การล็อบบี้กับการเมือง ในระบอบประชาธิปไตย
คำสำคัญ:
การลอบบี้ยิสต์; การวิ่งเต้น; การมีส่วนร่วมทางการเมือง; การล็อบบี้ยิสต์ในระบบการเมืองไทยบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอรูปแบบและเอกลักษณ์การล็อบบี้ รวมทั้งคุณลักษณ์ของล็อบบี้ยิสต์ ทั้งนี้เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจต่อการล็อบบี้กับระบบการเมืองไทยในระบอบประชาธิปไตย ในแง่คุณประโยชน์และแง่ลบโดยใช้วิธีวิจัยเอกสารในรูปแบบการวิจัยเชิงประวัติศาสตร์และบริบทสังคมการเมืองไทยในปัจจุบันผลการศึกษาพบว่าการล็อบบี้ในระบบการเมืองไทยภายใต้ระบอบประชาธิปไตย เกิดขึ้นในทุกระดับการเมือง ท้องถิ่น ภูมิภาค และระดับชาติ โดยยึดหลักความชอบธรรมของเสียงข้างมากหรือเสียงส่วนใหญ่ ด้วยการวิ่งเต้น เจรจราต่อรอง ใช้อิทธิพลให้เกิดการตัดสินใจที่มีผลทางการเมือง การปกครอง การบริหารราชการ และธุรกิจการเมืองที่เกิดขึ้นการล็อบบี้ในระบบการเมืองไทยพบ 2 ทางคือ ทางตรงและทางอ้อม ล็อบบี้ยิสต์ 2 ทางนี้ คือ ล็อบบี้ยิสต์ทางตรง คือ นักการเมือง ทำหน้าที่ให้ความเห็นชอบ ลงมติ สนับสนุนการออกกฎหมายมาบังคับใช้ กำหนดนโยบายรัฐบาล/สาธารณะเพื่อนำไปสู่การปฏิบัติ ล็อบบี้ยิสต์ทางอ้อมคือ ประชาชน โดยโน้มน้าวให้เข้ามาการมีส่วนร่วมทางการเมือง ในการผลักดันหรือต่อต้านการบริหารของรัฐบาลด้วยการเรียกร้องประท้วง แสดงประชามติ เป็นต้น การล็อบบี้ในประเทศไทยมีรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560 รองรับมีเจตนารมณ์เพื่อประโยชน์ต่อปวงชนชาวไทย ขณะเดียวกันการล็อบบี้ในแง่ลบคือ เป็นกระบวนการที่ทำให้เกิดการคอร์รัปชั่นตามหลักธรรมมาภิบาล
เอกสารอ้างอิง
โกเมศ ขวัญเมือง และสุริยา สุริโย. (2565). กฎหมายการปกครองว่าด้วยหลักนิติรัฐในสังคมไทย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(4); 374-386.
โกเมศ ขวัญเมือง. (2559). กระบวนการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 5(3), 299-310.
โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2564). What is Generation Y. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://www. matichon.co.th/columnists/news_3011543.
จุติพร ปริญโญกุล และธาตรี ใต้ฟ้าพูล. (2555). กลยุทธ์การบริหารประเด็นเพื่อผลักดัน พระราชบัญญัติควบคุมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พ.ศ.2551. วารสารการประชาสัมพันธ์และการโฆษณา, 5(1), 143-158.
ฐิติกร สังข์แก้ว. (2556). บทสะท้อนแนวคิดว่าด้วยจริยะธรรมทางการเมืองของแม็กซ์ เวเบอร์. วารสารศรีนครินทร- วิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 5(10), 145-160.
ณัฏฐญา พัฒนะวาณิชนันท์. (2561). หลักการปกครองในระบอบประชาธิปไตยกับระบบบริการปฐมภูมิ กระทรวงสาธารณสุข. เอกสารวิชาการส่วนบุคคล วิทยาลัยศาลรัฐธรรมนูญ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2558). กรอบการวิเคราะห์การเมืองแบบกลุ่มผลประโยชน์: พัฒนาการ ข้อถกเถียง และสถานภาพการศึกษาวิจัย. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 41(2), 1-18.
ผู้จัดการออนไลน์. (2561, 5 ธันวาคม). วอชิงตัน ดี.ซี. และ ที่มาของคำว่า “ล็อบบี้ยิสต์”. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://mgronline.com/columnist/detail/9610000121103#google_vignette
พูนศักดิ์ ไวสำรวจ. (2554). ความสัมพันธ์ของประธานาธิบดีและรัฐสภาในอเมริกา. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ, 2(1), 201-210.
มะลิ ทิพพ์ประจง และนิพนธ์ ทิพย์ศรีนิมิต. (2562). อำนาจผลประโยชน์ทางการเมือง. วารสาร มจร เพชรบุรีปริทรรศน์, 2(2), 16-32.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา, 134(40ก), 1-90.
วรพจน์ วิศรุตพิชญ์. (2537). ศาลปกครองกับหลักการแบ่งอำนาจ. วารสารกฎหมายปกครอง, 13(2), 42-54.
วริษฐ์ ลิ้มทองกุล. (2561). วอชิงตัน ดี.ซี. และที่มาของคำว่า “ล็อบบี้ยิสต์”. สืบค้นเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://mgronline.com/columnist/detail/9610000121103
วลัยพร รัตนเศรษฐ. (2557). รัฐประศาสนศาสตร์พลเมือง. นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า.
วายุภักษ์ ทาบุญมา และสุภา กาญจน์ชัยฤกษ์. (2565). วัฒนธรรมทางการเมืองของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา (สาขาสื่อสารการเมือง) มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. วารสารวิชาการสังคมมนุษย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 13(1), 49-64.
วิทยากร บุญเรือง. (2552, 19 มิถุนายน). การล็อบบี้ของประชาชน และบทบาทบนโลกไซเบอร์. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://www.ilaw.or.th/articles/19
ศรัณย์ ธิติลักษณ์. (2553, 4 มกราคม). ธรรมเนียมนิยมล็อบบี้กับการซื้อ-ขายตำแหน่ง. สืบค้นเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://www.bloggang.com/m/viewdiary.php?id=goodgovernance&month=01-2010 &date=04&group=1&gblog=35
ศิริยุพา รุ่งเริงสุข. (2562, 12 พฤศจิกายน). กลยุทธ์ล็อบบี้สำหรับผู้นำ. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https://www.bangkokbiznews.com/business/854146
สถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงวอชิงตัน. (ม.ป.ป.). การเมือง. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568. จาก https:// washingtondc.thaiembassy.org/th/page/การเมือง?menu=641a8e77db3ee5608757c383
สมชาย ชูเมือง. (2565). เสถียรภาพทางการเมืองของรัฐบาลพลเรือน. วารสารสิรินธรปริทรรศน์, 23(1), 337-346.
Frank, B. R., & Leech, B. L. (1998). Basic Interests: The Importance of Groups in Politics and in Political Science. Princeton, NJ: Princeton University Press.
สฤณิการ์ คอนซัลติ้ง. (2562). การล็อบบี้ในเอเชีย. สืบค้นเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2568, จาก https:// saneekan.consulting//2019/12/26/การล็อบบี้ในเอเชีย/
John, S. (2002). The Persuaders When Lobbyists Matter. New York: Palgrave Macmillan.
Masnick, M. (2012, April 12). Court Says That Copying Code Is Not Really Theft Under The Law. Retrieved April 19, 2025, From https://www.techdirt.com/2012/04/12/court-says-that-copying-code-is-not-really-theft-under-law/
Nownes, A. J. (2006). Total Lobbying. New York: Cambridge university press.
Reich, Rt. (2015, June 9). Lobbyists are snuffing our democracy, one legal bribe at a time. Retrieved April 19, 2025, From https://www.salon.com/2015/06/09/robert_reich_lobbyists _are_snuffing_our _democracy_one_legal_bribe_at_a_time_partner/
Rush, M. (1990). Lobbying Parliament. Parliamentary Affairs, 43(2), 141–148. https://doi.org/10.1093 /oxfordjournals.pa.a052240
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารเอเชียตะวันออกและอาเซียนศึกษา

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ได้ผ่านการพิจารณาจากผู้ทรงคุณวุฒิ ทัศนะและข้อคิดเห็นจาก บทความในวารสารเป็นของผู้เขียน ไม่ถือเป็นความรับผิดชอบของคณะผู้จัดทำและศูนย์การเมือง สังคม และอาณาบริเวณศึกษา การนำบทความในวารสารไปตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตจาก กองบรรณาธิการ