การปรับปรุงการสอนพุทธศาสนาในยุคที่เปลี่ยนแปลง

ผู้แต่ง

  • พระสมพร นามอินทร์ นักวิชาการอิสระ
  • พระมหาพิเศษ สุขสมาน มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย
  • ชาตรี สุขสบาย มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การปรับปรุง, ยุคที่เปลี่ยนแปลง, พุทธศาสนา, การสอนแบบ Stem

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอ การปรับปรุงการสอนพุทธศาสนาในยุคที่เปลี่ยนแปลง โดยใช้การศึกษาจาก การวิเคราะห์ สังเคราะห์ข้อมูลจากตำรา เอกสารวิชาการที่เกี่ยวข้อง จากผลการศึกษาพบว่า การปรับปรุงการสอนพุทธศาสนาในยุคที่เปลี่ยนแปลง จำเป็นต้องคำนึงถึงปัจจัยต่าง ๆ ได้แก่ การเปลี่ยนแปลงของบริบทสังคม การเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยี และความแตกต่างระหว่างผู้เรียน แนวทางการปรับปรุงที่สำคัญ ได้แก่ การจัดการเรียนรู้แบบ Active Learning การนำเทคโนโลยีดิจิทัลมาใช้ในการเรียนการสอน การออกแบบการเรียนการสอนที่เน้นทักษะการคิดวิเคราะห์ คิดสร้างสรรค์ การแก้ปัญหา และการออกแบบการเรียนการสอนที่เน้นทักษะการทำงานร่วมกันและการสื่อสาร

การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมเป็นอีกหนึ่งวิธีที่ควรนำมาใช้ โดยครอบคลุมการทำกิจกรรมกลุ่ม การอภิปราย และการทดลอง ซึ่งเป็นส่วนสำคัญในการทำให้ผู้เรียนเข้าใจเนื้อหาการเรียนรู้อย่างลึกซึ้ง สำหรับผู้สอน ความรู้และทักษะในการสอนยุคปัจจุบันเป็นสิ่งที่จำเป็น ทั้งนี้เพื่อให้สามารถถ่ายทอดหลักธรรมพุทธศาสนาและทักษะชีวิตให้กับผู้เรียนได้อย่างมีประสิทธิภาพ การปรับปรุงและนำเทคโนโลยีและวิธีการที่ทันสมัยเข้ามาใช้ในการสอนพุทธศาสนาจึงเป็นสิ่งที่จำเป็นในการทำให้ผู้เรียนเข้าใจหลักทางธรรมและนำไปใช้ประโยชน์ในชีวิตจริงได้อย่างมีประสิทธิภาพ

References

กระทรวงศึกษาธิการ กรมวิชาการ. (2544). การจัดสาระการเรียนรู้พระพุทธศาสนา กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2544. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.

ทวีโชค เหรียญไกร. (2566). การบูรณาการพระพุทธศาสนาในการจัดการเรียนการสอน. วารสารมหาจุฬานา

ครทรรศน์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครศรีธรรมราช, 10(4), 44-54.

ธีระศักดิ์ บัวแก้ว. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนพระพุทธศาสนาในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย: กรณีศึกษาโรงเรียนวัดราชาธิวาส. รายงานการวิจัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระครูปลัดเฉลิมพร อภิวโรและคณะ. (2566). แบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุควิถีใหม่ของพระสังฆาธิ

การกรุงเทพมหานคร. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, 6(1), 1-15.

พระครูสมุห์วิโรจน์ ใจซื่อสมบูรณ์. (2555). สภาพปัญหาต้านการสอนของพระสอนศีลธรรมในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา ราชบุรี เขต 2. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร. (2564). การสอนพระพุทธศาสนาในสังคมไทย. วารสารพุทธศาสตร์ปริทรรศน์,

(1), 113-126.

พระสมบูรณ์ อสโมและคณะ. (2563). ศึกษาแนวทางการพัฒนาเทคนิคการสอนของครูในศตวรรษที่ 21

โรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 7(1), 110-120.

ศุภกาญจน์ วิชานาติ. (2562). ทักษะแห่งการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21: ความท้าทายสำหรับครูสอน

พระพุทธศาสนา. ปัญญาปณิธาน, 4(2), 81-94.

สุชาติ อุทิศบุญญกุล (2557). การปรับปรุงการสอนพุทธศาสนาในยุคที่เปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุทธาภรณ์ อินทะเสน. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนพระพุทธศาสนาในโรงเรียน

ประถมศึกษา: กรณีศึกษาโรงเรียนวัดสระแก้ว. รายงานการวิจัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.

Pellegrino, J. W., & Hilton, M. L. (Eds. (2012). Education for life and work: Developing

transferable knowledge and skills in the 21st century. National Academies Press.

เผยแพร่แล้ว

30-11-2024