับรู้และการสื่อความหมายที่ง่ายต่อการจดจำ โดยการประเมินความพึงพอใจต่อการออกแบบลวดลาย พบว่ามีความพึงพอใจในด้านประโยชน์ใช้สอยสำหรับตกแต่งบ้านพักอาศัยมากที่สุด ในระดับความพึงพอใจมาก ( = 4.22) ที่ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D. = 0.78) และมีความพึงพอใจในด้านความสวยงามมากที่สุด ในระดับความพึงพอใจมาก ( = 4.17) ที่ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D. = 0.75) และมีความพึงพอใจด้านคุณค่าและการสื่อสารในส่วนคุณค่าที่เหมาะสมในการตกแต่งสถานที่มากที่สุด ในระดับความพึงพอใจมาก ( = 4.17) ที่ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D. = 0.73)
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กิดานันท์ มะลิทอง. (2536). เทคโนโลยีการศึกษาร่วมสมัย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์เอดิสันเพรสโปรดักส์.
กำจร สุนพงษ์ศรี. (2555). สุนทรียศาสตร์หลักปรัชญาศิลปะ ทฤษฎีทัศนศิลป์ ศิลปะวิจารณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 1).
กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูศักดิ์ ไทพาณิชย์. (2556). การออกแบบลวดลาย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์วาดศิลป์.
ดุสิตธร งามยิ่ง. (2559). รำมอญ: ประเพณีทรงคุณค่าจังหวัดปทุมธานี. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 6(2), 55-66.
ประเสริฐ ศีลรัตนา. (2538). การออกแบบลวดลาย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
มาริสา หิรัญตียะกุล และนพดล ตั้งสกุล. (2565). การศึกษาอัตลักษณ์ถิ่นที่ในสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้าง. วารสารวิจัยและสาระ
สถาปัตยกรรมและการผังเมือง, 19(1), 99-113.
สำนักงานจังหวัดปทุมธานี.(18 ตุลาคม 2562). แผนพัฒนาจังหวัดปทุมธานี. สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2563, จาก
http://www.pathumthani.go.th/new_web/webplan/index.html
สำนักงานประชาสัมพันธ์จังหวัดปทุมธานี. (4 กันยายน 2564). พาณิชย์จังหวัดปทุมธานีเปิดตัวต้นแบบผลิตภัณฑ์นวัตกรรม
เชิงพาณิชย์สู่ตลาดสากล. สืบค้นเมื่อ 10 ตุลาคม 2564, จาก https://www.innnews.co.th/news/news-
general/news_182431/
สุชาติ เถาทอง. (2539). หลักการทัศนศิลป์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์นำอักษรการพิมพ์.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดปทุมธานี. (2552). ความเป็นมาของท้องถิ่น (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ : ทริปเพิ้ล กรุ๊ป.
อภิญญา เฟื่องฟูสกุล. (2546). อัตลักษณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: คณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ.
Edward Relph . (1976). Place and Placelessness. London : Pion Limited.
Lois Fichner Rathus. (1985). Understanding Art. New Jersey : Prentice-Hell, Englewood Cliffs.