การพัฒนาสื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมย่านเมืองเก่า เขตเทศบาลนครอุบลราชธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เพื่อ 1) การศึกษาประวัติศาสตร์ อัตลักษณ์ของอดีตเชิงวัฒนธรรมในย่านเทศบาลนครอุบลราชธานี 2) พัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในย่านเมืองเก่า เทศบาลนครอุบลราชธานี 3) พัฒนาสื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในย่านต่างๆ เทศบาลนครอุบลราชธานี ใช้ระเบียบวิธีวิธีวิจัยเชิงคุณภาพกลุ่มตัวอย่างเลือกแบบเฉพาะเจาะจงกลุ่มเป้าหมายกับการท่องเที่ยวจำนวนมาก 15 คนสำรวจใช้แบบสำรวจรุ่นใหม่จำนวน 70 คนเครื่องมือเน้นไปที่การรวบรวมข้อมูลบางส่วนและสำรวจกลุ่มย่อย และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าความจำเป็น ยิ่งใหญ่และบรรยายด้วยพรรณนาความ
ผลการศึกษาพบว่าประวัติศาสตร์ประวัติศาสตร์ของย่านเมืองเก่าอุบลราชธานีแบ่งได้ 4 ยุคนี้ 1) ยุคสร้างบ้านแปงเมือง พ.ศ. 2322 มีเจ้าเมืองสามารถตรวจสอบอัตโนมัติอัญญา 2) ยุคปฏิรูปการปกครอง พ.ศ. 2436 เมืองอุบลราชธานีที่สำคัญมณฑลลาวกาว 3) ยุคพัฒนาสู่ความเจริญรุ่งเรือง พ.ศ. 2497 และ 4) ยุคร่วมสมัยและยุคซบเซา พ.ศ. 2518-2535
คณะผู้วิจัยได้พัฒนาสื่อเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมย่านเมืองเก่าอุบลราชธานีผ่านการทำ QR Code “น่าเที่ยว: บริเวณเมืองเก่าอุบล” จำนวน 9 เหตุการณ์รวมถึง 1) กิจกรรมในเรือนแถวโบราณ 2) ทัวร์สายวัดสายธรรม 3) ติดตามสายศิลปะสตรีทอาร์ท (Street Art) 4) ติดตามร้านอาหารพื้นถิ่นน่าชิม 5) ร้านกาแฟในโบราณ 6) การศึกษาแหล่งกิจกรรมถนนคนเดินริมแม่น้ำ 7) การศึกษาเฉพาะกลุ่มชาติพันธุ์ (จีนเวียดนามและอินเดีย) ) 8) ส่วนสายนับถือศาสนาชุมชนคนทำเทียน และ 9) การเดินทางท่องเที่ยวย่านต่างๆ ในอำเภอวารินชำราบซึ่งผลที่เห็นได้ชัดจากที่พบว่ามีระดับความเข้มข้นในทิศทางที่ดี 4.17
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กองกลยุทธ์การตลาด การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558). บทสรุปผู้บริหาร สถานการณ์การเดินทางท่องเที่ยวปี 2558 และคาดการณ์ปี 2559. สืบค้นเมื่อ 27 สิงหาคม 2567, จาก http://tatic.tourismthailand.org/
กาญจนา สุคัณธสิริกุล. (2556). การพัฒนาคุณภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. นครราชสีมา: สาขาเทคโนโลยีการจัดการ สำนักวิชาเทคโนโลยีสังคม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
กาญจนา ชินนาค. (2564). ย่านเมืองเก่าชุมชนตลาดใหญ่-ท่าน้ำริมมูล เมืองอุบลราชธานี: ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นวิถีชีวิตผู้คน ปละความหลากหลายทางวัฒนธรรม. อุบลราชธานี: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี.
กนกณิศา ธนาโชคพิสิษฐ. (2564). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของอำเภอเขมราฐ
จังหวัดอุบลราชธานี. (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
กษิรา ภิวงศ์กูร. (2566). การพัฒนาแผนที่ทางวัฒนธรรมเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวย่านสร้างสรรค์ เมืองเก่าเชียงราย วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 8,1 (มกราคม-มิถุนายน 2566): 183-198.
จำเนียร ชุณหโสภาค. (2554). การศึกษาเพื่อจัดทำแผนยุทธศาสตร์การพัฒนาและส่งเสริมธุรกิจการท่องเที่ยวแบบพำนักระยะยาวของไทย (พ.ศ. 2554-2560). วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ (Ph.D. in Social Sciences Journal),1(2), 24-37.
ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2540). วิถีไทย: การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการวิถีทรรศน์.
ชิตาวีร์ สุขคร. (2562). วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน.มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. ท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมในประเทศไทย. 1(2): 1-7.
ณปวร ดำพะธิก. (2565). การพัฒนาพื้นที่เมืองเก่าอุบล จังหวัดอุบลราชธานี. (สารนิพนธ์ผังเมืองบัณฑิต
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
ดนัย นิลสกุล และนพดล ตั้งสกุล. (2560). สํานึกในถิ่นที่ในย่านการค้าเก่าเมืองอุบลราชธานี. วารสาร
สิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างวินิจฉัย คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 16,1 (มกราคม-มิถุนายน 2560): 67-83.
ดวงดาว โยชิดะ. (2562). แนวทางการพัฒนารูปแบบและกิจกรรมการท่องเที่ยวชุมชนอย่าง
ยั่งยืน กรณีศึกษา: ชุมชนบ้านปะอาว อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี บนแนวคิด
“คันโคมะจิซทึคุริ. สถาบันเทคโนโลยีไทย-ญี่ปุ่น มหาวิทยาลัยพะเยา.
ทนงศักดิ์ นรดี. (2556). รูปแบบฟื้นฟูวัฒนธรรมประเพณีเพื่อการจัดการท่องเที่ยวที่เหมาะสมของ
ชุมชนชาวกูยบ้านกู่ ตำบลกู่ อำเภอปรางค์กู่ จังหวัดศรีสะเกษ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธัญพัชร ศรีมารัตน์, (2558). อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมกับกระบวนการกลายเป็นสินค้า: กรณีศึกษาโรงแรมปิงนครา บูติก โฮเทล แอนด์ สปา, (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).
นิชนันท์ อ่อนรัตน์. (2561). นโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี
วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์,4(2): 228-241.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และเพ็ญศรี ศรีคำภา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. นนทบุรี:
ธรรมสาร รูปแบบการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2567, จาก https://tourismatbuu.wordpress.com
ประไพพิมพ์ พานิชสมัย. (2560). การออกแบบอัตลักษณ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมท้องถิ่น ชุมชนท่าแพ จังหวัดนครศรีธรรมราช. (วิทยานิพนธ์ศิลปะมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
พจนา ชัชวาล. (2551). การจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธ์ุ.
(วิทยานิพนธ์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
พรฟ้า สุทธิคุณ. (2567). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยว ตามเเนวคิดทฤษฎีของ วาโร เพ็งสวัสดิ์. วารสารวิชาการการพัฒนาท้องถิ่น วิทยาลัยชุมชนพังงา, 1(1),14-25.
มธุรา สวนศรี. (2560). วารสารกระแสวัฒนธรรม, 18(33): 41-55.
ยงธนิศร์ พิมลเสถียร. (2556). ย่านเมืองเก่าและชุมชนดั้งเดิมกับการอนุรักษ์. วารสารเมืองโบราณ,
(2), 94-107.
วรรณศิกา จันทร์ตรี และศิวัช ศรีโภคางกุล. (2560). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่สอดคล้องกับการ
พัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี. วารสาร มทร.
อีสาน ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 5(1): 116-132
สิญาธร ขุนอ่อน. (2559). มิติทางด้านวัฒนธรรมกับการแสดงความคิดเห็นต่อโรงแรมที่เข้าพักในพื้นที่อำเภอเกาะสมุยทางเว็บไซต์ตัวแทนจำหน่ายที่พักออนไลน์ของลูกค้าชาวไทยและชาติอื่น ๆ วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 11(1), 53-68.
Stuart Hall. (1994). Representation: Cultural Representations and Signifying
Practices. London: Sage