การพัฒนานวัตกรรมจากภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านของชุมชนตำบลโสน อำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ ด้วยแนวคิด BCG Tourism โดยชุมชนมีส่วนร่วม

Main Article Content

Parichat Phongkhla

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ความรู้เกี่ยวกับภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านของชุมชนตำบลโสน 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนานวัตกรรมจากภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านของชุมชนตำบลโสนด้วยแนวคิด BCG Tourism โดยชุมชนมีส่วนร่วม และ 3) เสนอแนะแนวทางการต่อยอดนวัตกรรม BCG Tourism ด้านภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านให้เป็นการท่องเที่ยวเชิงอาหาร การวิจัยเชิงคุณภาพครั้งนี้ใช้วิธีการเก็บรวบรวมข้อมูล 3 ขั้นตอน ได้แก่ การสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง การสนทนากลุ่ม และการระดมความคิดเห็นกับกลุ่มเป้าหมายและผู้ให้ข้อมูลสำคัญจาก 3 ภาคส่วนที่มีการคัดเลือกแบบผสม คือ ปราชญ์ชาวบ้าน สมาชิกกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และหน่วยงานในอำเภอขุขันธ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา นำเสนอข้อมูลด้วยวิธีการพรรณนา


ผลการวิจัยจำแนกเป็น 3 ประเด็น ได้แก่ 1) องค์ความรู้เกี่ยวกับภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้าน พบว่า   


มีทั้งเมนูอาหารที่ยังมีผู้สืบทอดและยังปฏิบัติอยู่ กับ เมนูอาหารที่เสี่ยงต่อการสูญหายหรือใกล้ขาดผู้สืบทอด วิธีการปรุงอาหารและการถนอมอาหารพื้นบ้านเป็นมิตรกับสังคมและสิ่งแวดล้อม โดยใช้วัตถุดิบที่หาได้ในท้องถิ่นทั้งพืชสมุนไพร สัตว์น้ำ สัตว์บก สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ สัตว์ปีก และแมลง 2) แนวทางการพัฒนานวัตกรรมจากภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านของชุมชนตำบลโสน ด้วยแนวคิด BCG Tourism โดยชุมชน มีส่วนร่วม มีกระบวนการ 3 ด้าน คือ ด้านทัศนคติและพฤติกรรม ด้านความรู้ และด้านทักษะ  3) แนวทางการต่อยอดนวัตกรรม BCG Tourism ด้านภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านให้เป็นการท่องเที่ยวเชิงอาหารมี 3 แนวทาง คือ 1) การชูโรงอาหารที่เป็นมิตรกับสังคมและสิ่งแวดล้อม 2) การนำเทคโนโลยีมาพัฒนาเชิงคุณภาพ และ 3) การสร้างโปรแกรมการท่องเที่ยวเชิงอาหาร


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
Phongkhla, P. (2025). การพัฒนานวัตกรรมจากภูมิปัญญาอาหารพื้นบ้านของชุมชนตำบลโสน อำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ ด้วยแนวคิด BCG Tourism โดยชุมชนมีส่วนร่วม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 16(1), 296–313. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/humanjubru/article/view/279240
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ปัณณทัต กัลยา และกนกอร ศิริฐิติ. (2561). การจัดการท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้ด้านอาหาร เพื่อเป็นนวัตกรรมในการพัฒนาการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นของบ้านปงถ้ำ อำเภอวังเหนือ จังหวัดลำปาง. ลำปาง: มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.

วรรณษา แสนคำ และนัฏฐา มณฑล. (2560). อาหารพื้นเมืองเพื่อสุขภาวะที่ดี ชุมชนตลาด จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 9(6) พฤศจิกายน–ธันวาคม 2560, 12-25

สภาวัฒนธรรมอำเภอขุขันธ์. (2557). ชนชาติพันธุ์ของอำเภอขุขันธ์ จังหวัดศรีสะเกษ. สืบค้นเมื่อ 22

พฤศจิกายน 2566, จาก

https://www.mueangkhukhanculturalcouncil.org/2018/04/blog-post.html

สมบัติ อัปมระกา และคณะ. (2558). การอนุรักษ์และสืบสานประเพณีการเลี้ยงผีปู่ตาตามฮีตสิบสอง. มหาสารคาม: สถาบันวิจัยวลัยรุกขเวช มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สวิง บุญเจิม. (2555). มรดกอีสาน. อุบลราชธานี: มรดกอีสาน.

สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช). (2566). ใช้ Soft power “อาหารไทย”

สร้างจุดเด่นให้ การท่องเที่ยวเชิงอาหาร( Gastronomy Tourism) คืนรายได้ให้ชุมชนอย่างยั่งยืน.

สืบค้นเมื่อ 20 ธันวาคม 2566, จาก

https://bcg.in.th/data-center/articles/soft-power-thai-food-gastronomy-tourism/

หทัยชนก ฉิมบ้านไร่ และรักษ์พงศ์ วงศาโรจน์. (2558). ศักยภาพอาหารพื้นเมืองและแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านอาหารพื้นเมืองจังหวัดน่าน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 11(1), 15-27

องค์การบริหารส่วนตำบลโสน. (2566). ประวัติและข้อมูลทั่วไป. สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2566, จาก

https://sano-ssk.go.th/public/list/data/index/menu/1142

อำไพ พฤติวรวงค์กุล. (2563). ตำราวิชาการ อาหารเพื่อสุขภาพ. สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2566, จาก

https://thaicam.go.th/wp-312-690.pdf