ผ่าความงามซิ่นตีนจกดอยเต่า สู่กระบวนการพัฒนาต่อยอดในยุคโควิด 19

Main Article Content

จันทราภา รุจินาม
รัฐไท พรเจริญ

บทคัดย่อ

        ผลงานบทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาความเป็นมาของลวดลายผ้าซิ่นตีนจกดอยเต่า, 2. ศึกษาการตลาดและกลไกการขายสินค้าผ้าสินตีนจกดอยเต่าในยุคโควิด - 19 3. แนวทางการปรับปรุงสินค้าในยุคโควิด – 19 และบทความวิชาการนี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาจากงานวิจัยเรื่อง “การถักทอถอดอัตลักษณ์ของเส้นใยวัฒนธรรม: สานต่อซิ่นดอยเต่าให้ยั่งยืน” (Weaving the identity through cultural fibers : Push Doi Tao's phasin to the fore for sustainability.) ซึ่งงานวิจัยนี้เกี่ยวเนื่องกับดอยเต่า เป็นอำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ที่เมื่อพูดถึงดอยเต่า เพลง “ไอ้หนุ่มดอยเต่า”คงเป็นสิ่งแรกที่บุคคลภายนอกนึกถึง น้อยคนที่จะรู้ว่าที่อำเภอดอยเต่า มีผ้าซิ่นตีนจกที่มีลวดลายสวยงามจนได้รับฉายาว่า นางพญาผ้าซิ่น ซึ่ง ผศ.วิลักษณ์ ศรีป่าซาง เป็นผู้ตั้งฉายาให้ สาเหตุที่ผ้าตีนจกดอยเต่าไม่เป็นที่รู้จักมากนักในปัจจุบันทั้ง ๆ ที่ในอดีต ลวดลายผ้าซิ่นดอยเต่ามีความวิจิตรงดงาม มีความหลากหลายเรื่องราวผสมผสานอยู่ในลวดลายผ้าตีนจก อำเภอดอยเต่า ทำให้วัฒนธรรมการทอผ้าเกือบสูญหายไป ในบางครั้งผู้คนเรียกซิ่นดอยเต่าว่า “ซิ่นน้ำท่วม” ในปัจจุบันจะเริ่มมีคนรุ่นใหม่ในชุมชนกลับมาสานต่อทอผ้าดอยเต่าแล้วแม้ ผ้าซิ่นดอยเต่าจะมีราคาสูง รูปแบบการขายของกลุ่มนับว่ามีความทันสมัยเมื่อประกาศขายลงในสื่อออนไลน์สักครู่เดียวก็ขายสินค้าหมด แม้จะมีราคาค่อนข้างสูงก็ตาม ในส่วนของลวดลายผ้าทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับพุทธศาสนาและวิถีชีวิตของผู้คนในท้องถิ่น แต่เมื่อมีสถานการณ์ โควิด 19 เข้ามา การขายผ้าก็หยุดชะงักลงเนื่องจากกำลังซื้อของผู้ซื้อถดถอยลง งานเขียนชิ้นนี้จึงเพื่อการต่อยอดในการออกแบบลวดลายผ้าที่มีความร่วมสมัยนำไปสู่การปรับรูปแบบกระบวนการ    ทอผ้าให้มีวิธีการทอจกที่ง่ายขึ้น ผู้เขียนจึงมีการศึกษาวิเคราะห์โครงสร้างลวดลายผ้าซิ่นตีนจกดอยเต่า ผู้เขียนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบทความนี้จะสร้างประโยชน์ให้ผู้ที่กำลังศึกษาเรื่องการออกแบบลวดลายผ้าทอเพื่อนำไปศึกษาต่อยอดออกแบบต่อไปเนื่องจากการสร้างสรรค์ลวดลายผ้าแต่ละผืนต่างก็แฝงเรื่องราว กระบวนการคิด การบ่งบอกถึงตัวตนของช่างทอผ้าในแต่ละท้องถิ่นเอาไว้ กระบวนการขายสินค้าของกลุ่มนับว่ามีความทันสมัยแล้วแต่หากมีการปรับสินค้าศึกษาความต้องการของผู้บริโภค เพิ่มความรู้เรื่องการตลาดในการขายสินค้าให้แก่ชาวบ้านในท้องถิ่น กระจายความรู้จากผู้นำกลุ่มทอผ้าสู่ชาวบ้านในชุมชน ผ้าซิ่นดอยเต่าจะสามารถต่อยอดและปรับตัวได้อย่างแน่นอน

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปากร. (2515). สมบัติศิลปจากบริเวณเขื่อนภูมิพล. กรุงเทพ : กรมศิลปากร.

ก้องเกียรติ มหาอินทร์, พฤทธิ์ศุภ เศรษฐศิริ, นพดล อินทร์จันทร์ และ กิตติกรณ์ นพอุดมพันธุ์. วัฒนธรรมการนุ่งซิ่นตีนจกแม่

แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่ : สถานภาพในการดำรงอยู่. ใน อัครพนท์ เนื้อไม้หอม (บ.ก), รมยสาร คณะมนุษยศาสตร์และ

สังคมศาสตร์. (หน้า 44). บุรีรัมย์ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัยม์.

ทรงศักดิ์ ปรางค์วัฒนากุล และแพทรีเซีย ซีแมน. (2530). ผ้าล้านนา ยวน ลื้อ ลาว. เชียงใหม่: โครงการศูนย์ส่งเสริม

ศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

ปฐมหงส์ สุวรรณ. (2558). ผ้าทอในวิถีชีวิตไทย – ไท. กรุงเทพ: สถาบันไทยศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

รตินันท์ สินธวะรัตน์. (2562). ไทยวนในความทรงจำ ณ หอวัฒนธรรมพื้นบ้านไทยวน สระบุรี. เข้าถึงเมื่อ 8 กุมภาพันธ์

(2565). จาก https://www.gourmetandcuisine.com/stories/detail/328.

วิลักษณ์ ศรีป่าซาง. (2559). การสร้างคุณค่าอัตลักษณ์เพื่อเพิ่มมูลค่าผ้าทอล้านนาโบราณ กรณีศึกษา“นางพญาแห่งผ้าซ่ิน”.

โครงการประชุมวิชาการบริหารธุรกิจ และศิลปศาสตร์ ระดับชาติ ครั้งที่ 2. เชียงใหม่ : คณะบริหารธุรกิจและศิลปะศาสตร์

มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา, 2(2), 1-15.

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2559). พจนานุกรมผ้าและเครื่องถักทอ. นนทบุรี: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.