พฤติกรรมของนักท่องเที่ยวเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดฉะเชิงเทรา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีเหตุผลเพื่อการศึกษาของกิจกรรมในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างจังหวะประสมทางการตลาดและแรงจูงใจในการท่องเที่ยวกับกิจกรรมในการท่องเที่ยวเชิงนิเวศจังหวัดการศึกษากลุ่มประชากร 400 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้ค่าใช้จ่ายนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์โดยใช้ค่าร้อยละค่าห้องเครื่องและค่าเบนการทดสอบการทดสอบใช้สถิติวิเคราะห์หาค่าสถิติค่าไคสแรมและการทดสอบทีและการวิเคราะห์ความผิดปกติมีนัย สำคัญทางสถิติคำถามค่าเช่ารายคู่ด้วยวิธีทดสอบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญน้อยที่สุด (LSD) ผลการศึกษาพบว่าผู้ตอบทิ้งส่วนใหญ่ชายชรา 25-34 ปีสถานศึกษามีการศึกษาระดับปริญญาตรีมีพนักงาน บริษัท มีราย ได้ง่ายต่อเดือนระหว่าง 20,001 - 30,000 บาทมีภูมิลำเนาอยู่ภาคกลางแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดฉะเชิงเทราที่เคยเดินทางไปท่องเที่ยวคือวัดสมานรัตนารามด้านในระดับความสำคัญของการประสมประสมทางการตลาดที่มีความสัมพันธ์กับการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในต่างจังหวัดโดยภาพรวม พบว่าอยู่ในระดับมากเมื่อพิจารณาเป็นรายด้านที่มีค่าสูงสุด 3 อันดับแรกรวมด้านผลิตภัณฑ์รองลงมาคือด้านที่ตั้ง / ช่องทางการเดินทางและด้านในราคาส่วนระดับความสำคัญของแรงจูงใจในด้านความสัมพันธ์ กับระเบียบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในพื้นที่โดยภาพรวมที่อยู่ในระดับมากพบว่าแรงจูงใจในการเรียนรู้แนวทางชุมชนมีค่าสูงสุดรองลงมาคือแรงในด้านเพื่อการพักผ่อนและแรงจูงใจในด้านเกียรติภูมิส่วน ความสัมพันธ์ระหว่างสตรีด้านนอกส่วนประสมทางการตลาดในภาพรวมที่มีความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมของจังหวัดชายแดนพบว่าด้านข้างส่วนประสมทางการตลาดในภาพรวมถึงมีความสัมพันธ์กับระเบียบของแนวความคิดด้านข้างเวลาในการท่องเที่ยวและค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวส่วนการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจในการท่องเที่ยวในภาพรวมที่มีความสัมพันธ์กับ กิจกรรมของประเทศต่าง ๆ การท่องเที่ยวในพื้นที่การท่องเที่ยวและค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.050505
Article Details
References
2. กนกรัชต์ ทรัพย์ไหลมา และปิยวรรณ บุรินทร์วัฒนา. (2556). การศึกษาพฤติกรรมและปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจมาท่องเที่ยวเดอะเวเนเซีย หัวหิน-ชะอำ อำเภอ หัวหิน จังหวัดประจวบคิรีขันธ์ ของนักท่องเที่ยวชาวไทย. (จุลนิพนธ์ปริญญาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
3. กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 19เมษายน 2564, จาก https://www.mots.go.th
4. จุฑาภรณ์ ทองเพ็ง . (2554). รายงานผลการศึกษาเรื่องความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดโสธรวรารามวิหาร จังหวัดฉะเชิงเทรา. ชลบุรี: วิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา.
5. ฉันท์ชนิต เกตุน้อย . (2559). ความสัมพันธ์ระหว่างส่วนประสมทางการตลาด 7P’s และการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ของพระราชวังจันทร์ จังหวัดพิษณุโลก. (วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
6. ธรา สุขคีรี. (2559). แรงจูงใจและทัศนคติของนักท่องเที่ยวชาวไทยต่อคุณลักษณะด้านสภาพแวดล้อมและการจักการการท่องเที่ยวในอุทยานประวัติศาสตร์พิมาย อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
7. นิธิกิตติกานต์ เหมสุวรรณ์ และประสพชัย พสุนนท์. (2563). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในจังหวัดสงขลา. วารสารมนุษย์กับสังคม คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ 5(2) (มกราคม - มิถุนายน 2563), 159 - 176
8. นุชประวีณ์ ลิขิตศรัณย์. (2561). ระดับความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวต่อการใช้ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดในการบริหารจัดการการท่องเที่ยวจังหวัดพิจิตร. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย 13(2) (กรกฎาคม – ธันวาคม 2561), 25 - 36
9. ปาณิภัส ติปะวรรณา. (2556). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จของตลาดเก่าในฐานะแหล่งท่องเที่ยงเชิงวัฒนธรรม : กรณีศึกษาตลาดบ้านใหม่และตลาดคลองสวน ๑๐๐ ปี จังหวัดฉะเชิงเทรา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย)
10. เพ็ญนภา เพ็งประไฟ. (2558). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่มีอิทธิพลต่อความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวไทยและต่างชาติในกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสังคมและวัฒนธรรมของเกาะพะงัน จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (การค้นคว้าอิสระ) คณะมนุษยศาสตร์และการท่องเที่ยว: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
11. ภัคณิษา อภิศุภกรกุล,กุลกันยา ศรีสุข. (2550) การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เชื่อมโยงกับเทศกาลการท่องเที่ยวประจำปี ในกลุ่มจังหวัดภาคอีสานใต้. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์:บุรีรัมย์. DOI : https://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI=
12. รุจเรศ ตู้จินดา. (2554). พฤติกรรมและส่วนประสมการตลาดของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีผลต่อการท่องเที่ยวในจังหวัดจันทบุรี. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม).
13. ภัทราพร อาวัชนาการ. (2558). ปัจจัยทางการตลาดและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนในเขตอำเภอลับแล จังหวัดอุตรดิตถ์. (การค้นคว้าอิสระ) คณะพาณิชศาสตร์และการบัญชี: มหาวิทยาธรรมศาสตร์.
14. วราพร ฉายกี่. (2556). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวต่างชาติที่มีต่อการเข้าชมอุทยานประวัติศาสตร์ ศรีสัชนาลัยจังหวัดสุโขทัย. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
15. ศิวธิดา ภูมิวรมุนี. (2559). แนวทางการส่งเสริมการตลาดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครพนม.สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี 13(1) (มกราคม - เมษายน 2562), 184 - 201
16. สกลภัส ปลูกจิตรสม. (2560). อุปนิสัยการออม แรงจูงใจ และกลุ่มอ้างอิงที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวและการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวชาวไทย ในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
17. สมหทัย จารุมิลินท .(2561). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดและพฤติกรรมของนักท่องเที่ยวที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกเดินทางมาท่องเที่ยวซ้ำในอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ของนักท่องเที่ยวที่มีภูมิลำเนาอยู่ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
18. สุมาลี นันทศิริพล. (2560). พฤติกรรมการใช้บริการและการรับรู้กระบวนการให้บริการในแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ 13(1), 1 - 32
19. สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). พฤติกรรมการเดินทางท่องเที่ยวของชาวไทย พ.ศ. 2560. สืบค้นเมื่อ 19เมษายน 2564 จาก http://www.nso.go.th/sites/2014/Page/สำรวจ/ด้านเศรษฐกิจ/สขาการท่องเที่ยวและกีฬา.aspx