“การรำเกี้ยวในศิลปะการแสดงโนรา”
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องนี้เพื่อศึกษาความเป็นมาความสำคัญและประวัติการแสดงโนรารินเกิ้ลในศิลปะการแสดงโนราคณะโนราเกรงเดชนวลระหงส์จังหวัดพัทลุงในโนราสายตระกูลโนราแปลกดำ ท่าแคโดยการศึกษาจากเอกสารและ ส่วนภาคสนามรายงานการวิจัยพบว่าการร้องเกี้ยวในศิลปะการแสดงโนรา ความสำคัญและประวัติการแสดง 2 ประเด็นคือ 1) การร้องท่ารำและความสำคัญการร้องเกี้ยวมงกุฎจัดอยู่ในประเภทการร้องคู่ต่อเนื่องแบ่งได้ 3 ในช่วงนี้คือ 1 คำนับ (บันทึกประจำวัน) 2 การเกิ้ล 3 ลงท่า 2) การควบคุมการแสดงผู้แสดงมี 2 บทบาทคือการรับรู้พระและตัวนางเครื่องแต่งกายทั้ง 2 บทบาทสวมชุดลูกปัดโนรายังคงเพลง 10 บางส่วนคือ 1) จำเป็นต้องติดตามสร้อย 2) ฟังนาดช้า 3) ตรวจสอบ นาดกราย 4) สำหรับคนนาดช้า 5) จำเป็นต้องใส่หัวทับ 6) จำเป็นต้องคอนเหิร 7) ต้องการนาดเร็ว 8) จำเป็นต้องนาดสับ 9) อาหารจานร้อนโรงอาหาร 10) เวลาลงท่า ท่ารำ ใช้วงดนตรีโนราประกอบการแสดง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เกรียงเดช ขำณรงค์. (2565, 11 มกราคม). ศิลปินโนรา. สัมภาษณ์.
สาโรช นาคะวิโรจน์. (2538). โนรา. สงขลา: วิทยาลัยครูสงขลา.
สุพัฒน์ นาคเสน. (2539). โนรา : รำเฆี่ยนพราย–เหยียบลูกมะนาว. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
สุมินตร เทพวงษ์. (2547). ระบำ รำ ฟ้อน. (พิมพ์ครั้งที่3). กรุงเทพ: บริษัท โอ. เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
อัณณ์อากร แสงแก้ว. (2562). การรำเพลงปี่ สายตระกูลโนรายก ชูบัว ศิลปินแห่งชาติ. (วิทยานิพนธ์ศิลป
ศาสตรมหาบัณฑิต, คณะศิลปกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา).