เรื่อง การออกแบบผลิตภัณฑ์จากหนังตะลุง : เพื่อเพิ่มมูลค่าสำหรับวิสาหกิจชุมชนแกะหนังตะลุงรักษ์คอน อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อออกแบบผลิตภัณฑ์จากหนังตะลุงสำหรับเพิ่มมูลค่าของวิสาหกิจชุมชนแกะหนังตะลุงรักษ์คอน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสำรวจ แบบสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม เก็บข้อมูลภูมิปัญญาการทำหนังและเทคนิคการแกะหนังตะลุงจากกลุ่มผู้ประกอบการและนายหนัง จำนวน 5 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มวิสาหกิจชุมชนแกะรูปหนังตะลุงปากพูน กลุ่ม Add’s Handcraft บ้านหนังตะลุงสุชาติทรัพย์สิน นายหนังสุมล ศ.ประทุม และนายหนังนนท์ อ้ายขวัญเมือง เก็บข้อมูลความต้องการในการออกแบบผลิตภัณฑ์จากหนังตะลุงกลุ่มวิสาหกิจชุมชนแกะหนังตะลุงรักษ์คอน ประเมินผลงานการออกแบบจากผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 3 ท่าน ประเมินความพึงพอใจต่อต้นแบบผลิตภัณฑ์หนังตะลุง จากกลุ่มผู้ผลิต จำนวน 20 จากผู้บริโภค จำนวน 30 คน ผลการวิจัยพบว่า 1. ภูมิปัญญาการทำหนังตะลุง ต้องเตรียมหนังสัตว์โดยใช้หนังวัวขูดพังผืด นำไปแช่น้ำส้มผสมเหล้า ตากแดดจนแห้งจึงนำมาแกะ ปัจจุบันสามารถซื้อหนังวัวสำเร็จรูปจากโรงงาน เทคนิคการแกะหนังตะลุงมี 2 วิธี คือ การขุดด้วยมีด และการตอกด้วยตุ๊ดตู่หรือมุก 2. ความต้องการในการออกแบบผลิตภัณฑ์ คือ มีขนาดเล็ก พกพาสะดวก สะท้อนอัตลักษณ์ของจังหวัดนครศรีธรรมราช แนวคิดที่ใช้นำเรื่องราวประวัติศาสตร์นครศรีธรรมราชที่มีเมืองภายใต้การปกครองสิบสองเมือง 3. ออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่ 3 รูปแบบ คือ พวงกุญแจสิบสองนักษัตร ขนาด 7x10 ซม. ที่คั่นหนังสือสิบสองนักษัตร ขนาด 7x10 ซม. และหนังตะลุงติดผนังสิบสองนักษัตร ขนาด 30x45 ซม. 4. ค่าเฉลี่ยรวมของความพึงพอใจต่อต้นแบบผลิตภัณฑ์หนังตะลุง จากกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 4.21 จากกลุ่มผู้ผลิต ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 4.39 และจากกลุ่มผู้บริโภค ค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 4.32 ซึ่งความพึงพอใจอยู่ในระดับมากทั้งหมด สะท้อนให้เห็นถึงการตอบรับในเชิงบวกต่อต้นแบบผลิตภัณฑ์ในทุกกลุ่มผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ทั้งในด้านคุณภาพการใช้งาน การออกแบบเชิงอัตลักษณ์ และศักยภาพทางการตลาด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ชัชวาลย์ รัตนพันธุ์, สมบูรณ์สารสิทธิ์ และปรีชา อมรรัตน์. (2553). การออกแบบผลิตภัณฑ์โคมไฟที่มีแนวความคิดจากการบูรณาการเครื่องปั้นดินเผา กับศิลปะการแกะหนังตะลุง. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ; ว.มรม. 4(2) พฤษภาคม - สิงหาคม. หน้า 17-23
ดุสิต รักษ์ทอง. (2539). การอนุรักษ์และพัฒนาหนังตะลุงตามทรรศนะของนายหนัง. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒภาคใต้.
ณัฎวรัตน์ ขจัดภัย, พิชัย สดภิบาล และอุดมศักดิ์ สาริบุตร. (2556). การออกแบบผลิตภัณฑ์ชุดของที่ระลึกที่สะท้อนเอกลักษณ์พื้นถิ่นสำหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 4(1) .
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). การจัดการทรัพย์สินทางปัญญาของภาควิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมของไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันระหว่างประเทศเพื่อการค้าและการพัฒนา (องค์การมหาชน),
เรวัต สุขสิกาญจน์, เจษฎา สุขสิกาญจน์ และมนัส ช่วยกรด. (2554). การพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์หัตถกรรมหนังตะลุงโดยใช้วิธีการวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กรณีศึกษาชุมชนสร้างสรรค์หัตถกรรมภาพแกะหนังตะลุง ตำบลปากพูน อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากรฉบับภาษาไทย, (31)2,69-82
เรวัต สุขสิกาญจน์. (2557). โคมไฟหนังตะลุง. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal. ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. (7)3.
วรรณพร ผาสุข. (2565). การตลาดเชิงประสบการณ์ที่ส่งผลต่อการกลับมาท่องเที่ยวซ้ำในเขตพื้นที่เมืองพัทยาของกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะการจัดการและการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยบูรพา.
อลิสา โชตินนท์ภิชา. (2567). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนเพื่อยกระดับเศรฐกิจฐานราก โดยใช้แรงบันดาลใจจากลวดลาย “ขอเจ้าฟ้าสิริวัณณวรีฯ” กรณีศึกษาผลิตภัณฑ์จากต้นไหล ตำบลหลุ่งประดู่ อำเภอห้วยแถลง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 15(2), 12-24