การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนทำนองหลักแบบเครื่องสายไทย ตามหลักสูตรพื้นฐานวิชาชีพดุริยางค์ไทย สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 วิทยาลัยนาฏศิลป
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เพื่อให้สามารถพิจารณาหลักแบบเครื่องสายไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ตามหลักสูตรพื้นฐานวิชาการดุริยางค์ไทย วิทยาลัยนาฏศิลป์และเพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเล็กน้อยหลักแบบเครื่องสายไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ตามหลักสูตรพื้นฐานสาขาวิชาดุริยางค์ไทย วิทยาลัยนาฏศิลปิลตัน กลุ่มเป้าหมายวิจัยนี้รวมถึงนักเรียนสาขาเครื่องสายไทย ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 วิทยาลัยนาฏศิลป์มหาวิทยาลัยเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2561 จำนวน 10 คน ผู้วิจัยวิจัยโดยใช้สอนเป็นเวลา 240 ชั่วโมงเทคโนโลยีในการวิจัย มี 3 ฉบับคือ 1) แบบประเมินการรวบรวมข้อมูลของโมดูลหลักแบบเครื่องสายไทยจำนวน 10 ข้อ 2) แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนจำนวนมาก 30 ข้อวิจารณ์ลักษณะเฉพาะเลือกตอบ 4 ต้องมีความยากง่ายที่มีผล 0.79 ค่าอำนาจโดยรวม 0.43 และค่าความเชื่อมั่นของแบบทดสอบทั้งฉบับเท่ากับ 0.82 และ 3) แบบทดสอบทักษะการวิจารณ์ส่วนหลักๆ 20 ข้อวิจารณ์ยังคงวิเคราะห์ข้อมูลความเข้มข้นของข้อมูล ( ) และส่วนการควบคุมมาตรฐาน ( ) ผลการวิจัยพบ
- สร้างหลักแบบเครื่องสายไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสาเหตุหลักให้เป็นแบบหมายเหตุเพียงอย่างเดียว 4 เพลงคือเพลงตับต้นเพลงฉิ่งสามชั้นเพลงเต่ากินผักบุ้งสองชั้นเพลงแขกบรเทศร้องและเพลงแขกต่อยหม้อ ร
- ผลสัมฤทธิ์การเรียนทางการพิจารณาหลักแบบเครื่องสายไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ตามหลักสูตรพื้นฐานวิชาการดุริยางค์ไทย วิทยาลัยนาฏศิลป์หลังเรียนพร้อมก่อนเรียน
- ผลการทดสอบการทดสอบคุณสมบัติของส่วนประกอบหลักแบบเครื่องสายไทยชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ตามหลักสูตรพื้นฐานทั่วไปดุริยางค์ไทย วิทยาลัยนาฏศิลป์
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ณรุทธ์ สุทธจิตต์. (2541). พฤติกรรมการสอนดนตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เติมศักดิ์ คทวณิช. (2543). จิตวิทยาทั่วไป. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดการพิมพ์.
ทิศนา แขมมณี. (2548). ศาสตร์การสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์จำกัด.
บุญธรรม ตราโมท. (2540). คำบรรยายวิชาดุริยางคศาสตร์ไทย โดย นายบุญธรรม ตราโมท. กรุงเทพฯ: ศิลปสนองการพิมพ์.
บุษกร สำโรงทอง. (2539). การดำเนินทำนองของเครื่องดนตรีดำเนินทำนองประเภทเครื่องตี.
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปกรณ์ รอดช้างเผื่อน. (2548). งานประพันธ์เพลงทยอยเดี่ยวสำหรับจะเข้. กรุงเทพฯ:
ทุนวิจัยกองทุนรัชดาภิเษกสมโภช คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มนตรี ตราโมท. (2545). ดุริยางคศาสตร์ไทย ภาควิชาการ. กรุงเทพฯ: พิฆเณศ พริ้นท์ติ้ง
เซ็นเตอร์.
มานพ วิสุทธิแพทย์. (2533). ดนตรีวิเคราะห์. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.
วิทยาลัยนาฏศิลปจันทบุรี. (2554). การศึกษาทักษะการแปรทำนองเพลง
ซอด้วง ซออู้และจะเข้ ของนักเรียนชั้นประกาศนียบัตรวิชาชีพปีที่ 1-3 กลุ่มสาระวิชาชีพ
เครื่องสายไทย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาดุริยางคศิลป์ วิทยาลัยนาฏศิลปจันทบุรี สถาบันบัณฑิต
พัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม.
สมบูรณ์ บุญวงษ์. (2553). การสร้างแบบเรียนทำนองหลักเครื่องสายไทยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้
ด้านทักษะการแปลทำนองของนักศึกษาสาขาวิชาเครื่องสายไทย. กรุงเทพฯ:
คณะศิลปนาฏดุริยางคศิลป์ไทย สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม.
อุทิศ นาคสวัสดิ์. (2530). ทฤษฎีและการปฏิบัติดนตรีไทย ภาค 1 ว่าด้วยหลักและทฤษฎีดนตรีไทย.
กรุงเทพฯ: ศิริวิทย์.