The critical success factors from Phook-Rak dessert wisdom to connect relationships in Jebilang multicultural community, Satun province
Main Article Content
Abstract
The purpose of this study is to analyze the critical success factors from the Phook-Rak wisdom perspective for the purpose of weaving relationship among multicultural communities in Satun Province. According to the local wisdom management concept, a positive economic impact can be expected from the application of local wisdom to the current situation. This research employs quantitative methods relying on a total sample of 390 people. Data were analyzed using multiple regression analysis. It was found that the following five factors are relevant: (1) recognizing the historical value of local knowledge; (2) creating local knowledge for the development of the community; (3) promoting innovation through local wisdom in the economy; (4) gaining support from the relevant authorities; and (5) promoting and developing the Phook-Rak wisdom to the international level.
For the management and promotion of traditional knowledge to truly result in its conservation, inheritance, further development, and transformation into economic value, it is necessary to provide for participation by youth groups in the community, raise awareness and
cognizance of its value, make available necessary resources, promote creativity of the community, develop organizational knowledge and wisdom to generate a steady income from occupational activities, to create a good relationship among the people in the community, and to enhance love, harmony and cooperation, as well as confidence and trust amidst different races, religions, and cultures.
Article Details
References
กรมวิชาการ. 2539. รายงานการวิจัย เรื่อง ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการจัดการเรียนการสอนในระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
กรมส่งเสริมการเกษตร. 2552. ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: กรมส่งเสริมการเกษตร.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. 2558. วัฒนธรรม วิถีชีวิต และภูมิปัญญา. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: บริษัท รุ่งศิลป์การพิมพ์ (๑๙๗๗) จำกัด.
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. 2562. กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัย และนวัตกรรม ขานรับไทยแลนด์ 4.0 ผนึกกำลัง 2 หน่วยงานใหญ่ สถาบันพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอ และสถาบันอาหาร ส่ง “โครงการพัฒนานวัตกรรมผลิตภัณฑ์ชุมชนำสำหรับผู้ประกอบการรุ่นใหม่ (IGNITE PLUS)” ยกระดับผู้ประกอบการ OTOP, เข้าถึงเมื่อ 5 ตุลาคม 2562. https://www.thaitextile.org/th/activities/detail.1236.1.0.html.
ชลทิตย์ เอี่ยมสำอาง และ วิศนี ศิลตระกูล. 2533. ภูมิปัญญาชาวบ้าน เทคโนโลยีพื้นบ้าน และแหล่งวิทยาการชุมชน. เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนาและการใช้แหล่งวิทยาการในชุมชน. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.เอเชียปริทัศน์ ปีที่ 41 ฉบับที่ 1 มกราคม - มิถุนายน 2563 107
ซัยนับ มะสมัน. 2558. อิทธิพลของวัฒนธรรมอาหรับต่อสังคมมุสลิมในเขตอำเภอเมือง จังหวัดสตูล, เข้าถึงเมื่อ 18ตุลาคม 2562. http://kb.psu.ac.th/psukb/handle/2016/11088.
ประเวศ วะสี. 2534. การสร้างสรรค์ภูมิปัญญาไทยเพื่อการพัฒนา. ใน สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. การสัมมนาทางวิชาการเรื่องภูมิปัญญาชาวบ้าน, 78 – 87. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
ปราณี ตันตยานุบุตร. 2550. ภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
รัชฎาพร เกตานนท์ แนวแห่งธรรม. 2560. “แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในจังหวัดนครปฐม.” วารสาร Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts) 10 (1): 994-1013.
ลัดดาวัลย์ สำราญ. 2559. “ปัจจัยที่ส่งผลต่อความเข้มแข็งของชุมชน กรณีศึกษา อำเภอสามชุก จังหวัดสุพรรณบุรี.” ในการประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ ครั้งที่ 1 (The 1st RUSNC), 22 มิถุนายน 2559
เลิศชาย ศิริชัย. (บรรณาธิการ). 2547. ภูมิปัญญาท้องถิ่น: จากข้อเท็จจริงยกระดับสู่กระบวนทัศน์ความเข้มแข็งชุมชน. นครศรีธรรมราช: เม็ดทราย.
วชิรวัชร งามละม่อม. 2558. แนวคิดเรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่น (Local Wisdom Ap¬proach), เข้าถึงเมื่อ 5 ตุลาคม 2562 http://learningofpublic.blogspot.com/2015/09/local-wisdom-approach.html.108 เอเชียปริทัศน์ ปีที่ 41 ฉบับที่ 1 มกราคม - มิถุนายน 2563
สมบูรณ์ ธรรมลังกา. 2556. “รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นฐานในจังหวัดเชียงราย.” วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 15(2): 58-66.
สายชล ปัญญชิต และพฤทธิ์ ศุภเศรษฐศิริ. 2562. “ภูมิปัญญากับการพัฒนา: บทวิเคราะห์ว่าด้วยการบวชป่าเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน.” มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ 8(1): 253 – 263.
สำนักงานจังหวัดสตูล. 2012. ประวัติจังหวัดสตูล, เข้าถึงเมื่อ 16 ตุลาคม 2562. http://www.satun.go.th/91000/index.php/satun-profile/history-of-the-province
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. 2553. จำนวนประชากรและบ้าน จำแนกเป็นรายอำเภอ และรายตำบล จังหวัดสตูล, เข้าถึงเมื่อ 17 ตุลาคม 2562. http://service.nso.go.th/nso/nsopublish/districtList/S010107/th/75.htm.
เอกวิทย์ ณ ถลาง. 2540. ภูมิปัญญาชาวบ้าน 4 ภูมิภาค: วิถีชีวิตและกระบวนการเรียนรู้ของชาวบ้านไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เอกสารประกอบการประชุมประจำปี การพัฒนาที่ยั่งยืน. (30 มิถุนายน 2546). เอกสารอัดสำเนา.
Drost, E. 2011. “Validity and Reliability in Social Science Research.” Edu¬cation Research and Perpectives 38(1): 105-123.
UCLA Institute for Digital Research and Education. 2019. Regression with SPSS Chapter 1 – Simple and Multiple Regression, Accessed September 20, 2019. https://Stats.idre.ucla.edu/.