นโยบายการพัฒนาสู่เมืองอัจฉริยะ : นัยยะเชิงนโยบายเปรียบเทียบประเทศไทยกับสาธารณรัฐอินเดีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความเรื่องนโยบายการพัฒนาสู่เมืองอัจฉริยะ : นัยยะเชิงนโยบายเปรียบเทียบประเทศไทยกับสาธารณรัฐอินเดีย เป็นการศึกษาเปรียบเทียบนโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ ซึ่งเป็นแนวทางการพัฒนาเมืองโดยเชื่อมโยงกับประเด็นเทคโนโลยีซึ่งถือเป็นความท้าทายต่อการพัฒนาเมืองเป็นอย่างมาก บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาภูมิหลังของการพัฒนาเมือง การให้คำจำกัดความการพัฒนาเมืองอัจฉริยะในประเทศไทยและสาธารณรัฐอินเดีย และ (2) ศึกษาแนวคิดและกระบวนการนโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะในระดับประเทศสู่ระดับพื้นที่ของประเทศไทยและสาธารณรัฐอินเดีย ผ่านการศึกษาวิจัยทางเอกสาร (Documentary research) ที่เกี่ยวข้อง โดยเริ่มต้นจากการทบทวนแนวคิดและกระบวนการเกี่ยวกับนโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะตามเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development Goals-SDGs) ที่ 11 ว่าด้วยเมืองและถิ่นฐานมนุษย์อย่างยั่งยืน ซึ่งมีเป้าหมายทำให้เมืองและการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์มีความปลอดภัย ทั่วถึง พร้อมรับการเปลี่ยนแปลงและพัฒนาอย่างยั่งยืนของสหประชาชาติ (United Nation) ในการขับเคลื่อนนโยบายในระดับประเทศสู่การพัฒนาในพื้นที่เปรียบเทียบนโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะของประเทศไทยและสาธารณรัฐอินเดีย เพื่อหาจุดร่วมและจุดแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างประเทศ รวมทั้งเพื่อให้ทราบถึงแนวทางในการส่งเสริมและพัฒนาทางด้านนโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะต่อไป
คำสำคัญ : นโยบายการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ การพัฒนาเมืองอย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของสถาบันเอเชียศึกษา ดูตัวอย่างอื่นประกอบเอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
คณะกรรมการขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ.2562.รายงานผลการดำเนินการขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ ปี 2561.กรุงเทพฯ : สำนักงานเมืองอัจฉริยะประเทศไทย
สถาบันพระปกเกล้า.2562.รายงานสถานการณ์การกระจายอำนาจ : บทสำรวจการพัฒนาเมืองอัจฉริยะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ประจำปีพ.ศ.2562.สถาบันพระปกเกล้า
สำนักงานจังหวัดเชียงใหม่.2562.ยุทธศาสตร์การพัฒนาเมืองอัจฉริยะเมืองเชียงใหม่.
สำนักงานจังหวัดภูเก็ต.2562.ยุทธศาสตร์การพัฒนาเมืองอัจฉริยะภูเก็ต.
สำนักงานเมืองอัจฉริยะประเทศไทย.2562.ประกาศคณะกรรมการขับเคลื่อนการพัฒนาเมืองอัจฉริยะ ที่ 1/2562, เรื่อง หลักเกณฑ์การประเมินและคุณสมบัติ วิธีการ และกระบวนการในการพิจารณาการเป็นเมืองอัจฉริยะ,สำนักงานเมืองอัจฉริยะประเทศไทย.สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล สำนักงานเมืองฉัจฉริยะประเทศไทย.
ภาษาต่างประเทศ
Allwinkle, S., Cruickshank, P.2011. Creating smart-er cities: an overview. J. Urban Technol. 18 (2), 1–16.https://doi.org/10.1080/10630732.2011.601103.
Albino, V., Berardi, U., & Rosa Maria Dangelico.2015. Smart cities: definitions, dimensions, and performance and Initiatives. Journal of Urban Technology, 3-21. www.ifkad.org/Proceedings/2013/papers/session7/103.pdf.
Anderson.J.E.1979. Public Policy-making. New Yorl: Holt Rinchart & Winston.
Andrea Caragliu, Chiara Del Bo, and Peter Nijkamp.2011. “Smart Cities in Europe.” Journal of Urban Technology, 18(2), April 2011, 65–82.
BJP.2014. Full text: BJP manifesto for 2014 Lok Sabha elections https://www.news18.com/news/politics/full-text-bjp-manifesto-for-2014-lok-sabhaelections-679304.html 2014. (accessed July 20,2021X
Caragliu et.al.2019. “Smart innovative cities: The impact of Smart City policies on urban innovation.” Technological Forecasting and Social Change Volume 142, May 2019, Pages 373-383.
De Jong, M., Joss, S., Schraven, D., Zhan, C., Weijnen, M.2015. Sustainable–smart–resilient–low carbon–eco–knowledge cities; making sense of a multitude of concepts promoting sustainable urbanization. J. Cleaner Prod. 109, 25–38.
Deepti Prasad and Tooran Alizadeh. 2006. “What makes Indian Cities Smart? A Policy Analysis of Smart Cities Mission.” Telematics and Informatics 22 (2020).
Dye, Thomas R.2002. Understanding Public Policy. (10thed). New Jersey: Prentice-Hall.
Falconer, G., & Mitchell, S.2012. Smart City Framework A Systematic Process for Enabling Smart + Connected Communities.
Giffinger et al. 2007. “Smart cities Ranking of European medium-sized cities.” Research Institute forHousing, Urban andMobility Studies.Austria.
GoI, 2015. “Smart cities: Mission statement & guidelines.” Ministry of Urban Development
Gupta, J., and Vegelin, C. 2016. “Sustainable development goals and inclusive development.” International environmental agreements: Politics, law and economics, 16(3), 433-448.
Howlett, Michael et al. 2009. Studying Public Policy: Policy Cycle & Policy Subsystems. Oxford University Press, Canada.
Huovila, A., Bosch, P., & Airaksinen, M.2019. Comparative analysis of standardized indicatorsfor Smart sustainable cities: What indicators and standards to use and when? Cities, 89,141-153. doi:https://doi.org/10.1016/j.cities.2019.01.029. (accessed August 10,2021)
Ministry of Housing and Urban Affairs Government of India. 2016. Smart Cities Missions, July 1.http://smartcities.gov.in/content/innerpage/what-is-smart-city.php#.
Nam and Pardo. 2011.”Conceptualizing Smart City with Dimensions of Technology, People, and Institutions.” The Proceedings of the 12th Annual International Conference on Digital Government Research.
Pressman, W. 1973. United States Economic Development Administration Manpower policy. New York: John Wiley & Sons.
Sadoway, David, and Satyarupa Shekhar.2014. “(Re) Prioritizing Citizens in Smart Cities Governance: Examples of Smart Citizenship from Urban India.” The Journal of CommunityInformatics 10 (3).
Schaffers et.al. 2012. “Smart Cities as innovation ecosystems sustained by the future.” Cities www.fireball4smartcities.eu. (accessed July 15,2021)
United Nation.2015. The Sustainable Development Goals Report.
William, N. Dunn. 1981. “Public Policy Analysis: An Introduction.” Englewood Cliffs, N.J.: Prentice-Hall.
