ปัญหาบทบัญญัติของกฎหมายไม่ครอบคลุมเงินได้จากธุรกรรม ที่เกี่ยวข้องกับสินทรัพย์ดิจิทัล

Abstract

จุดเริ่มต้นของธุรกรรมที่เกี่ยวข้องกับสินทรัพย์ดิจิทัลเกิดจากแนวความคิดในการสร้างระบบการเงินแบบไร้ตัวกลางเพื่อต้องการปฏิวัติระบบการเงินแบบดั้งเดิมให้กลายมาเป็นระบบการเงินดิจิทัลรูปแบบใหม่ เพียงแต่ลักษณะของรูปแบบธุรกรรมยังคงมีความคล้ายคลึงกับระบบการเงินแบบดั้งเดิม เช่น การสร้างสินทรัพย์ดิจิทัลด้วยวิธีการระดมทุน การซื้อขายหรือแลกเปลี่ยนสินทรัพย์ดิจิทัล การให้กู้ยืม  และการนำสินทรัพย์ดิจิทัลไปฝากไว้ในระบบ เป็นต้น ซึ่งการทำธุรกรรมดังกล่าวนั้นก่อให้เกิดเงินได้ พึงประเมินที่ต้องทำการจัดเก็บภาษีและภาครัฐได้ตระหนักถึงความสำคัญจึงมีความจำเป็นในการตรา พระราชกำหนดแก้ไขเพิ่มเติมประมวลรัษฎากร (ฉบับที่ 19) พ.ศ.2561 ในการจัดเก็บภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาจากการถือครองโทเคนดิจิทัลตามบทบัญญัติมาตรา 40(4)(ซ) แห่งประมวลรัษฎากรและจัดเก็บภาษีเงินได้จากการโอนคริปโทเคอร์เรนซีหรือโทเคนดิจิทัลตามบทบัญญัติมาตรา 40(4)(ฌ) แห่งประมวลรัษฎากร นอกจากนั้น กรมสรรพากรยังได้ออกคู่มือ “คำแนะนำการเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา คริปโทเคอร์เรนซี โทเคนดิจิทัล”เพื่อกำหนดประเภทเงินได้จากธุรกรรมต่าง ๆ และกำหนดแนวทางในการจัดเก็บภาษีให้มีความชัดเจนมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม แนวทางในการจัดเก็บภาษีดังกล่าวยังคงพบประเด็นปัญหาเกี่ยวกับบทบัญญัติของกฎหมายไม่ครอบคลุมประเภทเงินได้ตลอดสายการลงทุน ดังนั้น ผู้เขียนจึงได้ทำการศึกษาหลักการจัดเก็บภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาจากธุรกรรมที่เกี่ยวข้องกับสินทรัพย์ดิจิทัลและสภาพปัญหาที่เกิดขึ้น พร้อมทั้งวิเคราะห์เปรียบเทียบกับประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศออสเตรเลีย และประเทศสิงคโปร์  ที่มีมาตรการในการจัดเก็บภาษีและกำหนดประเภทเงินได้พึงประเมินได้อย่างเหมาะสม ทั้งนี้ ผู้เขียน ได้เสนอแนะแนวทางในการแก้ไขปัญหากำหนดให้แก้ไขเพิ่มเติมประมวลรัษฎากรกำหนดประเภทเงินได้ให้มีความชัดเจนและครอบคลุมธุรกรรมต่าง ๆ มากยิ่งขึ้น