การ การพัฒนาเฟอร์นิเจอร์์ไม้ไผ่เอนกประสงค์จากภูมิปัญญาการจักสาน วิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่า จังหวัดอ่างทอง

Main Article Content

รัฐไท พรเจริญ
วัฒนพันธุ์ ครุฑะเสน
ลุ้ย กานต์สมเกียรติ
ธนาทร เจียรกุล

บทคัดย่อ

           ผู้วิจัยฯ ทำการพัฒนาเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่เอนกประสงค์จากภูมิปัญญาการจักสาน วิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่าจังหวัดอ่างทอง โดยมีวัตถุประสงค์ในการวิจัย ดังนี้ 1. เพื่อศึกษาภูมิปัญญาการจักสานของวิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่าจังหวัดอ่างทอง 2. เพื่อพัฒนาเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่เอนกประสงค์จากภูมิปัญญาการจักสาน วิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่าจังหวัดอ่างทอง 3. ประเมินความพึงพอใจผู้ที่เกี่ยวข้องที่วิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่า และผู้บริโภคที่มีความสนใจในเฟอร์นิเจอร์ไม้ไผ่เอนกประสงค์จากภูมิปัญญาการจักสาน วิสาหกิจชุมชนสานศิลป์บางเจ้าฉ่า จังหวัดอ่างทอง โดยใช้แบบสัมภาษณ์ แบบสอบถามแบบตรวจสอบรายการ และแบบมาตราส่วนประเมินค่า เป็นเครื่องมือในการวิจัยเก็บข้อมูล มาวิเคราะห์ทางสถิติประกอบด้วยค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยกลุ่มตัวอย่าง และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การคัดเลือกต้นแบบ โดยผู้ทรงคุณวุฒิด้านการออกแบบ การผลิตต้นแบบ และการประเมินความพึงพอใจ โดยผู้ที่เกี่ยวข้อง และผู้บริโภค ผลการวิจัยพบว่า ความพึงพอใจในภาพรวมทั้งหมดอยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย (=4.20, S.D.=0.94) โดยกลุ่มเป้าหมาย มีความพึงพอใจในด้านความสวยงามมากที่สุด มีค่าเฉลี่ย (=4.46, S.D.=0.71) รองลงมา คือ ด้านการใช้งาน มีค่าเฉลี่ย (=4.23, S.D.=0.91) ลำดับที่ 3 คือ ด้านการสร้างเอกลักษณ์ มีค่าเฉลี่ย (=4.17, S.D.=0.91) ลำดับสุดท้าย คือ ด้านวัสดุและการผลิต มีค่าเฉลี่ย (=4.02, S.D.=1.05)

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรกต อารมย์ดี. (2547). การสร้างสรรค์ภายใต้โครงการออกแบบผลงานประติมากรรมสร้างสรรค์

ติดตั้งภายในห้องประชาสัมพันธ์ โรงแรมหัวหิน มาริออท รีสอร์ทแอนด์สปา อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์

เรื่อง โครงสร้างอารมณ์จากธรรมชาติ. สาขาวิชาประยุกต์ศิลปศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ทรงคุณ จันทจร และ คณะ. (2552). คุณค่าอัตลักษณ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นกับการนำมาประยุกต์เป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น

เพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้.

สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ได้รับทุนอุดหนุนการวิจัยจากสำนักงาน

ศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย.

นิกร นุชเจริญผล. (2525). ลายสาน. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยเทคนิค กรมอาชีวศึกษา.

นิรัช สุดสังข์. (2548). ออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหรรม. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ราชาวดี งามสง่า. (2535). อาชีพช่างจักสาน. กรุงเทพฯ: ต้นอ้อ.

วัชรินทร์ จรุงจิตสุนทร. (2548). หลักการและแนวคิดการออกแบบผลิตภัณฑ์ = Theory & condept of design.

กรุงเทพฯ: iDesign.

วัฒนะ จูฑะวิภาต. (2552). ศิลปะพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2552). เครื่องจักสานในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2556). การพัฒนางานทัศนศิลป์ร่วมสมัยสู่ผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมวัฒนธรรม: กรณีศึกษาผลิตภัณฑ์

ไลฟ์สโตล์. ทุนอุดหนุนการวิจัย จากสำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย กระทรวงวัฒนธรรม พ.ศ. 2556.

ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ (TCDC). (2560). เจาะเทรนโลก 2018 โดย TCDC : IN/TO the future. กรุงเทพฯ:

ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ (TCDC).

สนไชย ฤทธิโชติ. (2539). เครื่องไม้ไผ่-หวาย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

อุดมศักดิ์ สาริบุตร. (2550). ออกแบบเฟอร์นิเจอร์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

อรัญ วานิชกร. (2556). ภูมิปัญญาไทยเพื่อการออกแบบสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กริดส์ ดีไซน์.