ปัจจัยที่มีผลต่อการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมือง สองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ระดับความเห็นเกี่ยวกับปัจจัยการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี 2) อิทธิพลต่อการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี ประชากร คือประชาชนในเขตปกครองของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง จำนวน 11,967 คน ได้ขนาดกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 387 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณและการวิเคราะห์เส้นทาง
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับความเห็นเกี่ยวกับปัจจัยการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี ในภาพรวมค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากและการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก 2) อิทธิพลต่อ การนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี ประกอบด้วย ตัวแปรอิสระทั้ง 6 ตัว คือ วัตถุประสงค์ของนโยบาย ความเพียงพอของทรัพยากร ลักษณะของหน่วยงาน การวางแผนและควบคุม สมรรถนะองค์การ และการสนับสนุนจากประชาชน ปัจจัยด้านวัตถุประสงค์ของนโยบาย สมรรถนะองค์การ การสนับสนุนจากประชาชนมีอิทธิพลทางตรงและเป็นบวกต่อการนำนโยบายด้านสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติของเทศบาลเมืองสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ และคณะ. (2546). บทสังเคราะห์ภาพรวมการพัฒนาระบบสวัสดิการสำหรับคนจน
และคนด้อยโอกาสในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เทศบาลเมืองสองพี่น้อง. (2567). จำนวนประชากร. สำนักทะเบียนท้องถิ่น เทศบาลเมืองสองพี่น้อง.
(ข้อมูล ณ วันที่ 30 ตุลาคม 2566)
พิชญ์กานต์ ปรีเปรม. (2560). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการนำนโยบายการดำเนินงานสวัสดิการสังคมไปปฏิบัติ:
กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลดอนยาง อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี .วารสารการวิจัยการ
บริหารการพัฒนา 7(1), (มกราคม – มิถุนายน 2560).
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2540). สถิติวิทยาทางการวิจัย. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
วรเดช จันทรศร. (2528). การนำนโยบายไปปฏิบัติ: การสำรวจกรอบความรู้โดยสังเขป. ใน อุทัย
เลาหวิเชียร และประทาน คงฤทธิศึกษากร (บรรณาธิกร), การบริหารรัฐกิจ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, คณะ-รัฐประศาสนศาสตร์.
สุชาต ประสิทธิ์รัฐสินธิ์. (2548). การใช้สถิติในงานวิจัยอย่างถูกต้องและได้มาตรฐานสากล. กรุงเทพฯ:
สามลดา.
เสกสรรค์ นิสัยกล้า. (2550). การนำนโยบายธรรมาภิบาลไปปฏิบัติ: กรณีศึกษากรุงเทพมหานคร.
(วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง).
อภิญญา เวชยชัยและกิตติพัฒน์, นนทปัทมะดุลย์. (2546). การพัฒนาระบบสวัสดิการสำหรับคนจนและคนด้อยโอกาส : กลุ่มคนจนผู้ด้อยโอกาสและกลุ่มเสี่ยงที่ประสบปัญหาทางสังคม. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Best, J. W. (1981). Research in education. (4th ed.). New Jersey: Prentice Hall.
Nakamura, R. T. and Smallwood, F. (1980). The politics of policy implementation.
New York: St. Martin’s.
Pressman, J. L. and Wildavsky, A. (1973). Implementation. (2nd ed.). Berkeley,
CA: University of California Press.
Van Meter, D. S. and Van Horn, C. E. (1975). The policy implementation process: A
conceptual framework. Administration and Society, 6(4), 446-484.
Van Horn, C. E. (1979). Evaluating the new federalism: National goals
and local implementors. Public Administration Review, 39(1), 15-22.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed). New York: Harper and Row.
