ประเด็นปัญหาในการใช้หลักเกณฑ์ตามแนวความคิดว่าด้วยผลประโยชน์ร่วมกันของรัฐภาคี ในการพิจารณาพันธกรณีที่มีต่อรัฐภาคีเป็นการทั่วไป

บทคัดย่อ

พันธกรณีที่มีต่อรัฐภาคีเป็นการทั่วไป (obligation erga omnes partes) เป็นลักษณะของพันธกรณีที่รัฐภาคีมีต่อรัฐทั้งหมดในสนธิสัญญา หมายความว่า บนพื้นฐานของหลักการต่างตอบแทนในการทำสนธิสัญญาของรัฐ  มีการกำหนดพันธกรณีซึ่งเป็นผลประโยชน์ร่วมกันของรัฐภาคีทั้งหมดในสนธิสัญญาและพันธกรณีเช่นว่าไม่ได้ก่อให้เกิดผลประโยชน์กับรัฐภาคีใดโดยเฉพาะเจาะจง การบรรลุวัตถุประสงค์และความมุ่งหมายตามสนธิสัญญาได้นั้นจำเป็นต้องอาศัยการปฏิบัติตามพันธกรณีร่วมกันโดยไม่สามารถแยกได้ว่าสิทธิในการปฏิบัติตามว่าเป็นของรัฐภาคีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เมื่อมีการละเมิดเกิดขึ้นจะถือเป็นการละเมิดต่อรัฐภาคีทุกรัฐเพราะถือว่าเป็นพันธกรณีที่ผลประโยชน์ทางกฎหมายได้รับผลกระทบ แม้จะไม่ได้เป็นรัฐภาคีที่ได้รับความเสียหายโดยตรงก็มีสิทธิกล่าวอ้างความรับผิดของรัฐภาคีอื่นที่ละเมิดพันธกรณีได้ พันธกรณีที่มีต่อรัฐภาคีเป็นการทั่วไปจึงมีความสำคัญสำหรับความร่วมมือของรัฐในบางเรื่องที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ในบริบทของกฎหมายที่ไม่เป็นลายลักษณ์อักษร เป็นความก้าวหน้าของกฎหมายระหว่างประเทศในแง่ของการเป็นบ่อเกิดแห่งสิทธิตามกฎหมายซึ่งจะปรับใช้เมื่อไม่มีบทกฎหมายใดที่จะปรับใช้แก่กรณีที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ดี แม้ยังไม่มีหลักเณฑ์ในการพิจารณาที่แน่นอนแต่ในคดี Belgium v. Senegal (1992) ศาลวินิจฉัยว่าพันธกรณีตาม  ข้อ 5 และข้อ 7 ของอนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการทรมาน และการกระทำอื่นๆ ที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรม หรือที่ย่ำยีศักดิ์ศรี ค.ศ. 1984 เป็นพันธกรณีที่มีต่อรัฐภาคีเป็นการทั่วไป โดยอ้างอิงถึงคดี Reservations to the Genocide Convention (1951) ในการพิจารณาว่า พันธกรณีตามอนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการทรมานฯ เหมือนกับพันธกรณีตามอนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันและการลงโทษอาชญากรรมเกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ค.ศ. 1948 ซึ่งไม่ได้กำหนดผลประโยชน์ที่เป็นของรัฐภาคีใดโดยเฉพาะเจาะจงแต่กำหนดผลประโยชน์ร่วมกันที่มีเพียงหนึ่งเดียวและทั้งหมด  คือ การบรรลุวัตถุประสงค์และความมุ่งหมายในการจัดทำอนุสัญญาขึ้น อันเป็นที่มาของการศึกษาว่าเพราะเหตุใด  การทำสนธิสัญญาอันมีพื้นฐานมาจากหลักการต่างตอบแทนของรัฐ จึงปรากฏพันธกรณีที่ไม่อาจแยกสิทธิเป็นของรัฐใด รัฐหนึ่งได้อย่างเฉพาะเจาะจง ตามปัญหาดังกล่าวบทความนี้จะศึกษาการพิจารณาว่าหลักเกณฑ์ตามแนวความคิดว่าด้วยผลประโยชน์ร่วมกันของรัฐภาคีในสนธิสัญญา เพื่อพิจารณาว่ามีความเหมาะสมในการปรับใช้เป็นหลักเกณฑ์ ในการพิจารณาพันธกรณีที่มีต่อรัฐภาคีเป็นการทั่วไปหรือไม่ อย่างไร