การศึกษาภูมิปัญญาชุดไทยเรือนต้นและชุดไทยจิตรลดาเพื่อพัฒนาคู่มือเทคนิคการตัดเย็บ

Main Article Content

กานต์สุดา ประกาศวุฒิสาร
จุฬาลักษณ์ เทพหัสดิน ณ อยุธยา
ธนกฤต แก้วพิลารมย์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.รวบรวมองค์เกี่ยวกับภูมิปัญญาด้านการตัดเย็บชุดไทยเรือนต้นและชุดไทยจิตรลดา       2.พัฒนาต้นแบบชุดไทยเรือนต้นและชุดไทยจิตรลดาเพื่อสังเคราะห์องค์ความรู้สำหรับจัดทำคู่มือเทคนิคการตัดเย็บ 3. ประเมินคู่มือเทคนิคการตัดเย็บชุดไทยเรือนต้นและชุดไทยจิตรลดา เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวมรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ชนิดไม่มีโครงสร้าง แบบสังเกตแบบมีส่วนร่วม แบบสอบถามความคิดเห็นและแบบประเมินความพึงพอใจ ผลการวิจัยพบว่า ชุดไทยพระราชนิยมสามารถสะท้อนความเป็นชาติและศิลปะหัตถกรรมอันเป็นภูมิปัญญาดั้งเดิมที่มีการเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย โดยเฉพาะชุดไทยเรือนต้นและชุดไทยจิตรดาที่ปรากฏใช้มากที่สุดเนื่องจากมีรูปแบบที่สามารถสวมใส่ได้ทั้งโอกาสปกติและโอกาสพิเศษ ซึ่งสามารถแบ่งองค์ความรู้เกี่ยวกับเทคนิคตัดเย็บได้ 4 ด้าน คือ เทคนิคการสร้างแพตเทิร์น เทคนิคการดัดแปลงแพตเทิร์น ด้านเทคนิคการวางแพตเทิร์น และด้านเทคนิคการเย็บ ผลการประเมินความคิดเห็นที่มีต่อคู่มือจากกลุ่มตัวอย่างซึ่งเป็นผู้ที่สอนเกี่ยวกับการตัดเย็บเสื้อผ้า ข้าราชการโรงเรียนฝึกอาชีพกรุงเทพมหานคร สำนักงานพัฒนาสังคม ด้านรูปแบบ ด้านเนื้อหา และด้านการนำไปใช้ พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีความคิดเห็นโดยรวมที่ระดับเหมาะสมมากที่สุด ค่าเฉลี่ย 4.6 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.50 ผลการประเมินความพึงพอใจที่มีต่อการใช้งานคู่มือจากกลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ นักศึกษาที่เรียนวิชาการทำแพตเทิร์นและตัดเย็บชุดไทยพบว่า มีความพึงพอใจโดยรวมที่ระดับมาก ค่าเฉลี่ย 4.35 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.50

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปากร. (2525). กองจดหมายเหตุแห่งชาติ การแต่งกายระยะที่ 2500 - ปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์การพิมพ์.

เจริญขวัญ โรจนพงศ์สถาพร สุณิสา สุมิรัตน และรุ่งทิวา แย้มรุ่ง. (n.d.). ผลของการจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ร่วมกับ

การเขียนบันทึกการเรียนรู้ เรื่องสมการเชิงเส้นตัวแปรเดียว ที่มีต่อความรู้เชิงมโนทัศน์และความรู้เชิงกระบวนการทาง

คณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วารสารอุตสาหกรรมศึกษา,14(1),41-55.

ชลธาร สมาธิ สมเกตุ อุทธโยธา และบุญเลิศ คำปัน. (2560). การพัฒนาคู่มือการบริหารจัดการศึกษาเรียนเรียนร่วมหลักสูตร

อาชีวศึกษาและมัธยมศึกษาตอนปลาย (ทวิศึกษา) ของโรงเรียนสบเมยวิทยาคม จังหวัดแม่ฮ่องสอน.วารสารบัณฑิตวิจัย, 9(1),149-165.

ดนัย เรียบสกุล. (2556). การพัฒนากระบวนการออกแบบชุดประจำชาติไทยสำหรับนำเสนอระดับนานาชาติ(ศป.ด.).

พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ทวีพร ปรีชา. (2554). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการออกแบบและตัดเย็บเสื้อสตรีในการประกอบอาชีพอิสระ กศ.ม,

มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2560). การวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. กรุงเทพฯ: วี.อินเตอร์ ปริ้นท์.

นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

มณีรัตน์ ธรรมปิยะ. (พฤศจิกายน 2560). ประวัติความเป็นมาของชุดไทยพระราชนิยม. กรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ. สืบค้น

เมื่อ 16 ธันวาคม 2563 จาก http://www.dsdw2016.dsdw.go.th/doc_pr/ndc_2560-2561/PDF/8484st/8484

วินิทร สอนพรินทร์. (2559). การทำแบบตัดและเทคนิคการตัดเย็บเสื้อผ้า. กรุงเทพฯ: หจก. เกียรติกร การพิมพ์.

พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. องค์ความรู้. สืบค้นเมื่อ 4 สิงหาคม 2562 จาก:

http://www.royin.go.th/dictionary

พวงผกา คุโรวาท. (2540). ประวัติเครื่องแต่งกาย. กรุงเทพฯ: อักษรพิทยา.