ความอดทนสู่ความสามัคคี: วิถีมุสลิมในเอกภาพบนความหลากหลาย กับการเผชิญกับการแพร่ระบาด COVID-19

บทคัดย่อ

การแพร่ระบาดของโรค COVID-19 นับแต่เดือนมีนาคม 2563 ประเทศไทยและอินโดนีเซียมีผู้ติดเชื้อและเสียชีวิตมากที่สุดในอาเซียนในช่วงต้นของการระบาด ซึ่งส่งผลกระทบกับประชาชน โดยเฉพาะกลุ่มคนที่เป็นผู้ใช้แรงงาน และทำให้เศรษฐกิจถดถอยอย่างรุนแรง ก่อให้เกิดปัญหาตามมาหลายประการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาที่เกิดกับกลุ่มหรือภาวะเปราะบาง (vulnerability) กับชาวมุสลิมอันเกิดจากการแพร่ระบาดของ COVID-19 ขอบเขตการศึกษาในครั้งนี้คือ มุสลิมในการปรับตัวกับโรคระบาด โดยใช้กรณีศึกษาของประเทศอินโดนีเซียเพื่อเทียบเคียงบริบทมุสลิมในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทย และงานชิ้นนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการปรับตัวของชาวมุสลิมท่ามกลางการแพร่ระบาดของ COVID-19 และศึกษาบทบาทขององค์กรทางศาสนาอิสลามในในการรับมือการแพร่ระบาดของ COVID-19

          ประเทศอินโดนีเซียและพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ของไทยมีประชากรมุสลิมเป็นจำนวนมากและกลุ่มเหล่านี้เต็มไปด้วยความหลากหลายของวัฒนธรรม วิถีชีวิตและวัฒนธรรมบางประการจึงเป็นปัจจัยสำคัญต่อปัญหาการแพร่ระบาดของ COVID-19 เนื่องจากชาวมุสลิมจะมีรูปแบบการใช้ชีวิตที่มีความเสี่ยงค่อนข้างสูงในการสัมผัสหน้าตาและร่างกาย ประเด็นเรื่องศาสนา ถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นเรื่องสำคัญของรัฐบาลในการรับมือกับการแพร่ระบาดอย่างหนักของโรคติดเชื้อโควิด 19 (COVID-19 Pandemic) อันเนื่องมาจากจุดเปลี่ยนสำคัญของแพร่ระบาดในพื้นที่ชุมชนมุสลิม คือ การเคลื่อนย้ายช่วงเดือนรอมฎอน (Ramadan exodus) ดังนั้นการรับมือของ รัฐบาลผ่านบทบาทขององค์ศาสนาอิสลามจึงต้องพุ่งไปยังการควบคุมการแพร่ระบาดในกิจกรรมทางศาสนา และวัฒนธรรมอย่างเข้มงวด ทำให้วิถีชีวิตของชาวมุสลิมต้องมีการปรับเปลี่ยนการดำเนินชีวิตแบบใหม่ภายใต้ แนวคิดที่เรียกว่า New Normal